Additionally, paste this code immediately after the opening tag: Pinksteren met Pasen - Pagina 2 - Forum Wereldfietser

Pinksteren met Pasen

Dag 3: Vrijdag 30/8 - deel 3

Een paar dagen na mijn tocht lees ik het volgende in Knack:
Knack schreef: 'Wat mij tegen de borst stuit', zegt bosbeheerder Bart Meuleman, 'is dat tegenwoordig veel van het prachtige hout dat op de markt komt, in een container naar landen als China, India of Turkije gaat. Dat is het gevolg van de vrije markt, en van het feit dat er zoveel containers met goederen uit die landen komen dat men problemen heeft om ze volgeladen terug te sturen. Ons hout wordt dan ginder verwerkt tot onder meer planken voor parket, terwijl we dat evengoed zelf zouden kunnen doen.'
Zelf heb ik gehoord van bedragen van 500€ tot gratis om een volle container van Antwerpen naar China te sturen. Zoals ik hier zie, worden de containers ter plaatse, in het bos zelf, volgeladen.

Blijkbaar is het rendabel om ruw hout over en weer naar China te sturen om planken van te maken. In wat voor een waanzinnige wereld leven wij toch?

1.jpg
Na de stevige klim naar de Jagdberg volgt de onvermijdelijke afdaling. Op zich hou ik heel veel van dalen, maar nu zie ik tegen de afdaling tegenop: hoe sneller het daalt, hoe eerder het stopt. De twee onverharde klimmen van vandaag hebben er al stevig ingehakt. Gelukkig is dit een heel goede afdaling, het daalt heel geleidelijk op perfect asfalt. Het is niet nodig om te trappen noch te remmen. Zo mag het nog vele kilometers verder gaan.

Ik voel ook niet echt de nood om te stoppen. Het Rothaar-gebergte mag zich dan wel mythische connotaties aanmeten, ik heb het gevoel in een toeristenpark beland te zijn. Overal zijn parkings en Forsthausen waar je kan eten en drinken. De Lahnquelle rij ik voorbij, voor de Siegquelle stop ik. Hier de parking, daar de picknickbanken en hier begint de natte zone. Bord met uitleg, een vlonder-paadje, een uitgehakte stenen trap -- netjes aangekondigd op het bord want niet toegankelijk --, dan een uitgeholde boomstam in de grond gestoken en komt er toch geen water uit zeker? De Siegquelle. Je ziet de schoolreis zo voor je.

De hele ervaring heeft voor mij een te groot Vogezen-gehalte. Je fietst jezelf kapot om boven te komen op een "berg"-kam en in plaats van rust, kalmte en uitzicht is het kermis. In het geval van de Vogezen heet die kermis "Route des Crêtes", hier is het "Uitgestorven Kermis" want er is geen kat. Het zomerseizoen is voorbij en het schoolseizoen is nog niet begonnen.

2.jpg
Maar even later zoekt de route terug het onverharde op. In een bocht van een karrespoor stoot ik op een bank. Die banken vallen me al een tijdje op. Ze staan op mooie plekken, en ze worden best veel gebruikt, vaak tegen de avond door een ouder koppel dat van het uitzicht geniet. De banken worden goed onderhouden en dikwijls zijn ze gelabeld. Deze is van "Heimatverein Vormwald" en hier is het uitzicht:

3.jpg
Wat later passeer ik door Hilchenbach waar de zachte kneuterigheid mij helemaal overspoelt. Ik heb een allergie voor de Duitse fermette-stijl (bier, lederhosen en vakwerkhuizen) maar dit authentieke hellende dorpsplein omringd door grote vrijstaande (vakwerk)huizen is indrukwekkend. Er zijn ook cafés met terras, het is ongeveer vier uur en ik ben in Duitsland dus bestel ik ...

een Rhabarbersaftschörle. Ik had de voorbije dagen toch iets van een dip gevoeld, en toevallig altijd een half uur na het drinken van een Weißen. De rit van vandaag is kort, 89km, maar ik ben niet van plan om weer in een georganiseerde sloppenwijk te slapen. Daarom houd ik het redelijk en drink een sapje.

4.jpg
Dit is een eenmalig experiment. Rabarber-appelsap van de Aldi-Süd is veel lekkerder en veel goedkoper.

Na Hilchenbach (370m) gaat het terug omhoog tot 540m. Ik voel mij enigzins gerechtvaardigd: ik geraak nu misschien iets beter boven maar deze sparrenbossen zijn nog altijd boring as hell. Tot ik toch een paar bewoners tegenkom:

5.jpg
Bovenstaande foto toont twee grote mierenhopen maar dat is maar een uitsnede; vanaf dit standpunt kon ik in 360º zeven grote mierenhopen zien. In totaal heb ik op een kleine honderd meter 21 mierenhopen van meer dan een meter hoog geteld.
Dag 3: Vrijdag 30/8 - deel 4

Na het wonderbaarlijke mierenbiotoop volgt nog een gewoon echt Duits dorp

1.jpg
Echt Duits dorp

met echte Duitse wegen:

1 (1).jpg

Uiteindelijk arriveer ik aan de Biggesee, een echt Duits stuwmeer. Eindhalte van de dag volgens de pinkstertocht-planning, maar niet voor mij.

Ik tank water in de toiletten aan de dam van de Biggesee. Het verwonderderd mij dat ik nog water over heb, dat is de eerste keer op deze tocht. Voorbije dagen heb ik telkens een kleine 4 liter vocht gedronken tussen ontbijt en avondeten, nu heb ik nog een liter over. Het is blijkbaar een beetje afgekoeld.

Ik tank hier bij om later te kunnen wildkamperen. De beste plek lijkt mij de omgeving van de Waldberg. Maar ik ben afgedaald tot 300m, de Waldberg ligt op 623m, het is zes uur 's avonds en ik heb last van mijn rechtse achillespees.

Halverwege de beklimming hou ik even stil om met vrouwlief te communiceren. Het is niet dat ik moe ben, bijlange niet, ik heb gewoon schrik dat ik boven geen ontvangst meer heb. Ik geef mijn te verwachten slaapplaats door, zij zegt dat ze morgen om 10u thuis zal vertrekken. Na enig trianguleren door dochterlief wordt Wipperfürth het rendez-vous.

Ondanks mijn pijnlijke achillespees is de beklimming van de Waldberg de fijnste van de hele pinkstertocht. Het is minder warm, er staat een licht briesje en de route stijgt rustig in een mooi gemengd bos. Maar bovenal is het mijn dropper-post die ervoor zorgt dat ik redelijk comfortabel boven geraak.

(Hier stond een lang stuk over de voor- en nadelen van mijn specifieke dropper-post. Ik wil daar gerust over uitwijden maar kan kort stellen dat een dropper post volgens mij the next big thing in reisfietsen wordt. Ik zou in ieder geval niet zonder willen.)

Met de dropper-post kan ik mijn zadel 3 à 4cm onder de normale zadelhoogte laten zakken. Dat is het verschil tussen elegant met de bal van de voet rondtrappen, wat helse pijnen in de achillespees veroorzaakt, of boertig te stoempen met de middenvoet. Punten voor stijl ga ik niet meer krijgen dus stoemp ik lekker verder.

3.jpg
Relict van de Koude Oorlog?

Boven op de heuvelrug maakt het gemengde bos terug plaats voor sparrren. Waar de Waldberg precies is, is niet duidelijk, er is veel Wald maar weinig Berg. Zo belangrijk is het niet, ik ben niet op zoek naar een specifieke geografische plaats maar gewoon een mooie plek om de tent neer te zetten want de voorbije twee nachten waren mager wat kamperen betreft.

Mijn zoektocht leidt me steeds hoger. Plots torent er een grote rare toren tussen de bomen, het lijkt wel een koude oorlog-relict. Ik overweeg even om voor de poort te kamperen want het is echt een cool ding maar de prikkeldraad en video-camera's maken duidelijk dat dit niet het ideale plekje is.

Wat ik zoek is een plek met uitzicht; liefst zou ik ook nog wat van de laatste stralen zon willen genieten. Uiteindelijk vind ik beide in de schaduw van de Robert-Kolb-uitkijktoren op de plaatselijke verhoging-berg die Nordhelle (670m) genoemd wordt.

4.jpg

Ik zet mijn tent op en warm de spaghetti-met-balletjes-maaltijd op die ik in de Aldi heb meegeritst. Ik geniet van het uitzicht en de ondergaande zon. Dit het is waarom ik dit doe. Tegelijkertijd verheug ik mij op morgenavond: ik weet zeker dat dat een goed feest gaat worden, het is al veel te lang geleden dat ik nog heb gedanst.

5.jpg
Voor ik ga slapen gooi ik de verpakking van de kant-en-klare maaltijd bij mijn fiets buiten de tent, dan kan er nog een vos of een ander beest van de laatste restjes genieten.

Sap van de dag: Ananas-sinaas-mango van de Aldi
Sapscore: bovengemiddeld maar niet uitstekend
Maaltijd: pasta met balletjes in tomatensaus, eetbaar maar meer ook niet.
Kilometers: 108km
Hoogtemeters stijgend: 2738m.
Die toren is een oude zendmast, sinds de komst van mobiele telefonie en andere technieken (kabel) zijn die een beetje uit gebruik geraakt, waarschijnlijk te duur om op te ruimen, er staan er wel meer in Duitsland, altijd handig als richtbaken.
Dag 4: Zaterdag 31/8

Midden in de nacht word ik wakker van een beest dat met veel lawaai van de resten spagetti-met-balletjes smult. Waarom heb ik die verpakking niet gewoon twintig meter verder gegooid?

's Morgensvroeg blijkt het beest in kwestie zich een weg door de verpakking gegeten te hebben. Dat was toch geen vos me dunkt...

1.jpg
Bij het opstarten van de Garmin eTrex blijk ik terug een kaart te hebben. Toch wel straf dat die eTrex niet automatisch merkt dat ik terug in het bereik van de beschikbare kaarten ben. De eTrex heeft wel weinig verbruikt, ik heb gisterennamiddag na 3 volle dagen de batterijen moeten vervangen. Dat is een dag meer dan normaal, zelfs met al het routeberekenen tussen Maastricht en Roermond (Panasonic Eneloop's).

Dus, als je om de één of andere reden dringend batterijen moet besparen kan je altijd je kaart afzetten.

Ik heb hoog geslapen dus begin ik weer lekker met afdalen. Initieel is er nog veel bos maar langzamerhand wordt duidelijk dat ik dichter bij de druk bewoonde wereld kom. De onverharde wegen ruimen baan voor steeds beter wordend asfalt.

2.jpg
Bovenstaande foto geeft het beste het fietsgevoel van deze dag weer: smooth sailing en dat is voorwaar geen straf.

Dat wil niet zeggen dat er geen onverwachte onverharde doorsteekjes meer zijn, maar ze worden minder en minder en langzamerhand komt er meer en meer bebouwing.

In Kierspe duik ik de plaatselijke Netto in en koop een bus Appel-Framboos-Passievruchtensap. Teleurstellend, dit is 99% appelsap met een klein beetje een ander smaakje. Ik meld aan het thuisfront dat ik sneller opschiet dan verwacht en verleg het rendez-vous naar Remscheid.

3.jpg
Om half één ben ik in Remscheid, exact op het moment dat mijn vrouw hier hoort toe te komen. Ik spreek af voor Gustave Grimm-Edelstahl-Werk, Duitser kan niet. Natuurlijk sta ik hier een half uur te schilderen want het is weer eens file op de Autobahn.

Ik denk niet ik één stuk verkeersinfrastructuur ken waar de theorie verder ligt dan de praktijk. De Autobahn is de natte droom van elke autoliefhebber met zijn goed asfalt en ongelimiteerde snelheid maar in de realiteit staan we altijd stil als we in of door Duitsland rijden. Zijn het geen wegenwerken dan is er weer een ongeval gebeurd.

We picknicken samen in het Leyerbachtal. De kinderen klagen dat het te warm is, vreemd, voor mij voelt deze dag als de meest frisse van de voorbije dagen, het drukkende is weg.

Nadien rijden we van Remscheid naar Düsseldorf. De thermometer in de auto geeft 32º aan, ik vraag me af hoe warm het de voorbije dagen geweest is. Natuurlijk had ik liever naar Düsseldorf gefietst, maar gezien de eindeloze bebouwing tussen Remscheid en Düsseldorf weet ik niet of dat zo'n interessant stuk is. "Slingerend langs de voorsteden van Düsseldorf, Solingen en Wüppertal naar het station in Düsseldorf" is nu ook niet zo'n aanlokkelijke beschrijving...

1 (1).jpg
Mann und Maus van Katharina Fritsch

In Düsseldorf bezoeken we het K21-museum waar het heel druk is wegens een tijdelijke tentoonstelling van Ai Weiwei. Wij bezichtigen de vaste collectie met o.a. mooi werk van Richard Mucha, het fantastische werk Mann und Maus van Katharina Fritsch en vooral de installatie in orbit van Tomás Saraceno.

Op 25 meter boven het voormalige binnenplein van het museum heeft deze kunstenaar een reeks stalen netten gespannen waar je in groepen van 10 op mag. De installatie is geïnspireerd op spinnewebben en bestaat uit 3 lagen netten die door grote opgeblazen bollen van elkaar gescheiden zijn. Mijn zoon is stikjaloers dat hij er niet op mag wegens nog geen 12 jaar, mijn vrouw is opgelucht dat ze er niet op moet wegens hoogtevrees. Samen met de dochter verken ik alle kanten van het web op de korte tijd die je krijgt. Prachtige installatie.

1 (2).jpg
Terug buiten doen we een korte wandeling door Düsseldorf op zoek naar een plek om te eten. 't Is weer typisch ons: drie kwartier rondstappen om uiteindelijk terug uit te komen bij het eerste pizza-restaurant dat we tegenkwamen. Ondertussen begin ik wel ongedurig te worden: 't is wel een avondfeest waar ik naar toe moet, en de mensen kennen me, maar ik zou toch wel graag voor middernacht binnenstuiken.

Bij het verlaten van Düsseldorf worden we overvallen door een gigantische wolkbreuk, genre ruitenwissers op z'n snelste en nog niets zien. Ik zit achter het stuur dus ik vraag aan mijn vrouw om een vriendin van de bruid te sms'en dat ik eraan kom en in één keer te vragen waar het nu juist is want ik twijfel tussen Felixpakhuis of het MAS.

Vriendin van de bruid antwoordt: "Pew Ben dat was echt gisteren."

Eerst denk ik dat dit een flauwe mop is. Ik roep naar dochterlief dat ze de uitnodiging uit de picknickmand moet opvissen. Dochterlief doet haar oortjes uit en zegt: "Wat is er?" maar duikt dan toch de koffer in.

Op de uitnodiging staat geen weekdag maar wel 30 augustus. Dat was wel degelijk gisteren. Het is heel stil in de auto terwijl de regen tegen de voorruit klettert. De stilte wordt door mijn vrouw doorbroken.

"G*DVERD*MME!!!"

De vloek van PinksterPasen is compleet.



Sap van de dag: appel-framboos-passievrucht
Sapscore: bedreigerij, dit is gewoon appelsap
Kilometers: 53,5km
Hoogtemeters stijgend: 941m
bdr schreef:
vr 04 okt, 2019 14:34
Dag 4: Zaterdag 31/8

Midden in de nacht word ik wakker van een beest dat met veel lawaai van de resten spagetti-met-balletjes smult. Waarom heb ik die verpakking niet gewoon twintig meter verder gegooid?

's Morgensvroeg blijkt het beest in kwestie zich een weg door de verpakking gegeten te hebben. Dat was toch geen vos me dunkt...
Dat overkwam me ook toen ik voor het eerst op fietsvakantie ging. Superirritant dat gesmak en gekraak naast je tent. Tip: nooit resten bij de tent laten en was je servies af voor het slapen gaan.

N.B.
Als je later ook naar gebieden gaat waar gemene (schaaps)honden of zelfs beren, wolven of poema's zijn, dan leer je het sowieso wel af :D
Schitterend verteld bdr. Dank voor het delen. Ik heb ervan genoten.
bdr schreef:
vr 04 okt, 2019 14:34
Dag 4: Zaterdag 31/8

Midden in de nacht word ik wakker van een beest dat met veel lawaai van de resten spagetti-met-balletjes smult. Waarom heb ik die verpakking niet gewoon twintig meter verder gegooid?

's Morgensvroeg blijkt het beest in kwestie zich een weg door de verpakking gegeten te hebben. Dat was toch geen vos me dunkt...
Waarschijnlijk een egel, die maken best wel veel lawaai (door hun stekels). En als je gaat kijken zie je ze niet.
willem.m schreef:
vr 04 okt, 2019 15:13
Dat overkwam me ook toen ik voor het eerst op fietsvakantie ging. Superirritant dat gesmak en gekraak naast je tent. Tip: nooit resten bij de tent laten en was je servies af voor het slapen gaan.
Die verpakking was te smerig om ergens in te steken, normaal bewaar ik alles in gesloten fietstassen, vandaar dat ik het buiten de tent heb gelegd maar dus niet ver genoeg.
Epiloog

Door de consternatie mis ik in Eindhoven de afslag naar Turnhout. Voor ik het doorheb heeft de TomTom ons al richting Breda geleid. Als zo'n TomTom zoiets kan, waarom een eTrex dan niet?

Ik besluit toch Antwerpen in te rijden, we passeren er toch en ik moet nog spullen ophalen die ik op de fiets niet kan vervoeren. Daarenboven heb ik er hoegenaamd geen zin om in met de staart tussen de benen naar huis af te druipen; ik had mij verheugd een hoop mensen terug te zien. Vriendin van de bruid (V.) stemt ermee in om er nog één te gaan drinken. Mijn vrouw zet mij en mijn fiets af en neemt de spullen mee.

Op een terras bij de cathedraal hoor ik V. uit. Ik heb inderdaad het trouwfeest van de eeuw gemist; hier had ik moeten bij zijn. Maar toch fijn om in 't stad te zijn en met V. te babbelen.

Geheel toevallig wandelen ineens de kersverse bruid en bruidegom voorbij. Zij zijn op huwelijksweekend in eigen stad. De stoelen worden bijgeschoven, ik kan mij verontschuldigen voor mijn afwezigheid, pintjes worden besteld, jassen uitgewisseld (toch altijd een tochtgat daar achter de kathedraal), over de liefde gebabbeld (liefde is je partner in Düsseldorf gaan ophalen om hem/haar bij een ander af te zetten), rondjes getracteerd, het wordt alsmaar later, de bruidegom gaat alleen slapen terwijl we met 3'en verder tetteren, tatatie tatataa, een geslaagde avond dus.

Als ik in Antwerpen vertrek begint het zachtjes te regenen. Mijn regenjas zit bij de rest van de bagage in de auto dus ben ik kletsnat tegen dat ik thuis ben. Om 4u30 kruip ik bibberend naast mijn vrouw in bed. Ze mompelt: "Hoe was't?". "Goed", zeg ik.

't Is goed geweest, in alle opzichten.

Sap van de dag: geen sap gedronken die avond
Maaltijd van de avond: Frituur Number 1, waarom toch?
Kilometers: 19km
Dankjewel bdr, pakkend geschreven. Een van de betere reisverhalen!
Bedankt voor de complimenten, Travelmaster (en anderen).

Ik moet zelf in eerste plaat Bert Van Sprang bedanken voor de route. Het is een mooie tocht, maar wel uitdagend, voor mij ongeveer op het maximum van mijn kunnen. Ik heb nog niet eerder 400km op 3 dagen gefietst. Ik begrijp wel niet waarom de tocht in Roermond start. Dag 1 is qua stijl en beleving helemaal anders dan de andere dagen, veel meer kilometers, asfalt en auto's.

Als er nog mensen de tocht willen doen, zou ik toch eens onderzoeken of je niet met de Koln-Düsseldorfer van Düsseldorf naar Wesseling aan de Rijn kan varen om daar de route op te pikken en naar Düsseldorf terug te fietsen. Dan kan je ook aan de Wilhelmsteg kamperen, dat is de enige camping die ik ben tegengekomen waar ik uit eigen beweging zou kamperen.

Na de tocht heb ik fiets en bagage aan de weegschaal gehangen. Mijn bagage woog 14,5kg zonder water, sap en avondeten, dat zal dus op zo'n 18 ā 19kg zijn gekomen. Minder vocht zou echt niet gekund hebben. Ik heb me tijdens de tocht wel afgevraagd of ik niet beter die campings laat vallen en in plaats daarvan mijn kookgerief thuislaat en uit eten ga. Maar zoveel restaurants ben ik niet tegen gekomen, en vooral niet op het moment dat ik tijd en goesting had om te eten. Ik hou ook wel van op een mooi plekje je potje koken, al is het maar iets opwarmen.

Mijn fiets woog 19,2kg, dat viel me meer tegen. Die 19,2 kg is wel inclusief slot, gevulde bidon en gevulde gereedschapsbidon, samen goed voor ongeveer 3kg, maar dan blijft er toch nog 16 kg over voor de fiets. Ik zie niet waar ik gemakkelijk gewicht zou kunnen winnen.
Ook ik heb genoten van je verslag, wellicht dat meer fietsliefhebbers een keer dit deel van Duitsland opzoeken.

De tocht begint in Roermond omdat voor fietsers uit Nederland (en België) makkelijk(er) te bereiken is als Keulen oid. De eerste etappe is een soort aanrij-etappe en toen ik de route alleen heb voorgereden vond ik het afwisselend genoeg. "Fijne" campings zijn in Duitsland lastig te vinden, ik was al blij dat er überhaupt een camping was op de plek waar ik hem ongeveer nodig had. Bij het voorrijden heb ik tweemaal wildgekampeerd, leuker als in je eentje op een verder nagenoeg lege camping. Totaal gewicht van 19+19=38 kilo is wel fors om mee omhoog te rijden, ik doe het met bijna 15 kg minder.