za 09 okt, 2004 15:56
Hallo!!
En dan zomaar een dag, is hij er weer, de fiets. Zwaar beladen met zes tassen. Een simpel ding, alledaagse eenvoud: twee wielen een frame, een ketting en zo nog wat onderdelen. Kwetsbaar en traag temidden al het motorisch geweld maar tegelijkertijd sterk door z'n eenvoud efficiency.
Onder mij gaat de weg voorbij, zwart, net als de lucht er boven. Het zou naast mijn volle tassen zwaar op mijn gemoed kunnen rusten maar het doet het niet. Nog niet. Er is nog zo'n lange weg te gaan.
Onder breda passeer ik de grens, een grens die er eigenlijk niet meer merkbaar zou moeten zijn. Maar gezien mijn grote hoeveelheden vooroordelen is die er nog wel degelijk. Het is de regio Antwerpen, waar Filipe Dewinter glorieuze tijden beleeft en was het ook niet de streek waar vrachtwagens oneindig hard over betonbanen dwars door dorpen razen?
Rechts passeer ik een slachthuis, een weeë geur dringt door de gesloten deuren heen. Dood voor de een, vlees voor de ander. Naast een maïsveld grazen twee dikbilkoeien, ze mogen nog even blijven leven. Hormonenmafia schiet het door me heen. De weg splitst zich bij een huis, 'parenclub Amahula' staat er schaamteloos op. Er is mij ooit verteld dat er boeren zijn die het met hun varkens doen. Verdorie, is er dan niemand die mij van m'n vooroordelen af kan helpen? De bakker misschien? Nee die ook niet, ik deponeer anderhalve euro in een gleuf en ben daarna in het bezit van een brood. In Antwerpen eet men uit de muur, dat is nieuw voor mij!
de weg vervolgt over een fietsstrook, aan de linker kant van de weg. Het enige wat veiligheid moet bieden is een dikke witte streep en de hoop op oplettende automobilisten. Angstvallig houd ik uiterst links en creeer daarmee een Brits fietspad in België. Voorlopig komt het met mijn vooroordelen niet meer goed.
De Ardennen, een groot contrast met het platte Vlaamse land. Het is het andere België maar het had net zo goed al Frankrijk kunnen zijn. Mijn ongetrainde spillepoten kraken onder de tegenwerking van mijn zware fiets. Pijnlijke knieen maken de korte steile hellingen tot een extra marteling. 'het is het begin Harry,' spreek ik mezelf toe, het gaat over.' Enkele bladeren dwarrelen langs mij naar de grond. De populieren zijn de eerste die zich gewonnen geven aan de naderende koude. de rest houd nog even dapper stand. In de berm bloeit de rode klaver en in de verte verraden gele en goudbruine accenten de nadering van meerderen die zich gaan overgeven.
Inmiddels zitten de eerste 1000 kilometer er al weer op Voornamelijk gekenmerkt door glooiende heuvels, kleine weggetjes waar stilte heerst. De kleur van de koeien veranderd ook, van zwart bond naar bruin en naar hoogblond. Het is avond geworden en de kraaien krassen elkaar toe. Kra, kra, kra, krassen duizenden snavels in koor. Ze begrijpen elkaar en spoeden zich naar de avondbijeenkomst in de hoogste oude eik.
Groetjes van Harry vanuit Clermond Ferrand
En dan zomaar een dag, is hij er weer, de fiets. Zwaar beladen met zes tassen. Een simpel ding, alledaagse eenvoud: twee wielen een frame, een ketting en zo nog wat onderdelen. Kwetsbaar en traag temidden al het motorisch geweld maar tegelijkertijd sterk door z'n eenvoud efficiency.
Onder mij gaat de weg voorbij, zwart, net als de lucht er boven. Het zou naast mijn volle tassen zwaar op mijn gemoed kunnen rusten maar het doet het niet. Nog niet. Er is nog zo'n lange weg te gaan.
Onder breda passeer ik de grens, een grens die er eigenlijk niet meer merkbaar zou moeten zijn. Maar gezien mijn grote hoeveelheden vooroordelen is die er nog wel degelijk. Het is de regio Antwerpen, waar Filipe Dewinter glorieuze tijden beleeft en was het ook niet de streek waar vrachtwagens oneindig hard over betonbanen dwars door dorpen razen?
Rechts passeer ik een slachthuis, een weeë geur dringt door de gesloten deuren heen. Dood voor de een, vlees voor de ander. Naast een maïsveld grazen twee dikbilkoeien, ze mogen nog even blijven leven. Hormonenmafia schiet het door me heen. De weg splitst zich bij een huis, 'parenclub Amahula' staat er schaamteloos op. Er is mij ooit verteld dat er boeren zijn die het met hun varkens doen. Verdorie, is er dan niemand die mij van m'n vooroordelen af kan helpen? De bakker misschien? Nee die ook niet, ik deponeer anderhalve euro in een gleuf en ben daarna in het bezit van een brood. In Antwerpen eet men uit de muur, dat is nieuw voor mij!
de weg vervolgt over een fietsstrook, aan de linker kant van de weg. Het enige wat veiligheid moet bieden is een dikke witte streep en de hoop op oplettende automobilisten. Angstvallig houd ik uiterst links en creeer daarmee een Brits fietspad in België. Voorlopig komt het met mijn vooroordelen niet meer goed.
De Ardennen, een groot contrast met het platte Vlaamse land. Het is het andere België maar het had net zo goed al Frankrijk kunnen zijn. Mijn ongetrainde spillepoten kraken onder de tegenwerking van mijn zware fiets. Pijnlijke knieen maken de korte steile hellingen tot een extra marteling. 'het is het begin Harry,' spreek ik mezelf toe, het gaat over.' Enkele bladeren dwarrelen langs mij naar de grond. De populieren zijn de eerste die zich gewonnen geven aan de naderende koude. de rest houd nog even dapper stand. In de berm bloeit de rode klaver en in de verte verraden gele en goudbruine accenten de nadering van meerderen die zich gaan overgeven.
Inmiddels zitten de eerste 1000 kilometer er al weer op Voornamelijk gekenmerkt door glooiende heuvels, kleine weggetjes waar stilte heerst. De kleur van de koeien veranderd ook, van zwart bond naar bruin en naar hoogblond. Het is avond geworden en de kraaien krassen elkaar toe. Kra, kra, kra, krassen duizenden snavels in koor. Ze begrijpen elkaar en spoeden zich naar de avondbijeenkomst in de hoogste oude eik.
Groetjes van Harry vanuit Clermond Ferrand
