Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Utah by Bike - Forum Wereldfietser

Utah by Bike

Beste mensen,
Verslagje van een (verkorte) trektocht door Utah.
Gehele verslag en foto's vind je op onze blog: https://www.marcolisettesport.com/singl ... ah-by-Bike

Utah by Bike
Vroeger wilde we nooit naar Amerika.
Geen zin in lange rechte wegen vol met dikke auto's die ronkend voorbij komen rijden met tegen het achterraam van de pick-up, geladen geweren als symbool van de gewelddadige onafhankelijkheid.
Zo, dat bleek bijzonder kortzichtig van ons te zijn. Tijdens een van onze wereldreizen raakten we verzeild in het land met de ongekende mogelijkheden (dat is zo mooi van het maken van wereldreizen, je kunt nog eens ergens verzeil raken terwijl je dat niet had gepland) en vanaf dag 1 werd duidelijk dat we ons totaal vergist hadden. Sterker nog, niet alleen vergist maar we hadden ons als 'fietsers van de wereld' totaal niet ingeleefd in een land wat zo jong is en waar zoveel prachtige mensen wonen met prachtige dromen. Na 4 maanden fietsen wisten we het zeker, we moeten terug. En niet alleen op familiebezoek in new York. Nee, echt de wijde wereld in. De wijde wereld die de USA heet en om specifieker te zijn, de staat Utah.
201805 USA 091.jpg
En we smokkelen een beetje. We beginnen in de staat Colorado. In Colorado ligt Grand Junction en daar ligt een mooi vliegveldje wat ons aan de start brengt van de Kokopelli Trail. MTB route van Grand Junction naar het outdoor Mecca van de Utah, het stadje Moab.
En natuurlijk doen we dat niet met een lichte bikepacking uitrusting met dito 'support vehicle' maar gaan we all the way, self supporting. Na de reacties van alle Amerikanen weten we nu dat dat voor de Amerikanen bijzonder is. Wij doen al jaren niets anders. Geen familie die zo gek is om met een grote campervan om de trail heen te rijden en op vast gestelde punten ons te voorzien van eten, ons tentje en (heel belangrijk) water. Dus bestormen we de single track met een 18 kilo aan uitrusting en voedsel met daar bovenop 10 liter aan water.
201805 USA 017.jpg
We zijn tenslotte geen watjes.
Maar halverwege ondervinden we vooral op de technische gedeeltes van de single track (lees: dat je met je hele zooi op je rug de rotsen op moet klimmen) dat met veel minder weg gaan ook zo zijn charme heeft. Vooral als we een drietal stoere MTB'ers (de enige die we zijn tegen gekomen op de trail) met full suspension Bikes zien zien springen van rots naar rots. Vooral hun verbaasde blikken helpt niet om overtuigt te blijven dat wat wij doen echt een heel goed idee is. Maar zoals zoveel wereldfietsers zijn we eigenwijs en met die eigenschap, soms verward met domheid, kom je een heel eind.

Waarom de staat Utah? Simpel. Is lekker leeg. Heeft veel woestijn en is stampvol buitensport mogelijkheden. Wielrennen, mountainbiken, klimmen, raften, trektochten, het kan er allemaal en iedereen hier is er gek op. En wij ook dus we komen tal van gelijkgestemden tegen. Wat een feest. Alleen maar praten over de volgende track, de volgende trail. Kamperen, vuurtje stoken, buitensportvoedsel eten. We vinden alles leuk.
201805 USA 111.jpg
Al maanden hadden we er naar uit gekeken. De White Rim Trail. Technisch minder moeilijk om te fietsen maar vanwege de afstand en het gebrek aan water toch een hele toer om alles de kloof in te krijgen. Want dat is het eigenlijk. Een grote kloof die de Green River volgt. Super populair bij toeristen. Je moet al maanden van tevoren je permis regelen. Want wie denkt dat je hier maar even binnen kan rijden als het je uitkomt komt bedrogen uit. Je moet de boel plannen.

Maar als wij er zijn lijken alle toeristen 'opgedroogd' te zijn. We zijn alleen. Alleen in een wereld vol met machtige rotspartijen, imposante hellingen en beklimmingen en afdalingen die tegen de 17% aanlopen. Door de regen van de afgelopen dagen is het zand zwaar om doorheen te fietsen. En tegelijkertijd stoppen we continue om foto's en films te maken. Dit is een landschap waar even lekker doorfietser er niet in zit. En dat moet ook niet. Zolang er water in de waterzak zit en voedsel in onze tassen is de wereld voor ons. We filmen, fotografen, we weten niet van ophouden. Uren monteren van film en fotomateriaal lijken voor ons te liggen. En dit is nog maar de eerste week!

......https://www.marcolisettesport.com/singl ... ah-by-Bike
Beste Marco,

Triest einde van een mooie reis.
Gecondoleerd met het verlies van je zus.
Was een echte bikkel zo te lezen.
Sterkte !!!
beste Marco, sterkte rond het overlijden van je zus.

bij de USA zeg ik altijd: "Het is een mooi land, maar een rare samenleving". prachtig land, schitterende Nationale Parken en zo. ik heb zelf familie in de NW-hoek bij Seatlle en richting Portland zeg maar. het is er erg mooi en de mensen lijken oppervlakkig (ook door de US-tongval tegen het meer UK-Engels dat wij hier leren), maar ze zijn ook erg gastvrij en hartelijk. het is in vele opzichten toch cultureel heel anders dan je verwacht (want men denkt het te 'kennen' met wat je hier allemaal via de media (tv-series, sport, nieuwsmedia) over de US of A meekrijgt)

ik schat in dat je de reis nog eens wel hervat/afmaakt.

groet, hoogframe
Heerlijke foto's om zin te krijgen. Hier voornamelijk californië gedaan en eigenlijk louter positieve ervaringen met de bewoners.

Gecondoleerd met je zus Marco. Een mooi stuk over haar wat idd onze eigen "inspanningen" weer mooi relativeert.
Marco, gecondoleerd met het verlies van je zus. Wat een manier om de werkelijkheid in geslingerd te worden!

Hoop dat je samen met Lisette deze reis nog een keer gaat maken en hem dan helemaal kunt afmaken.
Mooie trip! Wat naar om op die manier terug te moeten... Gecondoleerd.
Dank jullie wel.
Gekke en treurige tijd voor ons allemaal.
Wat over blijft zijn de herinneringen en de rauwe wetenschap dat het leven zo voorbij kan zijn.
Als we de foto's van Utah bekijken blijven gemende gevoelen boven drijven. Uiteindelijk toch wat op een rijtje gezet. Van de dagen dat we niet wisten wat komen ging.
Maar ook van de dagen dat we ontzettend genoten. En dat is wel het minste wat je met het leven moet doen. Genieten en zien hoe mooi de wereld is. Ook als mensen ontvallen.
We blijven kijken.

https://www.biking-in-utah-usa.marcomeijerink.com
Schermafbeelding 2018-06-02 om 12.39.39.png
Marco Meijerink schreef:
di 29 mei, 2018 21:19
Vroeger wilde we nooit naar Amerika.
Geen zin in lange rechte wegen vol met dikke auto's die ronkend voorbij komen rijden met tegen het achterraam van de pick-up, geladen geweren als symbool van de gewelddadige onafhankelijkheid.
Zo, dat bleek bijzonder kortzichtig van ons te zijn.
Die woorden zouden Trump blij maken, maar wij juist niet. Dat is niet overal zo, zelfs zeer zelden te zien.
Ik was al 21 jaar jong toen ik in 1972 voor het eerst in Amerika heb rondgefietst, echt helemaal te wauw! Later volgden nog meer fietstochten, soms gecombineerd met Canada. Wat ik daar heb ervaren: reuze vriendelijke mensen, zeer behulpzaam, vaak gastvrij. Waar ik nergens een plek om te overnachten kon vinden, heb ik zomaar bij wildvreemde mensen in huis geslapen. Mijn fiets heeft tegen the White House in Washington geparkeerd gestaan. Van de wolkenkrabbers van de grote steden, Oma Duck-boerderijen tot de saloons in het westen toe. Meegevaren op een Mississippi-steamboat. Ik was toen nog vrijgezel: veel mooie vrouwen daar! Ik vind Amerika nog altijd een van de top-landen om verre fietstochten te maken! Boven mijn computer hangt een Amerikaanse vlag, die ik in 1973 in Massachusetts heb gekocht. Gewoon doen!
Maar ook heel triest voor je zus: ik heb in 2007 zelf een dochter verloren.
Oef, Trump blij maken stond niet op mijn verlanglijst :shock: maar ik begrijp wat je bedoelt Martin :lol:
Wat fijn dat jij ook zulke positieve ervaringen hebt. Zomaar bij mensen overnachten was ook onze eerste positieve ervaring. In 95 staken we de grens over naar Amerika en voordat we het wisten hadden we een bed, een waanzinnige maaltijd en een hele gezellige avond.
Marco Meijerink schreef:
zo 03 jun, 2018 08:17
Oef, Trump blij maken stond niet op mijn verlanglijst :shock: maar ik begrijp wat je bedoeld Martin :lol:
Wat fijn dat jij ook zulke positieve ervaringen hebt. Zomaar bij mensen overnachten was ook onze eerste positieve ervaring. In 95 staken we de grens over naar Amerika en voordat we het wisten hadden we een bed, een waanzinnige maaltijd en een hele gezellige avond.
Mooi dat je net zo over denkt. Ik denk heel vaak aan mijn Amerikaanse fietsavonturen 8) . Onderstaande foto is ergens in de staat (niet the Apple) New York in 1973. De fiets was wel wat onhandig bepakt, maar het lukte! Nu al 45 jaar geleden!
Toeristen hoeven wat mij betreft niet naar de beroemde bezienswaardigheden te gaan, maar juist door de gewone landschappen reizen, zo zie je beter hoe het volk leeft en woont en dat heeft vooral veel charme.

Afbeelding
Beste mensen,

Het heeft wat lang geduurd maar de film is klaar. Fietsen over de Kokopelli Trail en de White Rim Trail op onze Santosjes. Schitterende trails, waanzinnig gebied. Een aanrader.



https://www.marcolisettesport.com/singl ... -the-movie
Daar ga ik vanavond eens goed voor zitten!
Marco Meijerink schreef:
vr 06 jul, 2018 10:09
...op onze Santosjes.
Dat jullie dat niet gewoon op de fiets doen! :D
Valt mee Travelmaster....duurt maar 6,5 minuutjes....
Veeeeel materiaal weg gegooid 8)
Zou de volgende keer de Kokopelli Trail met veel minder gewicht doen. Daar zaten best veel smalle technische stukken tussen. Maar ja, die staan net niet op de film.
White Rim Trail ziet er imho erg mooi uit.

Waarom trouwens kamperen bij dat gebouwtje? Of was dat echt een kampeerplaatsje?
De White Rim mag je alleen in met een permit en je bent verplicht op aangewezen plekken je tentje te zetten. Dat moet je vooraf al reserveren. Maar je ziet het.....echt druk is het niet :).
Aha… en mét toilet zelfs zo te zien :)

https://www.nps.gov/cany/planyourvisit/whiterimroad.htm

Ook niet veel auto's en motoren tegengekomen?
Nee, wij niet maar ik heb begrepen dat we vlak voor het seizoen zaten. In het seizoen schijnt het druk te zijn.