wo 13 aug, 2003 20:22
E-mail d.d. 2 juni 2001: "Beetje warm"
Tafraoute, 2 juni 2001, 40 C
Salamalekum!
Niet helemaal gepland, maar toch: een mailtje uit Marokko. Een jaartje na de buitengewoon geslaagde fietsreis in Malawi ben ik eindelijk weer op pad. Niet met Astrid deze keer, die is te druk, maar met mede Wereldfietser Frank Wolters. We zijn nog maar vier daagjes op pad maar NL lijkt al heel erg ver weg en lang geleden. Het waren dan ook een paar interessante dagen. Laat ik bij het begin beginnen.
Afgelopen dinsdag was ik nog 100% in NL: vrolijk aan het punteren in Giethoorn met mijn collega! Woensdagochtend was het even flink stressen om de tassen op tijd ingepakt te krijgen. Gelukkig ben ik uiteindelijk bijna niets vergeten...
De vliegreis ging redelijk perfect, behalve dat we in Amsterdam al met een uur vertraging vertrokken, een extra overstap maakten in Brussel en daardoor onze aansluiting in Casablanca misten, waardoor we vier uur op het vliegveld moesten wachten en om circa 2 uur 's nachts op het vliegveld in Agadir aankwamen waar binnen een straal van tien kilometer geen hotel te bekennen was. Redelijk perfect dus...
We besloten dan maar ons tentje gewoon zo snel mogelijk op te zetten. We dachten nog enigszins van het vliegveld af te staan, maar toen we 's ochtends wakker werden zagen we dat we op nog geen 100 m van de verkeerstoren stonden. Niet helemaal geslaagd dus.
Dan maar snel op de fiets. Ook dat was nog niet zo eenvoudig, want het vliegveld lag in ieder geval beslist niet op de plek waarop het op al onze drie kaarten wordt aangegeven. Maar na een uurtje hadden we de richting
aardig te pakken en gingen we op weg naar Tafraoute, 110 km verderop. Daar zijn we na een dagje, hadden we thuis naïef op de kaart kijkend gedacht. Nou, dat lukte dus niet helemaal.
Ervaren Wereldfietsers, waar we ons welf ooit ook toe rekenden, hadden ons af gewaarschuwd dat het wellicht een beetje warm zou kunnen zijn in deze tijd van het jaar. Frank en ik hadden echter allebei zoveel zin en haast om op vakantie te gaan, dat we ons met zulke details niet bezig hielden.
De eerste 40 km ging prima, we vonden de temperatuur zelfs erg meevallen, maar de thermometer begon in de loop van de dag toch behoorlijk op te lopen. Uiteraard hadden we onze dag goed ingedeeld: het makkelijke vlakke stuk in de koele ochtend en de klim bewaart voor zo rond tweeën. Dat maakt het leven een beetje interessant, nietwaar.
Nou dat viel behoorlijk tegen. 42 graden liet mijn thermometer bij het begin van de klim zien. Een klimmetje van niets waar ik er vorige week in Limburg nog vele van had beklommen. Maar ik kwam totaal niet vooruit, slechts in het kleinste verzet langzaam trappend lukte het de steile 5% helling te bedwingen, waarna ik eenmaal boven bijna aan het infuus moest. Dat was een eerste signaaltje dat het misschien toch wel een beetje zwaar tochtje zou worden.
Als echte stoere WF-ers vluchtten we het eerstvolgende plaatsje onmiddellijk het duurste hotel in om onder de douche een beetje bij te kunnen komen. Na een heerlijke tajine - Marokkaans gerecht die we op aten terwijl een Saoudische weerman in een kwartier voorspelde dat het morgen weer in het gehele land zonnig en 45 graden zou worden - voelden we ons klaar voor de volgende dag.
Vroeg opstaan. Dat leek ons het beste recept voor het vervolg van de reis. Dus zaten we om 8:30 op de fiets, op weg naar Tafraoute, nog maar 85 km verder. Jaja. Het eerste stukje ging nog een beetje redelijk, maar toen de thermometer zo rond tienen boven de 40 graden kwam kon je dat redelijk ook wel schrappen. Absoluut afzien zoals ik zelden heb gedaan. In de Himalaya een 5000 metercolletje - geen probleem. Bijna min 10 in de tent slapen - geen probleem. Maar bij 40 graden fietsen, dat blijkt een erg groot probleem voor mij.
Niet voor Frank. Met elke graad extra fietst die een kilometer per uur sneller, zodat we elkaar regelmatig behoorlijk uit het oog verloren. Bij 47 graden - volgens de ongetwijfeld niet al te nauwkeurige thermometer- had ik het helemaal gehad. Ik hield de eerstvolgende auto aan met de bedoeling te vragen of ik en mijn fiets meekonden. De chauffeur stopte, keek me van top tot teen aan, gaf me een fles water en scheurde weg voordat ik überhaupt de energie gevonden had hem iets te vragen.
Poging twee liep gelukkig beter af en zo werd ik door twee uitermate vriendelijke Marokkanen bijna 20 km verder bij een afslag naar een dorpje gedropt. Niet Frank natuurlijk, zo rond de 45 graden komt die pas op gang,
dus die kwam na ruim een uurtje fietsen ook bij de afslag aan. Overigens was het wel een erg leuk punt om gedropt te worden, vlakbij een prachtig verlaten dorpje boven op een steile heuveltop. Erg interessant om daar een uurtje in de schaduw weer langzaam gereanimeerd te worden.
Het dorpje lag 6 km bergafwaarts en dat zag ik nog wel een beetje zitten. In het dorpje werden we zoals overal uitermate vriendelijk ontvangen. Van die irritante aan je hoofd zeurende, "donnez moi une stilo" achtige
Marokkaantjes die je spontaan een steen tegen je achterhoofd aan smijten mocht je dit niet doen, hebben we totaal niets gemerkt. De Anti Atlas is niet overdreven toeristisch, op een of andere manier vooral niet in deze periode van het jaar.
In het dorpje werden we uitgenodigd voor een kopje muntthee bij een dorpsbewoner. Erg leuk en interessant. Hoewel ik mezelf voor Frans een 2- zou geven - idem voor Frank - slagen we er erg goed in ons verstaanbaar te maken en kleine gesprekjes te voeren. De man vertelde ons dat er 6 km verderop een hotel was en als echte outdoorfanaten die niets liever doen dan in een tent kamperen, waren we onmiddellijk overtuigd. Op weg naar het hotel kwamen we nog de eerste en enige niet verlegen en bepaald niet onaantrekkelijke Marokkaanse meisjes tegen - Astrid: dit vond Frank en ik natuurlijk niet - maar hoe Frank ook smeekte, die foto was out of the question.
Het hotel was prima, we hebben de hele avond gekletst met een Marokkaan die er uitermate trots op was dat hij werd genoemd in de Lonely Planet, de reisgids die ook wij bij ons hebben.
Nog vroeger op dus. Om 6:15 op en om 7:30 uur op de fiets, jaja dat is nog eens vakantievieren!! Ik voel me eindelijk wat sterker en ging goed de 3 colletje van vandaag over. Frank heeft het vandaag iets minder, maar dat werd een stuk beter toen het vanmiddag weer 40 graden werd. Om 9 uur hadden we er al ruim 20 km op zitten en om 10 uur stonden we boven op de 1500 m hoge pas met een zeer aangename koele 35 graden. Dat was een heerlijk gevoel we hoefden alleen nog maar 20 km af te dalen en dat we pas om 12 uur aankwamen kwam puur en alleen door de tientallen fotostops. Want we hebben dan misschien een beetje heel erg afgezien, het gebied rond Tafraoute waar we vandaag zijn aangekomen is extreem mooi. Prachtige maanlandschappen, af en toe een boom, bergen die op gestapelde blokken uit een blokkendoos lijken, het is hier buitenaards mooi. Ik was de eerste 2 dagen op een of andere manier niet zo in de fotomood, maar vandaag heb ik ruim een rolletje volgeschoten.
En nu zitten we dan in Tafraoute, warmste temperatuur gemeten 55 graden in de tent, in de schaduw 40 graden, gewassen kleding is droog voordat je het überhaupt aan de waslijn hebt kunnen hangen, de laatste liters van onze dagelijkse portie drank weg te werken - circa 6 liter per dag, dat is dus 4 anderhalve literflessen, of 24 glazen frisdrank of 60 van die ellendige bekertjes uit die ING koffieautomaat - probeer het maar in 1 dag naar binnen te krijgen, je hebt het gevoel continu te drinken.
Overigens, dat onderdeeltje dat ik vergeten ben zijn de steuntjes voor de brander, we moeten nu half op stenen koken, maar dat is eigenlijk wel leuk een beetje improviseren. Onze bouillon is erg lekker en geeft veel nieuwe energie.
Tot zover, groeten van Frank en mij.
Dennis
Tafraoute, 2 juni 2001, 40 C
Salamalekum!
Niet helemaal gepland, maar toch: een mailtje uit Marokko. Een jaartje na de buitengewoon geslaagde fietsreis in Malawi ben ik eindelijk weer op pad. Niet met Astrid deze keer, die is te druk, maar met mede Wereldfietser Frank Wolters. We zijn nog maar vier daagjes op pad maar NL lijkt al heel erg ver weg en lang geleden. Het waren dan ook een paar interessante dagen. Laat ik bij het begin beginnen.
Afgelopen dinsdag was ik nog 100% in NL: vrolijk aan het punteren in Giethoorn met mijn collega! Woensdagochtend was het even flink stressen om de tassen op tijd ingepakt te krijgen. Gelukkig ben ik uiteindelijk bijna niets vergeten...
De vliegreis ging redelijk perfect, behalve dat we in Amsterdam al met een uur vertraging vertrokken, een extra overstap maakten in Brussel en daardoor onze aansluiting in Casablanca misten, waardoor we vier uur op het vliegveld moesten wachten en om circa 2 uur 's nachts op het vliegveld in Agadir aankwamen waar binnen een straal van tien kilometer geen hotel te bekennen was. Redelijk perfect dus...
We besloten dan maar ons tentje gewoon zo snel mogelijk op te zetten. We dachten nog enigszins van het vliegveld af te staan, maar toen we 's ochtends wakker werden zagen we dat we op nog geen 100 m van de verkeerstoren stonden. Niet helemaal geslaagd dus.
Dan maar snel op de fiets. Ook dat was nog niet zo eenvoudig, want het vliegveld lag in ieder geval beslist niet op de plek waarop het op al onze drie kaarten wordt aangegeven. Maar na een uurtje hadden we de richting
aardig te pakken en gingen we op weg naar Tafraoute, 110 km verderop. Daar zijn we na een dagje, hadden we thuis naïef op de kaart kijkend gedacht. Nou, dat lukte dus niet helemaal.
Ervaren Wereldfietsers, waar we ons welf ooit ook toe rekenden, hadden ons af gewaarschuwd dat het wellicht een beetje warm zou kunnen zijn in deze tijd van het jaar. Frank en ik hadden echter allebei zoveel zin en haast om op vakantie te gaan, dat we ons met zulke details niet bezig hielden.
De eerste 40 km ging prima, we vonden de temperatuur zelfs erg meevallen, maar de thermometer begon in de loop van de dag toch behoorlijk op te lopen. Uiteraard hadden we onze dag goed ingedeeld: het makkelijke vlakke stuk in de koele ochtend en de klim bewaart voor zo rond tweeën. Dat maakt het leven een beetje interessant, nietwaar.
Nou dat viel behoorlijk tegen. 42 graden liet mijn thermometer bij het begin van de klim zien. Een klimmetje van niets waar ik er vorige week in Limburg nog vele van had beklommen. Maar ik kwam totaal niet vooruit, slechts in het kleinste verzet langzaam trappend lukte het de steile 5% helling te bedwingen, waarna ik eenmaal boven bijna aan het infuus moest. Dat was een eerste signaaltje dat het misschien toch wel een beetje zwaar tochtje zou worden.
Als echte stoere WF-ers vluchtten we het eerstvolgende plaatsje onmiddellijk het duurste hotel in om onder de douche een beetje bij te kunnen komen. Na een heerlijke tajine - Marokkaans gerecht die we op aten terwijl een Saoudische weerman in een kwartier voorspelde dat het morgen weer in het gehele land zonnig en 45 graden zou worden - voelden we ons klaar voor de volgende dag.
Vroeg opstaan. Dat leek ons het beste recept voor het vervolg van de reis. Dus zaten we om 8:30 op de fiets, op weg naar Tafraoute, nog maar 85 km verder. Jaja. Het eerste stukje ging nog een beetje redelijk, maar toen de thermometer zo rond tienen boven de 40 graden kwam kon je dat redelijk ook wel schrappen. Absoluut afzien zoals ik zelden heb gedaan. In de Himalaya een 5000 metercolletje - geen probleem. Bijna min 10 in de tent slapen - geen probleem. Maar bij 40 graden fietsen, dat blijkt een erg groot probleem voor mij.
Niet voor Frank. Met elke graad extra fietst die een kilometer per uur sneller, zodat we elkaar regelmatig behoorlijk uit het oog verloren. Bij 47 graden - volgens de ongetwijfeld niet al te nauwkeurige thermometer- had ik het helemaal gehad. Ik hield de eerstvolgende auto aan met de bedoeling te vragen of ik en mijn fiets meekonden. De chauffeur stopte, keek me van top tot teen aan, gaf me een fles water en scheurde weg voordat ik überhaupt de energie gevonden had hem iets te vragen.
Poging twee liep gelukkig beter af en zo werd ik door twee uitermate vriendelijke Marokkanen bijna 20 km verder bij een afslag naar een dorpje gedropt. Niet Frank natuurlijk, zo rond de 45 graden komt die pas op gang,
dus die kwam na ruim een uurtje fietsen ook bij de afslag aan. Overigens was het wel een erg leuk punt om gedropt te worden, vlakbij een prachtig verlaten dorpje boven op een steile heuveltop. Erg interessant om daar een uurtje in de schaduw weer langzaam gereanimeerd te worden.
Het dorpje lag 6 km bergafwaarts en dat zag ik nog wel een beetje zitten. In het dorpje werden we zoals overal uitermate vriendelijk ontvangen. Van die irritante aan je hoofd zeurende, "donnez moi une stilo" achtige
Marokkaantjes die je spontaan een steen tegen je achterhoofd aan smijten mocht je dit niet doen, hebben we totaal niets gemerkt. De Anti Atlas is niet overdreven toeristisch, op een of andere manier vooral niet in deze periode van het jaar.
In het dorpje werden we uitgenodigd voor een kopje muntthee bij een dorpsbewoner. Erg leuk en interessant. Hoewel ik mezelf voor Frans een 2- zou geven - idem voor Frank - slagen we er erg goed in ons verstaanbaar te maken en kleine gesprekjes te voeren. De man vertelde ons dat er 6 km verderop een hotel was en als echte outdoorfanaten die niets liever doen dan in een tent kamperen, waren we onmiddellijk overtuigd. Op weg naar het hotel kwamen we nog de eerste en enige niet verlegen en bepaald niet onaantrekkelijke Marokkaanse meisjes tegen - Astrid: dit vond Frank en ik natuurlijk niet - maar hoe Frank ook smeekte, die foto was out of the question.
Het hotel was prima, we hebben de hele avond gekletst met een Marokkaan die er uitermate trots op was dat hij werd genoemd in de Lonely Planet, de reisgids die ook wij bij ons hebben.
Nog vroeger op dus. Om 6:15 op en om 7:30 uur op de fiets, jaja dat is nog eens vakantievieren!! Ik voel me eindelijk wat sterker en ging goed de 3 colletje van vandaag over. Frank heeft het vandaag iets minder, maar dat werd een stuk beter toen het vanmiddag weer 40 graden werd. Om 9 uur hadden we er al ruim 20 km op zitten en om 10 uur stonden we boven op de 1500 m hoge pas met een zeer aangename koele 35 graden. Dat was een heerlijk gevoel we hoefden alleen nog maar 20 km af te dalen en dat we pas om 12 uur aankwamen kwam puur en alleen door de tientallen fotostops. Want we hebben dan misschien een beetje heel erg afgezien, het gebied rond Tafraoute waar we vandaag zijn aangekomen is extreem mooi. Prachtige maanlandschappen, af en toe een boom, bergen die op gestapelde blokken uit een blokkendoos lijken, het is hier buitenaards mooi. Ik was de eerste 2 dagen op een of andere manier niet zo in de fotomood, maar vandaag heb ik ruim een rolletje volgeschoten.
En nu zitten we dan in Tafraoute, warmste temperatuur gemeten 55 graden in de tent, in de schaduw 40 graden, gewassen kleding is droog voordat je het überhaupt aan de waslijn hebt kunnen hangen, de laatste liters van onze dagelijkse portie drank weg te werken - circa 6 liter per dag, dat is dus 4 anderhalve literflessen, of 24 glazen frisdrank of 60 van die ellendige bekertjes uit die ING koffieautomaat - probeer het maar in 1 dag naar binnen te krijgen, je hebt het gevoel continu te drinken.
Overigens, dat onderdeeltje dat ik vergeten ben zijn de steuntjes voor de brander, we moeten nu half op stenen koken, maar dat is eigenlijk wel leuk een beetje improviseren. Onze bouillon is erg lekker en geeft veel nieuwe energie.
Tot zover, groeten van Frank en mij.
Dennis
