Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Zes weken fietsen door zeven Balkanlanden - Pagina 3 - Forum Wereldfietser

Zes weken fietsen door zeven Balkanlanden

123 berichten
CarlW schreef:
zo 02 dec, 2018 08:43
Foto's en verslag zijn moeilijk te verbeteren maar als je blijft oefenen zal je die 100 km per dag nog wel eens halen hoor.
dik5 schreef:
zo 02 dec, 2018 08:52
Waarom zou hij??
Er komen dan vast niet meer zulke mooie foto,s en verslag :D
“Less is more” :wink:
Dirk
Dirk heeft het goed begrepen ;-)

Vroeger reed ik vaak meer dan 150 km op een dag. Zoals op deze tocht door Tsjechoslowakije en Polen. Sommige dingen waren toen wel anders dan nu:

- Ik was 35 jaar jonger (dat scheelt al gauw 20 tot 30 km per dag)
- Ik woog 10 kg minder dan nu en had een BMI van 18 (dat scheelt in bergachtig terrein al gauw 20 km per dag)
- Ik had een budget van 5 à 10 gulden per dag, dus:
- verspilde ik geen tijd en geld aan koffie, taart, bier en bitterballen (dat scheelt al gauw 20 km per dag)
- fietste ik door tot het donker werd en ging dan wild kamperen (dat scheelt al gauw 30 tot 40 km per dag)

- Ik verspilde ook geen tijd aan monumenten, kerken, kastelen, kloosters en musea (dat scheelt al gauw 20 tot 30 km per dag)
- Ik zeulde hooguit 10 diafilmpjes van 36 opnamen mee. Als ik 10 foto's op een dag maakte, was dat veel (dat scheelt al gauw 20 km per dag).

Das war einmal. Nu geniet ik van de plekken waar ik vroeger voorbijzoefte.
bert sitters schreef:
zo 02 dec, 2018 09:52
Komt er ook een lezing?
Wie weet, als er een goed verduisterbare zaal beschikbaar is...
Maandag 14 mei 2018. Van Prizren naar Gjakovë, 50 km

Afbeelding

Wanneer we brood gaan halen in een modern deel van Prizren, verandert de stad in een grote bouwput.

Afbeelding

Langs smalle straten wordt de ene na de andere flat uit de grond gestampt. Tussen woonblokken van prefab bouwstenen staat een rechte Toren van Pisa te pronken. Het zou goed kunnen dat de architect hier ook nog een prijs mee wint, want zo gaat dat nu eenmaal. In de dorpen waar we gisteren doorheen fietsten, stonden ook veel nieuwe huizen. Kosovo staat bekend als een van de armste landen van Europa, maar vergeleken met Macedonië lijkt Kosovo booming. Misschien komt er veel geld binnen van Kosovaren uit het buitenland. Het kunnen ook strategische investeringen zijn uit China of Saoedi-Arabië. Dat laatste land zou ook wel eens de vele fonkelnieuwe moskeeën in dorpjes als Restelicë gefinancierd kunnen hebben, al worden ook orthodoxe kerken hier hersteld.

Afbeelding

In de grauwe winkelstraten uit de Joegoslavische tijd ligt nu een kleurrijke mix van streekproducten en Chinees plastic. Het lukt hier zelfs om een huisstofmijtdicht kussensloop te kopen (enkele dagen terug heb ik mijn vorige anti-allergene sloop in een hotelkamer laten liggen).

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Op de markt halen we nog wat fruit en dan fietsen we de stad uit. Aan de rand van Prizren kruisen we de gloednieuwe autosnelweg naar Albanië, waar Kosovo nu een betere band mee heeft dan met Servië, waar het jarenlang een provincie van is geweest. Wij zouden nu vanuit Kosovo wellicht niet in Servië worden toegelaten, omdat we niet vanuit Servië Kosovo binnen zijn gekomen (afgezien van het feit dat we Kosovo nu sowieso 'onder de radar' zijn binnengefietst).

Buiten de stad stuiten we op een monument dat herinnert aan de oorlog met Servië. Het UÇK werd in Joegoslavië beschouwd als een terroristische organisatie, maar had voor de Albanese meerderheid in Kosovo de status van een bevrijdingsleger.
Het laatste woord over deze oorlog is voorlopig nog niet gesproken, ook omdat in Den Haag nog een Kosovotribunaal gaat plaatsvinden.

Afbeelding

Nu we de bergen voorlopig uit zijn, fietsen we veel langs lintbebouwing en door rommelige dorpen. Het valt niet mee om hier een goede picknickplek te vinden. De bermen zijn vies en parken met bankjes zien we nergens. Café's met terrassen hebben minder goed eten dan wij in Prizren hebben gekocht en zijn vaak rokerig en lawaaiïg. Uiteindelijk vinden we toch nog een verlaten schoolplein met een bankje voordat de hongerklop serieus wordt.

Een vrouw roept ons vanuit een passerende auto iets toe. Ze wil weten waar we vandaan komen en of we Engels spreken. Ze wil graag dat haar zoontje een gesprek met ons voert, maar het jongetje is minder enthousiast dan zijn moeder.
"Op school krijgt hij al les in Engels", vertelt de moeder.
"Do you speak English?", vraagt Corrie.
"Yes", stamelt de jongen verlegen. "Bye bye!"
We verlossen het kind uit zijn ongemakkelijke situatie, geven een compliment aan de trotse moeder en fietsen weer verder.

Met de rust op de wegen is het 's middags gedaan. Er gaat geen minuut voorbij zonder dat er een auto voorbijkomt, terwijl we niet op een grote weg fietsen. In Lukinaj vinden we de oorzaak van de drukte. Het is hier kermis. De hoofdstraat is er volledig verstopt met mensen en auto's.

Afbeelding

We vinden een picknickweide met uitzicht op een antieke zweefmolen. Je zou hier vooral kinderen verwachten, maar in de zweefstoeltjes zie ik mannen met baarden zitten. Anderen zijn vandaag bermtoerist en brengen de dag picknickend of barbecuend naast hun auto door. Een van hen komt naar ons toe met een flesje bier voor mij en limonade voor Corrie. Wel een stukje relaxter dan de Leidse kermis.

Afbeelding

Wanneer we weer willen fietsen, blijkt Corrie een lekke achterband te hebben. Nu wordt de sfeer minder ontspannen, want banden plak ik het liefst op stille plekken zonder pottenkijkers. Uiteindelijk vinden we een koel en rustig plekje in de schaduw van een schuur, waar ik de band kan onderzoeken en repareren. In het karkas van de nog nieuwe Almotion tref ik een doorntje aan, dat de binnenband al op verschillende plekken heeft beschadigd. (Steeds vaker hoor ik van fietsers dat ze deze banden tubeless gebruiken en dat lekjes dan vanzelf worden gedicht door een vloeistof. Iets zegt me dat zo'n doorn ook dan verwijderd moet worden om te voorkomen dat het lek steeds weer opnieuw geperforeerd wordt.)

In Rogovë treffen we weer een oorlogsmonument aan. Een minibus vol kogelgaten herinnert aan een bloedbad dat hier op 29 januari 1999 werd aangericht door de Servische politie (zie hier). Op de achterkant van het busje zit nog een sticker met de landcode YU van Joegoslavië.

Afbeelding

Afbeelding

Later zie ik in de verte een gedenknaald staan bij iets dat op een oud fort lijkt. Het ligt niet op onze route, maar vlakbij Gexhë. Online is er een filmpje over te vinden. In het Albanees, dat wel.

Afbeelding

Tegen de avond wacht ons nog een pittig klimmetje op een onverwacht slechte grindweg. Het levert uiteindelijk wel een mooi uitzicht op. De laatste kilometers zit het weer mee. Met de wind in de rug fietsen we naar Gjakovë.

Afbeelding

wordt vervolgd
keesswart schreef:
zo 02 dec, 2018 12:58
bert sitters schreef:
zo 02 dec, 2018 09:52
Komt er ook een lezing?
Wie weet, als er een goed verduisterbare zaal beschikbaar is...
Voor reisverhalen is er een prima verduisterbare ruimte beschikbaar met geluid en HD beamer. De ruimte voor de workshops is niet verduisterbaar.

Groet, Ronald van der Perk, namens de WF Beursorganisatie
keesswart schreef:
zo 02 dec, 2018 12:55
Vroeger reed ik vaak meer dan 150 km op een dag. .... Sommige dingen waren toen wel anders dan nu:

- Ik was 35 jaar jonger (dat scheelt al gauw 20 tot 30 km per dag)
- Ik woog 10 kg minder dan nu en had een BMI van 18 (dat scheelt in bergachtig terrein al gauw 20 km per dag)
- Ik had een budget van 5 à 10 gulden per dag, dus:
- verspilde ik geen tijd en geld aan koffie, taart, bier en bitterballen (dat scheelt al gauw 20 km per dag)
- fietste ik door tot het donker werd en ging dan wild kamperen (dat scheelt al gauw 30 tot 40 km per dag)

- Ik verspilde ook geen tijd aan monumenten, kerken, kastelen, kloosters en musea (dat scheelt al gauw 20 tot 30 km per dag)
- Ik zeulde hooguit 10 diafilmpjes van 36 opnamen mee. Als ik 10 foto's op een dag maakte, was dat veel (dat scheelt al gauw 20 km per dag).

Das war einmal. Nu geniet ik van de plekken waar ik vroeger voorbijzoefte.
 
Precies, dat komt bekend voor ... alleen is de cijfermatige invulling niet helemaal dezelfde.

Oftewel ... vroegehhh ... dat is voorbij.  
Fransen zeggen in zulke gevallen heel toepasselijk: Ik ben geen 20 meer.

BSM
Wie willen er een lezing van Kees Swart?
Dinsdag 15 mei 2018. Rustdag in Gjakovë

We zijn nu ruim twee weken onderweg en er wordt regen verwacht, dus nemen we een rustdag in Gjakovë. We geven een zak vol wasgoed af bij de receptie, want wasserettes met zelfbediening lijken hier nog niet te bestaan. Dan gaan we Gjakovë in. Eerst lopen we naar de Oude Bazaar, die tijdens de Kosovo-oorlog voor een groot deel was verwoest, maar inmiddels helemaal gerenoveerd is. Een deel ervan bestaat nu uit café's waar vooral jongeren en yuppen (die je ook hier lijkt te hebben; ik vermoed dat ze een werkvergunning in het buitenland hebben) komen. Verderop zijn vooral speciaalzaken en werkplaatsen. We vinden ook een fietsenzaak, waar ik een nieuwe binnenband koop.

Afbeelding

Zodra we de Oude Bazaar verlaten, blijkt ook Gjakovë een typische Balkanstad te zijn met half voltooide flats tussen de oudere bebouwing. Extra vervreemdend is hier een verzameling paspoppen, die uit een etalage lijken te zijn ontsnapt.

Afbeelding

Dan is het koffietijd. Naast ons hotel is een konditorei, waar we 2 koppen cappuccino met twee taartjes en twee glazen limonade krijgen voor € 2,50. Ja, echte euro's uit een Kosovaarse geldautomaat, want een eigen munt heeft Kosovo niet. In de nadagen van de Joegoslavische periode gebruikte men hier al de Duitse mark, omdat de dinar niks meer waard was. Gek genoeg hebben we hier ook weer goedkoop mobiel internet, want Corries smartphone denkt dat we nu in Slovenië zijn, waar het EU-tarief geldt.

Afbeelding

We lopen naar de zuidwestrand van de stad, waar naast een moderne brug nog de oude Turkse brug ligt.

Afbeelding

Vlakbij de brug vind ik een verlaten kerkhof met graven uit de communistische tijd, waarin de overledenen zich regelmatig om lijken te draaien.

Afbeelding

Dat laatste is niet zo gek, want een steenworp verder zie ik de UÇK-vlag wapperen naast de Amerikaanse. In Joegoslavië was dat ondenkbaar geweest.

Afbeelding

Een aanplakbord getuigt van opkomend consumentisme. Een verkiezingsposter verdwijnt symbolisch onder de reclame, al heeft een advertentie voor 'Made in Kosovo' pistache ook een onmiskenbaar 'Make Kosovo great" gehalte.

Afbeelding

Hoe bijzonder Gjakovë voor ons ook mag zijn, een hotel noemt men hier liever naar een bekendere stad in een ver exotisch land.

Afbeelding

's Avonds lopen we langs de ingang van de 16e-eeuwse Hadum moskee.

Afbeelding

De verwachte regen begint nu te vallen en de terrassen op de Oude Bazaar liggen er verlaten bij.

Afbeelding

wordt vervolgd
Woensdag 16 mei 2018. Van Gjakovë naar Fiërze, 52 km

Afbeelding

Bij het uitchecken vraagt Corrie ons wasgoed terug. In normale landen zouden we de was op de camping hebben gedaan of naar een wasserette zijn gegaan. In Kosovo zijn echter geen campings en wasserettes hebben we hier ook nog niet gezien. Dus hebben we de was hier door het hotel laten doen. Corrie verheugt zich al op kleren die voor het eerst sinds weken weer eens goed schoon zijn en lekker ruiken.
"Dat is me wel een paar tientjes waard", zegt ze. Het resultaat valt echter vies tegen. Alle gewassen kledingstukken ruiken naar sigarettenrook. De waslijn bevindt zich hier blijkbaar in een ruimte waar stevig wordt gepaft. Corrie zegt er wat van, maar men lijkt de klacht hier niet te begrijpen. Zelfs ontbijten doet men hier bij voorkeur in rokerige zaaltjes met harde muziek. Wel waren de hotelkamers die we tot nu toe hebben gehad, altijd rookvrij. Al moest ik soms het raam sluiten omdat er anders weer rook vanaf de straat naar binnen kwam. Het doet me denken aan mijn jeugd in de jaren 60 en 70, toen er nog werkelijk overal gerookt werd; zelfs tijdens de les door mijn leraren, die geacht werden een goed voorbeeld te geven. Ze kenden de feiten wel, maar waren verslaafd en hadden een hekel aan degenen die hun 'vrijheid' aan banden wilden leggen. Zoals je ook in Nederland vandaag de dag op z'n minst 'ongezellig' wordt gevonden wanneer je 'levensgenieters' lastig valt met de vervelende kanten van hun overmatige alcohol-, pillen-, diesel-, vlees- of kerosinegebruik.

Het klamme en heiïge weer van de laatste weken is vandaag voorbij. Bergketens steken nu kraakhelder af tegen de horizon. Zodra we de Albanië weer binnenrijden, doemen de Albanese Alpen op. De grenspassage gaat nu wat vlotter dan de eerste keer dat we Albanië inreden.

Afbeelding

Op een mooie rustige asfaltweg vliegen de kilometers voorbij. In Bujan is de kunst-en-kitschtuin van restaurant annex camperplek Avdi Rexha een prachtplek voor een lange theepauze.

Afbeelding

Dan gaat de weg flink stijgen, terwijl de rivier omlaag blijft stromen, met als resultaat een mooi uitzicht over de Valbonëkloof.

Afbeelding

Langs de weg aan de kant van de afgrond herinnert een bord aan twee mannen die hier twintig jaar geleden zijn omgekomen. Hoewel we niet meer in Kosovo zijn, staat ook hier de UÇK op vermeld. Het bord vermeldt verder, volgens Google Translate: 'Met dit land waren de martelaren van de natie belast met de plicht'.
De datum, 16 juli 1998, geeft meer aanknopingspunten. In een krantenartikel uit dezelfde periode is te lezen: 'Noord-Albanië wordt overstroomd door vluchtelingen, en het UÇK gebruikt het gebied als springplank voor massa-infiltraties en wapensmokkel - hetgeen de Serviërs tot beschietingen op Albanees grondgebied en grensschendingen provoceert.
De Serviërs beschuldigen Tirana van steun aan het UÇK in het noorden. De werkelijkheid is dat Tirana nooit enige greep heeft gehad op wat zich in het noorden van Albanië afspeelt. Noord-Albanië is een niemandsland. [...] In dit onherbergzame, straatarme gebied van bloedvetes en eeuwenoude eigen wetten en regels, dit gebied van clans en stammen, heerst anarchie. Clanleiders, bandieten, smokkelaars, corrupte lokale leiders en krijgsheren komen er alleen op voor zichzelf, de eigen clan, het eigen dal en het eigen dorp. Zo is het altijd geweest en zo is het nog. Zelfs een stad als Shkodër, waar negentig procent van de bevolking werkloos is en waar men uitsluitend leeft van smokkel naar Montenegro, onttrekt zich geheel aan de controle van de regering. Het Albanese leger kan de grens niet beschermen tegen de Serviërs die hem schenden, noch tegen het UÇK dat doet of die grens niet bestaat en dat Noord-Albanië als veilig toevluchtsoord, schakel in de wapensmokkel en trainingsgebied gebruikt.'

Ik neem me voor om 'De herberg met het hoefijzer' van A. den Doolaard, dat zich in deze contreien afspeelde, te gaan lezen.

Afbeelding

Na Fierzë bereiken we het dal van de Drin, waar de Zwarte Drin, die we in Macedonië hebben verlaten, een voorloper van is. Vanaf hier loopt een asfaltweg enkele kilometers westwaarts langs deze rivier, om dan naar het noorden af te buigen en dood te lopen in de Albanese Alpen. Dan kun je alleen nog verder over geitenpaden. Daar kun je nu waarschijnlijk nog prachtige bergwandelingen maken, zonder voortdurend opzij te moeten springen voor mountainbikers.
Het dal van de Drin wordt verderop een diepe kloof, die dertig jaar terug na de voltooiing van een stuwdam over een lengte van 30 km is volgelopen met rivierwater. Ruimte voor een weg is er niet meer, maar er zijn wel veerboten.
Een daarvan is de Dragobia, een waterbus die alleen plek heeft voor voetpassagiers en een handvol fietsen. Deze vertrekt hier elke ochtend om zes uur. Een grotere boot met plek voor auto's vertrekt enkele uren later, mits er genoeg reizigers worden verwacht.

Vanaf de weg zien we de beide boten al liggen. Bij de aanlegplaats van de Dragobia staat een veerhuis met een zonovergoten terras, waar we met tosti's en bier de avond doorbrengen. Wanneer de zon achter de bergen zakt, zetten we de tent op een veldje in het zicht van de Dragobia.

Afbeelding

wordt vervolgd
Mooi verslag weer. Welke tent is dat op die laatste foto, en bevalt de tent goed?
Dat is de Rogen, een licht (2,4 kg incl. footprint) en luchtig koepeltentje van Hilleberg. Deze is ons goed bevallen. Een jaar geleden hebben we diverse tenten met elkaar vergeleken in showrooms en winkels waar ze ook 's winters opgezet waren (Zwerfkei in Woerden, Outdoor XL in Barendrecht, Nigor in Utrecht).
Opzetten en afbreken van de Rogen gaat heel snel. De tent is compact (bij het voeteneind is de binnentent 120 cm breed, dus niet geschikt voor brede slaapmatjes), maar onder de luifels is genoeg ruimte om alle bagage binnen te zetten. Ventileren gaat goed met de wijde openingen onder het tentdoek. Wanneer het 's nachts benauwd was, gooiden we de beide deuren open. Het is een dwarsslaper, dus hebben we allebei een eigen uitgang.
De binnentent kan bevestigd worden als de buitentent al staat. De Rogen kan ook zonder haringen en scheerlijnen staan. Om hem zo droog mogelijk in te kunnen pakken, verplaatsten we hem 's ochtends soms even naar een plek met veel zon.

Sinds 2011 gebruikten we al de veel grotere Nallo 3GT (gewicht 3,75 kg incl. footprint), die ook genoeg ruimte heeft om je aan- en uit te kleden, te eten etc. In de toekomst blijven die inzetten op koudere tochten (vroege voorjaar, Schotland, Scandinavië). Ook de Nallo is een fijne tent, maar is minder goed te ventileren. Bij vochtig en windstil weer noem ik de Nallo daarom wel eens een druipsteengrot.

Overigens waren we vroeger ook niet ontevreden over goedkopere tenten van Vaude of de Hema. Die waren wel zwaarder, veel minder mooi afgewerkt en gingen sneller kapot.
Donderdag 17 mei 2018. Van Fiërze naar Shkodër, 32 km varen en 60 km fietsen

Afbeelding

Bij het krieken van de dag gaat de wekker in Corries smartphone. Even na half zes breken we de tent af en gaan we naar de kade, waar ook de bemanning van de Dragobia aan komt lopen. Een handvol passagiers gaat aan boord en onze fietsen kunnen achter op het buitendek staan. Iets na zes uur begint de motor van de waterbus te ronken.

Afbeelding

Dan begint de drie uur lange vaartocht over het Meer van Koman tussen steil oprijzende bergen. We wanen ons eerder op een Noorse fjord dan op een stuwmeer. Alleen heb ik in Noorwegen niet zo veel zwerfplastic voorbij zien drijven, dat net als palingen op weg is naar de Sargassozee. Die palingen komen daar om zich voort te planten. In zekere zin vermenigvuldigt het plastic zich daar ook, door uiteen te vallen in miljoenen minuscule partikeltjes.

Afbeelding

Af en toe stopt de waterbus bij een gammele steiger om iemand in- of uit te laten stappen, zoals deze man, die er al een lange steile afdaling op heeft zitten om deze plek te kunnen bereiken.

Afbeelding

De Dragobia ziet er van binnen uit als een hele oude bus. Tickets kopen we onderweg. Prijzen zijn in euro's. Dat komt goed uit, want sinds we uit Kosovo vertrokken, hebben we nog geen pinautomaat gezien.

Afbeelding

Na een paar uur varen verschijnen de eerste huizen langs het water. Het meer wordt breder en de bergen worden lager.

Afbeelding

Voor de stuwdam van Koman ligt een levendige haven. We gaan hier van boord, fietsen door een korte tunnel en dalen dan een flink stuk af naar het dorp. Dan volgt een lange rit door de kloof van de Drin. In principe stroomafwaarts, maar in de praktijk steeds weer klimmen en dalen.

Afbeelding

Ook hier staan monumenten ter nagedachtenis van onfortuinlijke reizigers. Voor Zef Gjok Ahi was eerst een simpel houten kruis neergezet. Later is daar een robuuster exemplaar van graniet bijgekomen.

Afbeelding

Vandaag zien we vaker zulke kruizen, wat doet vermoeden dat in dit deel van Albanië veel christenen, met name katholieken, wonen. Ook de scharrelvarkens aan de kant van de weg lijken dat te bevestigen, al zal het veel Albanese moslims worst wezen of hun voedsel halal is.

Afbeelding

Bij Vau i Dejës ligt weer een dam met een grillig gevormd stuwmeer erachter. Zo te zien wordt hier vis gekweekt. Het lijkt een beetje op de aquacultuur van Noorse zalm, maar op de Balkan wordt vooral forel en karper geteelt. Tijdens deze reis heb ik vaak karper gegeten, wat soms het beste alternatief voor kebab en andere vleesschotels was. Uit eten gaan is in de Balkanlanden niet duur, maar de variatie op de menukaarten is met name op het platteland niet groot.

Afbeelding

Om vijf uur bereiken we Shkodër, een van de oudste steden van Albanië. In de gerenoveerde binnenstad waan ik me even in de Provence of in Italië, maar de minaretten en de vele fietsen houden me bij de les.

Afbeelding

Zodra we de voetgangerszone verlaten, overheerst architectonische criminaliteit. Veertig jaar na de bunkers van Enver Hoxha lijkt hier nu het tijdperk van de Trump Towers te zijn aangebroken. Ik betwijfel of A. den Doolaard hier de weg nog zou kunnen vinden.

Afbeelding

Ook nieuw is de Ebu Bekr moskee, die gebouwd is met geld van een ondernemer uit Saoedi-Arabië. De eeuwenoude Fushë Çela moskee stond op dezelfde plek en is tijdens het regime van Enver Hoxha afgebroken (een vergelijkbaar verhaal als dat van de orthodoxe kathedraal van Korçë, waar we tien dagen eerder waren). Een spandoek tussen de minaretten wenst ons zoiets als een zalige ramadan. Die is vandaag namelijk begonnen.

Afbeelding

De camping van Shkodër is een aangename verrassing. Pal naast de camping is een prima restaurant met een prachtige tuin. Voor onze tent zien we de burcht van Shkodër honderd meter boven ons baden in het warme avondlicht.

Afbeelding

wordt vervolgd
Alweer een heerlijk verslag en prachtige foto,s
Ik kijk er elke dag weer naar uit
Bedankt
Dirk
Vrijdag 18 mei 2018. Van Shkodër naar Donji Murici, 58 km

Afbeelding

Shkodër is vlak en de afstanden binnen de stad zijn te overzien. Ook kunnen veel mensen zich hier geen auto permitteren. Mede hierdoor is Shkodër de fietshoofdstad van Albanië (zie dit en dit artikel). Voor het eerst op onze Balkantocht zien we volle fietsenrekken bij een winkelcentrum.

Afbeelding

Langs de uiterwaarden van de Buna, de rivier die overtollig water uit het Meer van Shkodër afvoert naar de Drin, loopt een mooie promenade. Hoewel deze officieel voor voetgangers bedoeld is, maken ook veel fietsers er gebruik van om een drukke vierbaansweg te vermijden. Helaas zie ik naast de promenade grote hopen grind liggen voor een nieuwe autoweg. Deze is omstreden (zie deze video), maar de aanleg vordert gestaag. Terwijl we op een bankje van ons ontbijt genieten, besef ik dat er van de ontspannen sfeer op deze promenade weinig over zal blijven wanneer hier straks twee dikke banen asfalt liggen.

Afbeelding

Het liefst zouden we nu direct langs het Meer van Shkodër naar Montenegro rijden, maar daar is helaas geen grensovergang. Er zijn maar twee routes die niet doodlopen voor de grens: noordwaarts richting Podgorica of westwaarts richting Bar. Wij kiezen voor de laatste en slaan na het passeren van de grens rechtsaf. Door de ligging van de grensovergang moeten we wel eerst een berg over om weer bij het Meer van Shkodër uit te komen. Gelukkig is deze bergpas nu niet druk.

Afbeelding

De droge en heldere atmosfeer van de laatste dagen is nu weer klam en heiïg geworden. Ook merken we dat we gisteren een lange dag hebben gehad. Het klimmen kost vandaag meer moeite. Wanneer er langs de weg voldoende ruimte is, lassen we een pauze in. Corrie rolt het karrimatje uit en begint aan een welverdiende siësta. Na een half uur zie ik steeds meer geiten onze kant opkomen. Wanneer de eerste geit bijna onze fietsen heeft bereikt, waarschuw ik Corrie dat het tijd wordt om weer op te staan.

Afbeelding

Afbeelding

Terwijl ik een mooie geit portretteer, krabbelt Corrie overeind om tot de conclusie te komen dat het inderdaad tijd wordt om weer verder te gaan.

Afbeelding

Afbeelding

Het is het nog drie kwartier fietsen naar de top, waar we Shkodër in de verte zien liggen. Dan draait de weg de andere kant op en volgt een afdaling.

Afbeelding

Zo kaal als het landschap tijdens de klim op de zuidhelling was, zo groen is het aan de noordzijde van de berg. Zoals het kastanjebos bij - what's in a name - Koshtanjica.

Afbeelding

Google op koeienhoedster en je vindt oude schilderijen. Hier zie je ze nog in levende lijve.

Afbeelding

Op de volgende top worden we verrast door een hoedster van een koek-en-zopietent met een overdekt terras en koud bier. In de zomer zal het hier wel een stuk drukker zijn, maar nu is het een stille en ietwat surrealistische plek langs deze rustige weg.

Afbeelding

Dan volgt een lange afdaling met uitzicht op het meer. In de diepte zien we een moskee staan. Moskee? Montenegrijnen zijn toch christelijk? Niet in dit gebied, waar veel Albanese moslims wonen.

Afbeelding

Voordat de weg weer gaat stijgen, bereiken we de afslag naar de camping die aan het meer ligt. Morgenochtend zullen we dit weer moeten klimmen, maar nu is dit een prachtig einde van een etappe.

Afbeelding

Op de camping merkt Corrie dat ze een lekke band heeft. Dat is al de tweede in vier dagen. De timing is nu wel beter. Ditmaal is het de voorband. Ik vind een gaatje en plak dit. Toch loopt de band nog steeds langzaam leeg. Wanneer ik de binnenband onder water dompel, vind ik nog een lek vlakbij het plakkertje dat ik net heb aangebracht. Dat is niet handig, maar nog niet hopeloos. Ik knip een flink stuk uit een rol bandpleister en bedek daar het andere plakkertje en het zojuist gevonden gaatje mee. Vroeger deed ik het wel vaker op die manier. Binnenbanden verving ik toen pas wanneer je door de plakkertjes de band niet meer zag.
Het resterende deel van de rol bandpleister gebruik ik om de andere binnenband, die vier dagen geleden lekgestoken werd door een doorn, te repareren.
Ditmaal tref ik geen doorn of scherp steentje in de buitenband aan. Wel zie ik dat een deel van het velglint is verschoven. Dat verklaart veel. Destijds hebben we dit probleem ook met onze ligfietsen gehad (zie hier en scrol naar de foto van het velglint).
Ik verwijder het waardeloze velglint en vervang dit door 22 mm breed zelfklevend Velox velglint, waarvan ik de afgelopen 12 jaar heb ervaren dat het onwrikbaar blijft zitten, ook bij het wisselen van banden. (Corries fiets hebben we anderhalf jaar geleden voor een pittig bedrag op maat laten bouwen bij wat ooit een zeer gerenommeerde fietsenzaak was. Je verwacht dan niet dat er wordt gesjoemeld met velglint.)

Afbeelding

Wanneer ik de band weer heb opgepompt, ga ik naar een overdekte picknickplaats aan het water, waar Corrie al aan het koken is.

Afbeelding

We kijken uit op het kloostereilandje Beška. Daarachter is het meer nog vele malen breder dan het lijkt. Achter het eiland rijzen de besneeuwde toppen op van de Albanese Alpen. Met de telelens lijken ze dichterbij dan de 40 km die ze hier vandaan liggen. We hebben wel eens op minder mooie plekken gezeten...

Afbeelding

wordt vervolgd
Een fantastisch verhaal.

Helaas herken ik dat, het afval dat overal weggegooid wordt. Een boottocht door een prachtige kloof in het noorden van Albanië deze zomer werd enigszins verknoeid door de grote hoeveelheid plastic rommel die ronddreef.

(Dat verschoven velglint herken ik ook, van de allereerste lange fietstocht die ooit gemaakt heb. Na talrijke lekke banden zonder oorzaak ontdekte ik eindelijk wat de oorzaak was ... Gerepareerd met een pleister. )

Welk komfoor hadden jullie bij? Was brandstof gemakkelijk te vinden?
derdekeer schreef:
do 06 dec, 2018 22:28
Welk komfoor hadden jullie bij? Was brandstof gemakkelijk te vinden?
We gebruikten een jetboil om snel water te kunnen koken. Daarnaast hadden we nog een heel compact brandertje (Coleman F1 Lite, gewicht 75 g) mee. Beide werken op gastankjes met ventielen (maar niet die van Campingaz). We hebben minder vaak gekookt dan we gewend zijn in koudere en duurdere landen. We hebben maar één tank van 440 g gebruikt en die was na 6 weken nog niet leeg. Dus hebben we onderweg niet hoeven zoeken naar gastankjes. Voor alle zekerheid hadden we wel een Edelrid adapter meegenomen om ook simpele doorpriktankjes te kunnen gebruiken.
Zaterdag 19 mei 2018. Van Donji Murici naar Rijeka Crnojevica, 15 km varen en 30 km fietsen

Afbeelding

's Ochtends krijgt mijn humeur een flinke dip wanneer ik zie ik dat Corries voorband weer helemaal plat is. Ik inspecteer de binnenband opnieuw en zie bobbels en scheurtjes in de grote plakker, waardoor er weer lucht uit het kleine lek heeft kunnen ontsnappen. Het lijkt wel of de grote plakker niet zo elastisch is als de kleine plakker die eronder zit. Daardoor is de grote plakker gaan scheuren nadat ik de band had opgepompt. De bobbeltjes zijn ontstaan op plekken die niet zijn gescheurd. Door het oppompen van de band moeten die plekken onherstelbaar zijn vervormd, waardoor ze bij het leeglopen niet meer konden krimpen tot hun oorspronkelijke omvang. Misschien was dat rolletje bandpleister wel twintig jaar oud, uitgedroogd en daardoor niet meer te gebruiken. Vervelend is wel, dat ik nu twee binnenbanden met dat bandpleister heb verprutst.
Gelukkig hebben nog een nieuwe binnenband, die we op de Oude Bazaar in Gjakovë gekocht hebben. Wanneer ik deze band om de velg wil doen, wordt mijn humeur er niet beter op.
"Oh shit! Er zit een autoventiel op!"
Het ventielgat in de velg is bedoeld voor een Frans ventiel. Daar past geen autoventiel in.
"We hebben een vijl nodig om het gat in de velg groter te maken", zeg ik.
Corrie gaat naar de campingbeheerder om te vragen of we gereedschap van hem kunnen lenen. Wanneer hij ziet wat ons probleem is, twinkelen zijn ogen. Even later komt hij terug met een elektrische boor.
"Als dat maar goed gaat", zeg ik tegen Corrie. "Die velg moet wel heel blijven."
"Ik denk dat het wel goed komt", zegt Corrie hoopvol.

De man weet inderdaad waar hij mee bezig is. Voorzichtig begint hij met een metaalboortje dat maar iets groter is dan het ventielgat. Wanneer het autoventiel er nog niet doorheen kan, gaat hij met een iets dikker boortje verder. Het derde boortje blijkt de juiste dikte te hebben. Ik monteer de banden en pomp deze op tot de gewenste spanning.

Inmiddels is het al tien uur en behoorlijk heet. Eerst moeten we minstens een uur klimmen en daarna nog een paar keer op en neer. Dat hadden we vanochtend in de koele uren willen doen. Corrie broedt op een plan om er toch een relaxte tocht van te maken.
"Op het strand liggen boten, die wel van de camping zullen zijn. Als de campingbaas tijd zou hebben om ons en de fietsen in zo'n bootje naar Virpazar te brengen, zouden we het zwaarste stuk van de route kunnen omzeilen."
De man vindt het prima. Voor een bedrag waarmee je hier twee nachten in een goed hotel kunt slapen, wil hij ons wel naar de dam in het meer varen, vlakbij Virpazar.
"Misschien is het over the top, maar ik heb het er wel voor over", zegt Corrie.
Even later dobberen we met onze fietsen in een bootje op het Meer van Shkodër - of Skadar, zoals het hier heet. Onze schipper wil de 15 km over het meer full speed gaan, maar tijdens het varen slaat de motor af.
Op halve kracht komen we wel weer een stukje verder. Dan rommelt de man wat aan de motor en geeft nog eens vol gas. Weer vliegen we een minuut lang over het meer, waarna de motor opnieuw begint te pruttelen.
"Problem", mompelt de man. "Wasser in Benzin."
Opnieuw prutst hij wat aan de motor, en weer spurten we een stukje vooruit. Uiteindelijk bereiken we de dam zonder te hoeven roeien. Het ontspannen vaartempo met een rustig draaiende motor bevalt ons prima, maar ik vermoed dat een echte Balkanman blijer wordt van een luid ronkende motor.
We krijgen nu wel waar voor ons geld. Als je narekent hoelang de campingbaas vandaag met ons bezig is geweest, eerst met Corries velg en later heen en weer met de boot, ligt zijn uurtarief een stuk lager dan dat van onze kapper en glazenwasser.

Afbeelding

De plek waar we uit de boot stappen heeft een voordeel en een nadeel. Het voordeel is dat hier een mooi restaurant is, waar we uitstekend kunnen lunchen. Het nadeel is dat we eerst over de druk bereden dam moeten fietsen om weer op onze route te komen. De dam is een onderdeel van de M2, die de hoofdstad Podgorica verbindt met de havenstad Bar. Er is dus veel vrachtverkeer. De weg op de dam, die 1 km lang is, heeft twee rijstroken zonder berm of uitwijkmogelijkheid. Direct naast onze rijbaan staat een vangrail die de weg scheidt van de naastgelegen spoorlijn, terwijl de rijbaan voor onze tegenliggers pal langs het water loopt.
We wachten een rustig moment af en hopen dat het rustig blijft tot we over de dam zijn. Achter ons komt er de eerste minuut geen verkeer, maar tegenliggers zijn er wel. Niet alleen op hun eigen rijstrook, ook op de onze. We komen er snel achter dat een paar tegemoetkomende fietsers hier geen reden zijn om een inhaalpoging af te breken, integendeel. Met volle vaart scheurt een tegenligger ons rakelings voorbij, terwijl we ons al dicht bij de vangrail bevinden. Terwijl we nog bijkomen van de schrik, zien we achter ons een grote vrachtwagen naderen. Gelukkig wijkt deze een beetje uit, zodat we niet gemangeld worden. Wanneer de vrachtwagen een paar honderd meter van ons verwijderd is, begint deze te slingeren. Even later ruiken we verschroeid rubber en zien we fragmenten van een autoband op de weg liggen. De vrachtwagen heeft het eind van de dam nog weten te bereiken en staat daar nu aan de kant.
"Als hij die klapband iets eerder had gekregen, weet ik niet of we dat hadden overleefd", zegt Corrie.

In Virpazar vinden we een geldautomaat waar we onze noodvoorraad euro's aan kunnen vullen. Euro's hebben we hier sowieso nodig, want net als Kosovo heeft Montenegro geen eigen munteenheid. Sinds 1996 gebruikt men hier al de Duitse mark omdat de oude munt, de Servische dinar, door hyperinflatie niets meer waard was (vanaf 1993 was er zelfs een biljet van 500 miljard dinar in omloop).
Na een referendum in 2006 werd Montenegro onafhankelijk van Servië. Ook toen voelde men hier geen behoefte om een eigen munt in te voeren, omdat het de bedoeling is dat Montenegro uiteindelijk lid van de EU gaat worden en dan toch de euro zal gaan gebruiken.

Afbeelding

Van Virpazar loopt een rustige weg met schitterende vergezichten naar Rijeka Crnojevica, een vervallen maar karaktervol dorp met een eeuwenoude brug. We strijken neer op een schaduwrijk terras aan de rivierpromenade, waar Balkanhoempapa uit de speakers galmt die me doet denken aan een van de meest absurde films die ik ooit heb gezien: 'Underground' van Emir Kusturica (zie dit videofragment).

Aan het begin van de avond maken we voor de tweede keer op deze dag een boottocht. Ditmaal door de moerassen in de noordelijke uitloper van het Meer van Skadar. Nu met een schipper die veel vogels weet te vinden, al kan hij de meeste vogelsoorten alleen in het Servisch benoemen. Corrie helpt hem aan de Engelse namen.

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Het wemelt in dit meer ook van de esculaapslangen. Eentje kijkt nieuwsgierig op wanneer we voorbij varen.

Afbeelding

Deze avond vieren we ook dat we halverwege onze tocht zijn. Sinds de aankomst in Igoumenitsa zijn we nu twintig dagen onderweg. We hebben ook nog twintig dagen over om Zagreb te bereiken.

wordt vervolgd
keesswart schreef:
vr 07 dec, 2018 17:46
....
Gelukkig hebben nog een nieuwe binnenband, die we op de Oude Bazaar in Gjakovë gekocht hebben. Wanneer ik deze band om de velg wil doen, wordt mijn humeur er niet beter op.
"Oh shit! Er zit een autoventiel op!"
Het ventielgat in de velg is bedoeld voor een Frans ventiel. Daar past geen autoventiel in.
"We hebben een vijl nodig om het gat in de velg groter te maken", zeg ik.
Corrie gaat naar de campingbeheerder om te vragen of we gereedschap van hem kunnen lenen. Wanneer hij ziet wat ons probleem is, twinkelen zijn ogen. Even later komt hij terug met een elektrische boor.
"Als dat maar goed gaat", zeg ik tegen Corrie. "Die velg moet wel heel blijven."
"Ik denk dat het wel goed komt", zegt Corrie hoopvol.

De man weet inderdaad waar hij mee bezig is. Voorzichtig begint hij met een metaalboortje dat maar iets groter is dan het ventielgat. Wanneer het autoventiel er nog niet doorheen kan, gaat hij met een iets dikker boortje verder. Het derde boortje blijkt de juiste dikte te hebben. Ik monteer de banden en pomp deze op tot de gewenste spanning.
.....
 
Ik vraag me al zo'n 20 jaar af wat er tegen autoventielen is voor de vakantie/wereld-fiets.
Vroegehhh ... waren ze niet makkelijk oppompen, maar inmiddels al vele jaren zijn er prima hand-pompjes, en voetpompen ... er verder is er bij ongeveer iedere garage lucht, vaak direct tot de gewenste druk (je moet soms even kijken/vragen, niet iedere gewone auto-banden-pomp haalt 5 à 6 bar (wat ik graag in mijn banden doe).

Ik heb in mijn banden-plak-doosje een setje vulringetjes (ik kreeg ze indertijd geheel gratis bij aankoop van twee sets nieuwe tandemwielen in Heerhugowaard) voor het geval dat ik alleen binnenbanden met slankere ventielen kan kopen.

Dus ... wat is nu de reden van die auto-ventiel-afkeer ?

O ja mijn huidige binnenbanden (ik denk Schwalbe) hebben keurige metalen vertiel-schachten, met fijne draad en een traditioneel moer-ringetje. Ik leg er al een aantal jaren een passend kraanleertje tussen, buitenkant velg dus, daarmee "zit" het ventiel wat beter.


BSM
Bridgestone SM schreef:
vr 07 dec, 2018 23:16
Ik vraag me al zo'n 20 jaar af wat er tegen autoventielen is voor de vakantie/wereld-fiets
Weinig, denk ik. Alleen zou ik dan mijn analoge bandendrukmetertje van Zéfal niet meer kunnen gebruiken (zie dit topic en scrol naar foto van drukmetertje). Op mijn kunststof bandenlichters uit 1984 na, is dit het oudste tooltje dat ik nog altijd meeneem :wink: .
Afgezien van de betere verkrijgbaarheid in 'ontwikkelingslanden' zie ik verder weinig voordelen van een autobandventiel, als je geen wereldreis maakt. Er is ook zelden een garage in de buurt wanneer ik een lekke band heb.
Wel is het zo dat het ventielgat in de velg vaak te klein is voor een standaardventiel.
Net als Kees had ik zo,n situatie in Hongarije
Vanuit mijn frametasje waren mijn reserve banden gejat plus wat gereedschap. :evil:
Gelukkig kon ik op een markt zowel banden als wat gereedschap kopen. :D
Toen ik op de camping de banden goed bekeek kwam ik er achter dat de dikke ventielen niet in de velg paste . :shock:
Ik weer terug naar de markt voor kleine ronde vijltjes.Ik heb ze nooit hoeven gebruiken op mijn vakantiefiets.

Dirk
Bij smalle velgen verzwakt het grote ventielgat voor een autoventiel de velg te veel.