di 26 dec, 2017 22:12
Na alle lange technische discussies: per dag een fotootje waarom we ook al weer op de fiets stappen. Voor 2018 pleit ik voor meer foto's meer reisverhalen, meer avonturen....meer frisheid, minder zurigheid. Voel je vrij om mee te doen. Hopelijk kan dit weer een forum van betekenis voor wereld/vakantiefietsers met een passie voor reizen worden.
Foto vd Dag 3, Paardenballen en geschuurde billen.
Na 2 maanden fietsen door centraal Azië even wat anders.
Fiets ingeruild voor een paard. Ik op een merrie en Lisette op een bronstige hengst.
Ik met in mijn jonge jaren enig paard-rij-ervaring (lees: op een oud trekpaard rond de boerderij hobbelen) en Lisette die al wit wegtrekt bij de pony’s van ponypark slagharen.
Het eerste resultaat was een wegspringende hengst met gillende Lisette op de rug en ik die als volleerde cowboy haar moest gaan redden. Lang verhaal kort makend, het is gelukt.
En als dat lukt moet een trektocht op een paard voor twee wereldfietsers een peuleschilletje zijn.
Door de binnenlanden van Kirgizië op weg naar de hoogvlaktes. Met na een dag lang rijden erachter komen dat zonder zadel rijden resulteert en een geschuurde schaamstreek waar talkpoeder niet meer helpt.
In de yurt aangekomen krijgen we hete yakthee en paardenballen. Tenminste, zo noem ik ze. Balletjes gemaakt van paardenmelk die bijzonder wrang smaken.
En dan is het feest. Tijd voor een wedstrijdje. Wodka uit de kast en indrinken.
Want de mannen gaan de strijd aan. Het is tijd voor polo. Aziatische polo.
En dat is wat ruiger dan de Engelse variant.
Van een levende geit wordt de kop en de poten af gesneden. De romp dient als figuurlijke bal. Wie ooit de film Rambo in Afghanistan heeft gezien heeft wat kunnen opsteken. Bronstige mannen op bronstige paarden in een nevel van alcohol levert een ruig spel op vol met adrenaline en opgekropte ego’s. Je moet voor heel even geen dierenliefhebber zijn. En dan is het een waar volksfeest.
Foto vd Dag 3, Paardenballen en geschuurde billen.
Na 2 maanden fietsen door centraal Azië even wat anders.
Fiets ingeruild voor een paard. Ik op een merrie en Lisette op een bronstige hengst.
Ik met in mijn jonge jaren enig paard-rij-ervaring (lees: op een oud trekpaard rond de boerderij hobbelen) en Lisette die al wit wegtrekt bij de pony’s van ponypark slagharen.
Het eerste resultaat was een wegspringende hengst met gillende Lisette op de rug en ik die als volleerde cowboy haar moest gaan redden. Lang verhaal kort makend, het is gelukt.
En als dat lukt moet een trektocht op een paard voor twee wereldfietsers een peuleschilletje zijn.
Door de binnenlanden van Kirgizië op weg naar de hoogvlaktes. Met na een dag lang rijden erachter komen dat zonder zadel rijden resulteert en een geschuurde schaamstreek waar talkpoeder niet meer helpt.
In de yurt aangekomen krijgen we hete yakthee en paardenballen. Tenminste, zo noem ik ze. Balletjes gemaakt van paardenmelk die bijzonder wrang smaken.
En dan is het feest. Tijd voor een wedstrijdje. Wodka uit de kast en indrinken.
Want de mannen gaan de strijd aan. Het is tijd voor polo. Aziatische polo.
En dat is wat ruiger dan de Engelse variant.
Van een levende geit wordt de kop en de poten af gesneden. De romp dient als figuurlijke bal. Wie ooit de film Rambo in Afghanistan heeft gezien heeft wat kunnen opsteken. Bronstige mannen op bronstige paarden in een nevel van alcohol levert een ruig spel op vol met adrenaline en opgekropte ego’s. Je moet voor heel even geen dierenliefhebber zijn. En dan is het een waar volksfeest.
