Blog

We passeren De Weerribben en Kalenberg. Bruggetje op, bruggetje af. Heel pittoresk en er is geen toerist te bekennen, zo buiten het seizoen. Maar ook geen kroegje open voor koffie. Ook in Ossenzijl zijn de restaurants dicht. Pas bij Driewegsluis kunnen we koffie en appeltaart krijgen. Daarna rijden we weer verder over voor ons bekende maar prachtige paadjes. We genieten van de uitzichten over rietkragen, water en weilanden. We stoppen onderweg voor een boterham uit het vuistje met uitzicht. We waren de groepjes een beetje kwijt geraakt, maar er rijden er ons weer diverse voorbij. Na de lunch rijden we met een groep mee en vervolgen we de route.

Met een pak Cubaanse valuta, CUC’s op zak trappen we vanaf Matanzas richting Havana. Zo begint onze tocht op Cuba. De bijzondere cultuur, natuur en Ruuds fascinatie voor oldtimers wekte onze nieuwsgierigheid naar Fidels Cuba.

Ik zag de zon opkomen in de bergen in Zwitserland, en de zon ondergaan op het water in Venetië. Ik voelde me vrij, ontspannen, ik deed 24u per dag vollenbak mijn goesting en genoot ervan om 4 weken lang buiten te leven. Lachen, huilen, angst, adrenaline, frustraties en boos zijn, het hoorde er allemaal bij. Ik heb conversaties in het Italiaans gevoerd (hoe zelfs?), menig mensen verbaasd doen kijken en mijn fiets omgetoverd tot een camion, tractor en een mountainbike. Na 10 km was mijn fietsbroek al gescheurd, ik vergat belangrijke klepjes om mijn voortassen te bevestigen, werd midden in de nacht wakker in een moeras en stond in Italië opeens bijna op een autostrade. Dit is geen sprookje, wél hoe ik het de afgelopen 5 weken op mijn fiets beleefde.

Na een hectische tijd was ik toe aan avontuur, lekker in mijn eentje. Om daarvoor op de fiets te stappen leek mij perfect: volledig vrij, goedkoop, heel veel natuur, en ook nog eens sportief!

In tijden van corona moet je pakken wat je pakken kunt. Zoals Anne en Marco, die zich in het Pontisch Gebergte in Noordoost-Turkije in een toeristisch gebied aan het eind van de wereld wanen. Ondanks de pandemie en een cartoonrel voelen ze zich meer dan welkom

Ik was even vergeten hoe dat voelt, zo’n warme, tropische wind, als ik in Paramaribo uit het vliegtuig stap. Paramaribo, de prachtige hoofdstad van het niet zo prachtige Nederlandse koloniale verleden in de west, met zijn witte, houten, koloniale gebouwen en huizen, knusse marktjes met lokale groenten en fruit, muziek, gezellige inwoners en natuurlijk verrukkelijk eten! Na een paar dagen acclimatiseren fiets ik over de Jules Wijdenboschbrug hoog over de Surinamerivier de stad uit in oostelijke richting. Glad asfalt, warme wind, dichte jungle aan beide zijden van de weg en veel houten huisjes en hutjes aan de rand. Daarvan hebben vele een paarse vlag van de NDP in hun tuin, de partij van regeringsleider Desi Bouterse.

Er is niks aan om in de Baltische staten te fietsen. Het asfalt is druk, het gravel eindeloos. Ik wilde er niet per se fietsen. Finland was het doel, we waren in Polen, de Baltische staten lagen ertussen. Toch hadden die kleine landen aan de Oostzee iets exotisch. Dicht bij huis en modern, maar toch zo anders.