Om 5:30 is het nog donker. Als men goed kijkt naar de horizon, ziet men het dreigement van het daglicht aankomen. Het duurt dan nog minder dan 20 minuten aleer het ochtendgloren doorbreekt. Dit is dan het grote moment dat de wereld wakker wordt. Het gevogelte komt uit het niets en beginnen hun dagtaak. Fris en energiek fluiten en vliegen ze naar voor mij onbekende bestemmingen. Hier en daar uit een huisje fluit er een fluitketel van mensenkinderen die al dan niet door verplichtingen wensen uit hun bedstee te komen.

Door de afwezige zon, heeft het zuurstofgehalte zich rijkelijk verhoogd in de atmosfeer, wat geeft mij de echte “frisse neus” gevoel geeft. Automatisch en tevreden haal ik dan nog eens diep adem. “Ahhh…” moet ik vast wel hebben gezegd. Tevreden kijk ik om mijn heen en geniet met volle teugen van de aura van het ochtendgloren.

Ja, ik ben op mijn fiets en het weer eens zo’n kilometer of 60 gepland. Het is nog vroeg en erg rustig op wegen en paden. Dit zal helaas niet erg lang duren. Aruba is namelijk een erg klein en ontzettend druk eiland. Ik tracht dus ook op korte termijn aan de noordkust te geraken. Aan de noordkust is het heuvelachtig, vulkanisch en de wegen zijn er onverhard. Zeer weinig verkeer dus, mag het zijn dat een enkele 4-wheel drive toerist in een rotvaart zijn gehuurde jeep tracht te verkrachten.

Deze noordkust blijkt bij ieder bezoek weer even fascinerend te zijn als voorgaande keren. Ik mag op sommige stukken graag even stoppen en genieten van het nooit vervelende gebeuk van de Caribische zee tegen de omhooggestuwde vulkanische rotsen. Starend in het oneindige, kan men verzeild raken in de diepste gedachten en daarmee de meest fantastische avonturen beleven. Als dan zo nu en dan een zeeschildpad zijn kop boven water steekt om dezelfde zuurstof in te ademen als ik, wil ik graag me fantasie laten gaat over de andere wonderen die zich onder de zeespiegel afspelen.

Tijd om weer op mijn geliefde ros te springen en de heuvels in te trekken. Fijn om te zien dat mijn passie om te fietsen een gedeelde passie is. Jammer wel om te bemerken dat de meeste dames en heren “mountain bikers” haast hebben. Na onderzoek blijk het hun meer te doen om “hoe” de route was dan “wat” de route was. Misschien word ik oud.

Deze heuvels bezaaid met cactussen en kwihi-bomen, geven het Arubaans landschap een uniek aangezicht. Aruba is immers een erg warm en regenarm eiland. De flora en fauna zijn daar dan ook naar. Het tropische klimaat en ruwe wegen tussen de heuvels zijn dus ook niet echt de aantrekkelijkste plaatsen om te gaan wandelen of fietsen. Soms denk ik “gelukkig maar”. Stel je eens voor dat alle toeristen hier hun verwoestende spoor van afval achterlaten.

Als het zo tegen 9 uur aanloopt, zijn de temperaturen al zodanig dat met zo nu en dan de behoefte heeft om te schuilen in de schaduw. Het scheelt zeker 6 UV punten! Al zittende op een rots onder een divi-diviboom, komt men er langzaam achter hoeveel leven er is op plaatsen waarvan wordt gedacht dat er bijna niets leven kan. Slangen, hagedissen, leguanen, konijnen, berggeiten, ezels, roofvogels en zelfs verwilderde katten. Allen hadden mij van ver al aan zien komen en bescherming gezocht. Als ik me dan koest kan houden voor een kwartiertje, zullen ze langzaam weer hun schuilplaatsen uitkomen en zich manifesteren.

Berggeiten vind ik persoonlijk bijzonder fascinerend. Deze beesten kunnen zich op bijna verticale rotswanden uitermate gemakkelijk bewegen. Soms staat ze op een vierkante decimeter een beetje te keutelen. Het gebeurt wel eens dat ik na een bocht een kudde van een stuk of 20 tegemoet rijd. In minder dan 10 seconden is de hele kudden nergens meer te bekennen. Deze schieten met ongekende precisie als raketten de rotswanden op. Als ik dan even wacht, ziet men baas geit even over het randje kijken of ik er nog wel ben.

Al rijdend hou ik ook de tijd een beetje in de gaten. Ik wil wel voor 12 uur thuis zijn. Tussen 12:00 en 15:00 is het gewoon niet gezond meer om te fietsen op dit soort routes. De UV index staat op +10, de temperatuur is dan 32 graden en een vochtigheidgraad van minimaal 65%. Nee, om 12 uur wil ik een happie gaat eten en even uur uurtje plat. Mijn vrouw kijkt me dan onbegrijpelijk aan. Vroeg opgestaan, 60 kilometer fietsen, verbrande kop. Nee dat snapt ze niet.