za 25 feb, 2006 15:04
Weblog cycling Kameroen 2005
Reisverhaal geschreven door Michel van Angelen, Utrecht, en Ronny Riemens, Rotterdam
Verslag inclusief foto's check: http://www.hujambo-online.nl
Douala, 7 oktober 2005, 16:00
Een vliegtuigbom en mist zorgden ervoor dat we een paar later uit Amsterdam vertrokken. Door de Ramadan was het vliegtuig naar Casablanca nagenoeg leeg en kregen we 3 stoelen per persoon. Vanuit het raampje zagen we nog net dat de fietsen in het vliegtuig geladen werden: wat een geruststelling. Jammer alleen dat de dozen van de lopende band flikkerden, waardoor het stuur en de voorvork enigszins zichtbaar waren. Na een stop van vijf uur in Casablanca vertrok het vliegtuig naar Douala. Eenmaal voet op Kameroenese bodem gezet duurde het nog geen 10 minuten of we werden geconfronteerd met de altijd-aanwezige Afrikaanse corruptie. "Sir, do you have invoice for bike?", "You have to pay tax for you bycicle!", "If you pay 100 euros it is okay!" Op den duur bemoeide iedereen zich ermee en wilde ze allemaal wel graag wat geld van ons. Na enige discussie en wat lichte dreigementen (van onze kant: we hebben nl. het telefoonnr van de koning hier
, wat we daar van moeten verwachten weten we ook nog niet) werden we toch zonder te betalen doorgelaten: welkom in Kameroen!De tocht naar de stad was een peulenschil. Inmiddels hebben we een hotel gevonden. Douala is niet echt de "place to be", dus zoals het er nu naar uitziet vertrekken we morgen richting Mount Cameroon.
--------------------------------------------------------------------------------------
Buea, 8 oktober 2005, 20:30 (75 km)
De eerste dag op de fiets was meteen afzien: financieel en fysiek. Michel heeft vandaag de duurste foto van z’n leven gemaakt. Een kiekje van een ingestorte brug kostte hem maar liefst omgerekend 30 euro, omdat het een militair object bleek te zijn. De Amstel drinkende douanier had dus ook weer een (hele) goede dag. Gelukkig mochten we de foto wel houden.Fysiek gezien was het ook aardig zwaar. Voor het eerst in onze mountainbike carrière hadden we de allerlaagste versnelling nodig. We hebben dan ook wel 1.000 hoogtemeters afgelegd om bij het hotel te komen in Buea. Daarnaast zorgde de laatste naweeën van het regenseizoen voor de nodige nattigheid.Tijdens een van de vele Cola-Fanta stopjes liepen we twee Nederlanders tegen het lijf: hoe kan het ook anders. Als het meezit komen we ze later op de reis weer tegen, want ze gaan in het noorden een project in de gezondheidszorg doen. Morgen rijden we richting de kust om het strand uit de film ‘chocolat’ te bekijken. Vervolgens willen we koers zetten richting het nationale park Korup: het oudste regenwoud van Afrika.
--------------------------------------------------------------------------------------
Limbe, 9 oktober 2005, 16:15 (42 km)
Vandaag hebben we Buea alweer verlaten. We hebben blikvoer ingeslagen om aan het echte werk te beginnen: morgen trekken we de jungle in! We gaan langs de kust om Mount Kameroen heen fietsen om vervolgens vanaf de zuidkant het Korup National Parc in te gaan, wat tegen de Nigeriaanse grens ligt. Kunnen we eindelijk de tent en de benzinebrander gaan gebruiken.Vandaag hebben we ons snelheidsrecord gebroken; het stuk wat we gisteren geploeterd hebben, konden we vandaag zonder inspanning naar beneden sjezen. In Limbe werden we hartelijk onthaald op het tourist office: hij gaf ons zelfs een CD-ROM mee met promotie material zodat we reclame kunnen maken in Nederland.Vergeleken met Beua is het hier weer bloedheet. We hebben de Botanische Tuinen bezocht, wat rond geslenterd in Limbe en op het strand, maar de mooie stranden komen morgen pas. Het zal nu waarschijnlijk wel even duren voor we weer internet hebben, maar je weet maar nooit.
--------------------------------------------------------------------------------------
Koto, 10 oktober (73 km)
Van Limbe zijn we om Mount Kameroen heengefietst langs de natste plek in Afrika en de op een na natste plek op aarde: +/- 10.000 mm regen per jaar. Alleen regende het net niet toen wij er waren. Een stuk verderop was de weg geblokkeerd door lava gesteente van een vulkaanuitbarsting in 1999; op z’n Afrikaans was het gewoon blijven liggen en is er een weg omheen aangelegd. Eerder hadden we de “prins” van Edenau ontmoet en deze stond ons al in Edenau op te wachten. Hij stond er op dat we een tour door zijn dorp maakten. Zo ontmoetten we de politie commissaris, de deputy commissioner en zelfs de burgemeester. De laatste had een broer van Mandela kunnen zijn. Na een stevige lunch met de prins konden we verder.Nu begon het echt bush-bush te worden. Het was flink ploeteren over de onverharde weg vol stenen en modder. Ondertussen waren we wel in het regenwoud beland. Van het kleine dorpje Koto hadden we het adres van de ‘chief’ (dorpshoofd) van de prins van Edenau gekregen. We werden door zijn vrouw uitgenodigd om daar te komen slapen. We vroegen om een douche omdat we nog al smerig waren. We werden meegenomen naar de rivier voor een bad. Ons zelfvertrouwen was in een klap verdwenen toen we in onze blote kont tussen die negers stonden ; je kunt wel raden waarom.‘s Avonds hebben we nog een bezoek gebracht aan de plaatselijke “ nachtclub”. Dit begrip dien je wel ruim te nemen: een houten hutje met aggregaat, stereo, tv en bier.
--------------------------------------------------------------------------------------
Mundemba, 11 oktober (56 km gefietst)
Vanmorgen ontmoetten we de chief; een beetje vreemde gewaarwording, maar wel grappig. De weg daarna was wel iets slechter dan verwacht. Toen er een truck voorbij kwam hebben we maar om een lift gevraagd en die kregen we. De lading bestond uit benzine in vaten van 200 liter; niet nadenken dus wat daar mee zou kunnen gebeuren.In Ekondo Titi werden we afgezet wat ons minimaal een dag fietsen scheelde op onze geplande route. Vandaar zijn we op dezelfde dag richting Mundemba vertrokken. Door het regenseizoen was de weg erg nat: het leek wel pottenbakkersklei. Na nog geen 500 meter zat Michel er tot aan de assen van zijn fiets in. In de eerste beste waterstroom kostte het nog flink wat moeite om de fiets weer schoon te krijgen. De route was echt schitterend; dwars door het schitterende regenwoud.Onderweg kwamen we de eerste alligator tegen. Gevangen door de lokale bevolking weliswaar, maar dat leverde wel een mooie foto op. De fietsen begonnen ondertussen behoorlijk te lijden onder de kleverige modder; alles begon te piepen te kraken en het stuur van Michel zat bijna vast (uit het stuurlager kwam en komt allemaal ijzerslijpsel; we hopen dat hij het vol blijft houden).Ook de rest van het verkeer had te lijden onder de modder: de enige toegangsweg tot Mundemba werd geblokkeerd door een vrachtwagen met palmolie die met z’n assen in de modder stond. Na flink doorbikkelen kwamen we in Mundemba aan voor het donker. We dachten daar een soort toeristen resort aan te treffen van waar we het Nationale Park Korup in konden. Dat ‘resort’ was niet veel meer dan alle andere dorpjes.
--------------------------------------------------------------------------------------
Korup National Park, 12, 13 & 14 oktober
In Mundemba hebben we een driedaagse trip naar het nationale park geregeld. Dit is het oudste tropische regenwoud van Afrika. Met voldoende voedsel voor drie dagen, een drager en een gids gingen we op pad. Er waren ons van te voren olifanten, verschillende apen soorten, krokodillen en nog veel meer van dat soort beloofd. De gids bleef maar roepen: “ If you’re lucky you see one today or tomorrow morning very early!”. Uiteindelijk hebben we de boomtoppen zien en horen ritselen (dat moesten dan de apen zijn) en we kwamen zelfs olifantenshit tegen. Verder was de tocht wel ongelofelijk gaaf; de gids en de drager waren super, de uitzichten en het verdere ‘wildlife’ waren fantastisch. In totaal hebben we in drie dagen 51 kilometer gelopen.Terug in Mundemba hebben we het geheel afgesloten met een biertje met de gids, de drager en nog een onderzoeker die we ook tegen waren gekomen. De mensen zijn hier echt ongelofelijk aardig en gastvrij.
--------------------------------------------------------------------------------------
Kumba, 15 oktober
De weg van Mundemba naar Kumba hebben we besloten met de taxi af te leggen, omdat we een groot deel van die weg al gefietst hadden. We werden ’s ochtends uitgezwaaid door onze eerder gemaakte vrienden. De reis verliep echt op zijn Afrikaans: 8 mensen, een baby en een kip in een 4-persoons pick-up. De bak zat stampvol met bagage (waaronder onze fietsen en tassen) en nog eens een aantal mensen. Er leek geen einde aan de reis te komen; telkens moesten we stoppen om mensen af te zetten en op te pikken en zo’n beetje elke 5 kilometer was er wel een politie controle post. Op de plaatsen waar de weg te slecht was, had de lokale bevolking zelf een omweg gemaakt, maar daar diende wel tol voor betaald te worden. Op een zeker moment was onze chauffeur dit schijnbaar zat en ramde dwars door de bamboe slagboom heen. Uiteindelijk zijn we ongedeerd (wij wel; de fietsen hebben ernstige lakschade opgelopen) in Kumba aangekomen. Morgen of overmorgen zetten we koers richting Mamfe, waar we de twee Nederlandse verpleegster op gaan zoeken die we eerder in Buea ontmoet hebben.
--------------------------------------------------------------------------------------
16 & 17 oktober, Kumba-Nguti-Mamfe (179km)
Er was ons verteld dat de weg van Kumba naar Mamfe ongelofelijk slecht was. Vol goede moed vertrokken we uit Kumba. Sommige delen van de weg waren onverhard, maar goed te berijden en de rest was heerlijk asfalt. Het afstandsrecord van deze vakantie was meteen gebroken: 104 kilometer op een dag. Onderweg hebben we de meest aardige mensen ontmoet. We kregen onder andere uitgebreid uitleg over hoe cacao geproduceerd wordt en in een dorpje werden er speciaal voor ons kokosnoten uit een palm gehaald: een jongetje van een jaar of zes klom in een mum van tijd in de 15 meter hoge boom om de kokosnoten naar beneden te gooien. Verder werden we voor het eten uitgenodigd door een traditioneel genezer. Het voorgerecht bestond uit 'garden eggs' met wormpjes en het hoofdgerecht was Fufu wat een gefermenteerde puree van cassave is geserveerd met een vissaus. De balletjes deeg dienen zonder te kauwen te worden doorgeslikt en we kunnen je wel vertellen dat dat niet meevalt. Nguti was in een dag dus relatief makkelijk te bereiken en we dachten dat de verhalen over de slechte wegen rijkelijk overdreven waren. We begonnen de 79 kilometer naar Mamfe dan ook weer vol goede moed. Het duurde wel even voor we het hotel konden verlaten, want de eigenaar dacht ons even een half Kameroenees maandsalaris in rekening te kunnen brengen. Daar trapten we niet in. We vroegen om een gespecificeerde rekening en na lang rekenen kwam het bedrag een stuk lager uit. Dezelfde eigenaar ging de avond tevoren vrolijk verder aan het bord met eten dat Michel had laten staan zonder het ook maar enigszins raar te vinden.De wegen die volgden zijn niet met een pen te beschrijven. We zullen een poging doen: Jeeps stonden zo'n beetje tot aan het dak in de moddersporen gezakt. In modderpoelen van wel twee meter diep probeerden 6-wielaangedreven trucks zich in convooi een weg te banen. En door die puinhoop moesten wij dan ook nog eens onze fiets zien te krijgen. Er kleefden kilo's modder aan de fietsen en het was een wonder dat alles nog bleef werken.Iedere keer als we dachten dat we het ergste wel gehad hadden kwam er wel weer een stuk met nog meer en diepere modder. Na verloop van tijd zagen we er uit als varkens. Na wat pitstops om de fiets te wassen en na verscheidene drink- en eetpauzes zijn we uiteindelijk toch voor het donker in Mamfe geraakt. Bij de laatste kilometers hadden we weer asfalt; we neigden er toe om even om de knieën te gaan en het asfalt te kussen.
--------------------------------------------------------------------------------------
18 oktober, Mamfe
In Mamfe hebben we geslapen bij de twee Nederlandse verpleegsters die we in Buea ontmoet hebben. We hebben na onze barre tocht eerst eens van een goed maaltijd genoten: kip met friet (helaas geen appelmoes). We hebben het stadje te voet verkent. Op de lokale markt dachten we brokken druivensuiker te kopen. Toen we een stukje daarvan in ons mond stopten creëerde dat hilariteit alom: het bleek namelijk schoolkrijt te zijn. Typisch een gevalletje van een misverstand. De Afrikanen zullen er waarschijnlijk nog weken lol om hebben. Morgen vertrekken we richting Bamenda en komen we weer terecht in het Franstalige deel van Kameroen.
--------------------------------------------------------------------------------------
19 oktober, Mamfe-Batibo (94 kilometer)
Vandaag hebben we afscheid genomen van Marieke en Leonie. Nog voordat we ook maar een kilometer hadden afgelegd constateerden we al een lekke band bij Ronny zijn fiets; deze hebben ze meteen vakkundig vervangen. Ondanks de minder slechte weg was het een zware dag. Het was flink klimmen geblazen en we kregen meteen een flinke regenbui over ons heen. De afstanden op onze wegenkaarten bleken niet geheel nauwkeurig: de geplande eindbestemming voor die dag lag 30 kilometer verder dan verwacht.Het bleek ook maar weer eens dat je altijd alert moet blijven in de bush; Ronny ontsnapte ternauwernood aan een beet van een slang die de weg overstak. En dat was geen tuinslang! Toen na eindeloos klimmen eindelijk een dorpje van formaat nabij was, was het tijd voor de tweede lekke band van Ronny; “Today Ronny Day!!!”. Toen we ook deze vakkundig aan het repareren waren kwam het water voor de tweede keer deze dag met bakken uit de hemel zetten. Het is nu in ieder geval bewezen dat de fietstassen 100% waterdicht zijn; Ortlieb bedankt!Omdat het al donker werd en we geen fatsoenlijke slaapplaats konden vinden, hebben we de laatste 30 kilometer met de taxi afgelegd zodat we toch Batibo bereikten.
--------------------------------------------------------------------------------------
20 & 21 oktober, Batibo-Bamenda
We hebben het tropische regenwoud nu helemaal achter ons gelaten. We zitten nu in bergachtig gebied wat qua begroeiing op de Alpen lijkt. Dit scheelt aanzienlijk in de aantallen vervelende beestjes. In het regenwoud werden we bijna overal waar we stil stonden aangevallen door kleine zwarte enge vliegjes die meteen een hapje van je nemen en daarbij een klein wondje achterlaten dat gaat bloeden. Ze schijnen ook wormpjes over te kunnen brengen. Nu maar hopen dat ze dat niet gedaan hebben.In Bamenda hebben we vanwege het vele klimmen een dagje rust ingepland. Ook hier waren we zoals in eigenlijk elk hotel de enige gasten. Op de rustdag hebben we de fiets een flinke onderhoudsbeurt gegeven en hebben we een cultureel uitstapje gemaakt naar een meer in de buurt: Lake Awing. ‘s Avonds zijn we boven onze stand uit eten geweest in het meest chique hotel dat we tot nu toe gezien hebben: we vonden dat we dat wel verdiend hadden.
--------------------------------------------------------------------------------------
22 oktober, Bamenda-Bafoussam (81 kilometer)
Uit voorzorg hadden we stevig ontbeten omdat er weer een flinke klim op het programma stond. Er werd ons gebakken koeienmaag aangeboden, maar dat vonden we net weer iets te stevig en hebben het bij omelet en steak gelaten. Dit ontbijt samen met de milde temperaturen hier zorgden ervoor dat de klim naar 2550 meter ons vrij gemakkelijk afging. Wat heerlijk als alle mechanische delen van de fiets het weer naar behoren doen. We waren de modder (wat we 300 kilometer lang gehad hebben) ondertussen ook wel spuugzat; tot Douala verwachten we nog alleen maar asfalt tegen te komen.Zoals al de hele vakantie werden we vandaag ook weer regelmatig nageroepen met “whiteman, whiteman!”. Moet je in Nederland eens naar een neger roepen “zwarte man, zwarte man!”; kijken wat er dan gebeurt.Een dag eerder dan verwacht zijn we aangekomen in Bafoussam. Dit is weer het franstalige gedeelte van Kameroen; we hebben meteen kunnen genieten van croissants en beignets. Als het goed is gaan we hier de koning van Bafoussam ontmoeten en daarom blijven we hier een dagje langer. De totaal gefietste afstand staat nu op 675 kilometer.
--------------------------------------------------------------------------------------
23 oktober, Bafoussam
In de derde grootste stad van Kameroen is het bijna nog meer behelpen dan in de bush-bush. We hebben meer dan anderhalve dag zonder stromend water gezeten en gisterenavond tijdens het bijwerken van deze website viel ook de stroom nog eens uit wat zeker een uur duurde. Ondanks dat we ons niet hadden kunnen douchen mochten we toch in het paleis van de koning van Bafoussam komen. We kregen eerst een rondleiding door de paleistuinen. Daar kregen we onder andere uitgelegd dat de koning 60 vrouwen heeft die over twee wijken verdeeld naast het paleis wonen. Verder werd ons van alles bijgebracht over de koninklijke rituelen en het daaraan gekoppelde bijgeloof. Het centrale gebouw waar alle belangrijke en officiele rituelen plaats vinden was slechts een grote bamboehut met een golfplaten dak.Volgens zijn rechterhand hadden we erg veel geluk dat we de koning meteen te spreken kregen; soms moeten mensen meer dan een maand wachten. Nu stond er ook een rij wachtenden waar wij meteen voorbij mochten. Eenmaal in zijn paleis warden we hartelijk ontvangen, we kregen een heerlijk Afrikaans gerecht voorgeschoteld en we mochten met hem op de foto. Omdat hij erg druk was en ons bezoek onaangekondigd was heeft hij morgenochtend nog wat tijd voor ons vrij gemaakt om adressen uit te wisselen, nog wat te babbelen en ons uit te zwaaien. We gaan hem proberen zo gek te krijgen om een rondje op onze fiets te rijden.Terug in het hotel werden we getrakteerd op stromend water. Aangezien het gisteren niet mogelijk was om groente bij het diner te krijgen (wat hier vrij regelmatig voorkomt) hebben we vandaag zelf maar een blik doperwtjes aan de kok gegeven. Zo is hier overal wel een oplossing voor te vinden.
--------------------------------------------------------------------------------------
24 t/m 27 oktober, Bafoussam-Bafang-Loum-Douala (271 km)
Stipt om half 8 stonden we paraat bij de King. We werden er eerst subtiel op gewezen dat in Afrika tijd niet zo belangrijk is en dus ook niet het op tijd op een afspraak zijn. Vervolgens kregen we na anderhalf uur wachten te horen dat de King een onverwachts belangrijke (?) vergadering had en ons helaas niet kon ontmoeten vandaag. Na uitwisseling van adressen werd ons nog een verassing aangeboden; een schitterend stuk prullenbakvulling van hout. Althans dat is de omschrijving van Michel. Ronny kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om dit kado weg te gooien, dus nou is hij de trotse eigenaar van maar liefst twéé stuks prullenbakvulling. Vervolgens zijn we nog even bij de moeder van Samuel op bezoek geweest in Bafoussam. Samuel is een vriend van Ronny uit Canada die ons heeft doen besluiten om naar Kameroen te gaan. Ondertussen hadden we de hoogste bergen achter ons gelaten en daalden we netto meer dan we moesten klimmen. Hierdoor verliep de reis een stuk spoediger dan verwacht, alhoewel de recht-toe-recht-aan asfaltweg er wel voor dat we minder hebben meegemaakt dan ploeterend door de modder. Dus verder eigenlijk weinig sterke verhalen tot aan Douala.In Douala werden we als helden onthaald in het hotel waar we in het begin van de vakantie ook al verbleven.
--------------------------------------------------------------------------------------
27 oktober, Douala-Kribi (175 km)
Na lang overleg met de bazin van het hotel mochten we onze bagage en fietsen daar achter laten. We zijn met de bus naar Kribi gegaan: volgens velen dè kustplaats van Kameroen. Na nog geen 60 kilometer onderweg ging uiteraard onze bus stuk. Zelfs de lokale technische dienst die arriveerde per brommer met een handvol gereedschap was niet in staat het euvel te verhelpen. Enig uren later arriveerde er een touringcar die ons met snelheden van ver boven de 100 kilometer per uur naar Kribi heeft gebracht. Hier hebben we een toplocatie aan het strand van de Atlantische Oceaan waar we een paar daagjes tot rust kunnen komen.We dachten nu echt in een plaats met Europese standaard terecht te komen, maar ook hier is het weer dezelfde bende als overal. We gaan een paar dagen genieten van zee en strand en als het mee zit ook nog wat zon.
--------------------------------------------------------------------------------------
31 oktober, Kribi
Kribi is dè weekend-uitvalsbasis voor de blanken die in Douala wonen en werken. Behalve de bende die we vorige keer beschreven zijn er talloze redelijk goede hotels die direct aan het strand zitten. De prijzen neigen echter behoorlijk richting Europese maatstaven. Dit gold ook voor het eerste hotel waar we in zaten. Ze hadden dan ook alleen maar familiekamers vrij, dus hadden we wel 4 bedden voor ons tweeën.Na twee nachten zijn we verhuisd naar een hotel dat iets meer bij ons budget past. Door een van de lokale vissers werd ons een stukje varen in zijn pirogue aangeboden; dat is een klein bootje uit een boomstam gemaakt. Hij bleek nog hij ons te laat door de golven heen met als gevolg een bootje tot aan de rand toe gevuld met water en twee natte blanken. Wederom kwamen onze waterdichte Ortlieb tassen weer goed van pas. Toen we eindelijk door de golven heen waren gaf hij na nog geen kilometer aan dat hij te moe was om verder te gaan dus konden we alsnog lopend over het strand verder. Weer typisch staaltje Afrikaanse ‘customer service’.Voor het eerst tijdens onze vakantie zijn we andere (blanke) reizigers tegen gekomen. In de lokale supermarkt van Kribi kwamen we een Engelsman tegen die de schrijver van het Nigeria en Kameroen gedeelte van de Lonely Planet van West-Afrika bleek te zijn. Voor de mensen die de Lonely Planet niet kennen: dit is voor velen de reizigersbijbel. Voor bijna elk land ter wereld bestaat er wel een Lonely Planet.. Ook hij was nog nauwelijks andere reizigers tegengekomen in de 9 weken dat hij al onderweg was. We hebben samen met hem wat gegeten en gedronken. We hebben hem de nodige info gegeven over reizen door Kameroen per fiets, dus wie weet worden we in de nieuwe West-Afrika uitgave wel vermeld.’s Avonds ontmoetten we nog een Duits stel dat net in Kameroen was aangekomen. Met hen hebben we de afgelopen twee avonden gegeten en gedronken. Al met al waren het een paar erg relaxte dagen in Kribi. Nu zitten we op de bus te wachten terug naar Douala.
--------------------------------------------------------------------------------------
6 november, 't Goy
Tsja hier had nu een mooi verhaal kunnen staan over hoe we de laatste dagen in Kameroen lekker niks hebben gedaan en hebben gerelaxed als voorbereiding op het drukke leven in Nederland. Het liep allemaal anders….Na de heerlijke dagen op het strand in Kribi hebben we maandag de bus terug naar Douala genomen. Woensdagnacht zou onze vlucht vertrekken naar Nederland, dus eigenlijk kwam het er op neer dat we ons zelf nog een 2.5 dagen zouden vermaken in Douala. Dinsdag hadden we een beetje rondgeslenterd over de eindeloze markten. ’s Avonds heerlijk gegeten, waarna we te voet naar het hotel terug gingen. We liepen door wat doorgaans een van de drukste straten van Douala is. Het regende die avond iets, waardoor het wat rustiger was op straat dan normaal. Op een gegeven moment wordt ik (Ronny) vanachter door iemand aangestoten, ik draai me om en die persoon pakt mijn tas vast die ik om mijn nek had. Ik pak hem terug en op dat moment trekt hij een mes met een lemmet van pak hem beet 20 centimeter. Ik val achter over op de straat en hij snijdt de band van de tas door. Een paar meter verder op stond al een brommertje te wachten en ze gaan er vandoor. Ik schreeuwde als een gek en overal vandaan kwamen mensen aan rennen. Een taxichauffeur weet de brommer nog aan te rijden, maar wonder boven wonder konden ze toch weg komen.Daar sta je dan midden Afrika zonder paspoort, zonder geld, zonder bank/VISA card, zonder vliegticket, zonder camera, zonder telefoon, etc (weet je meteen hoe een illegale Afrikaan zich in Nederland voelt). En dat dan een dag voor vertrek. Gelukkig waren we beiden ongedeerd en had Michel nog wel al zijn spullen. Vanaf dat moment moet er een hoop geregeld worden. Dan krijg je te maken met ongelofelijk veel goede en behulpzame mensen, maar ook met corrupte en niets-willende politie agenten en ongeïnteresseerde Afrikaanse Royal Air Maroc medewerksters. Uiteindelijk is Michel woensdagnacht vertrokken met beide fietsen en ben ik gebleven met het kleine beetje geld dat we nog over hadden. Ik ben de volgende dag (donderdag) meteen naar de hoofdstad Yaounde gegaan (3 uur met de bus) om een nieuw tijdelijk paspoort (laissez-passer) te halen. Dat was gelukkig vrijdag al klaar. Vervolgens ben ik als een speer terug gegaan naar Royal Air Maroc in Douala, want ’s avonds zou er weer een vlucht naar Nederland zijn.De eerste keer toen we daar kwamen om het ticket te annuleren moesten we zelf papier gaan kopen om de verklaring op te schrijven en vervolgens moesten we een envelop kopen om de papieren in te bewaren. Even daarna zeiden ze over de telefoon geen ticket voor me te kunnen regelen zonder contact met het hoofdkantoor, maar het hoofdkantoor was nu niet te bereiken. Dat was de druppel die spreekwoordelijke emmer deed overlopen. Ik heb ze toen over de telefoon even in vrij 'krachtige' taal uit de doeken gedaan wat ik van ze vond. Ik had me dus al op het ergste voorbereid toen ik daar kwam om een nieuw ticket te regelen. Gelukkig was er dit keer een man die er wel verstand van had en alles heeft geregeld. Ik moest meteen denken aan wat een Franse militair zei over de vrouwen in Kameroen: ‘very pretty but no brain’.Vrijdagavond kon ik mijn ticket ophalen op het vliegveld. Met nog precies 10.000 CFA (+/- 15 euro) in mijn zak stapte ik in het vliegtuig; ik had het precies allemaal gered. Toen zat het nog niet allemaal mee, want net zoals Michel miste ik de aansluitende vlucht in Casablanca, dus moest ik over Madrid vliegen. Dat was niet met Royal Air Maroc, maar met Iberia. In die vluchten moet je betalen voor je eten, ik had geen cent op zak, dus ik zat een dag zonder eten of drinken. Ik heb uiteindelijk geld aan een Afrikaan gevraagd om te kunnen eten; de omgekeerde wereld dus. Eindelijk in Nederland was mijn bagage er ook nog eens niet, dus alles zat zo ongeveer wel tegen. Mijn ouders en Michel stonden me op Schiphol op te wachten; blij dat ik er was en ik was zelf ook blij dat ik er weer was. Al met al was het een schitterende vakantie. Het stukje wat we al hadden geschreven als afsluiting volgt nog (dat zat namelijk ook in de tas die gestolen is). Ik wil in ieder geval iedereen bedanken die als een gek is bezig geweest om alles voor ons te regelen; de ouders van mij en Michel in het bijzonder.
Groeten, Ronny en Michel
Reisverhaal geschreven door Michel van Angelen, Utrecht, en Ronny Riemens, Rotterdam
Verslag inclusief foto's check: http://www.hujambo-online.nl
Douala, 7 oktober 2005, 16:00
Een vliegtuigbom en mist zorgden ervoor dat we een paar later uit Amsterdam vertrokken. Door de Ramadan was het vliegtuig naar Casablanca nagenoeg leeg en kregen we 3 stoelen per persoon. Vanuit het raampje zagen we nog net dat de fietsen in het vliegtuig geladen werden: wat een geruststelling. Jammer alleen dat de dozen van de lopende band flikkerden, waardoor het stuur en de voorvork enigszins zichtbaar waren. Na een stop van vijf uur in Casablanca vertrok het vliegtuig naar Douala. Eenmaal voet op Kameroenese bodem gezet duurde het nog geen 10 minuten of we werden geconfronteerd met de altijd-aanwezige Afrikaanse corruptie. "Sir, do you have invoice for bike?", "You have to pay tax for you bycicle!", "If you pay 100 euros it is okay!" Op den duur bemoeide iedereen zich ermee en wilde ze allemaal wel graag wat geld van ons. Na enige discussie en wat lichte dreigementen (van onze kant: we hebben nl. het telefoonnr van de koning hier
, wat we daar van moeten verwachten weten we ook nog niet) werden we toch zonder te betalen doorgelaten: welkom in Kameroen!De tocht naar de stad was een peulenschil. Inmiddels hebben we een hotel gevonden. Douala is niet echt de "place to be", dus zoals het er nu naar uitziet vertrekken we morgen richting Mount Cameroon.--------------------------------------------------------------------------------------
Buea, 8 oktober 2005, 20:30 (75 km)
De eerste dag op de fiets was meteen afzien: financieel en fysiek. Michel heeft vandaag de duurste foto van z’n leven gemaakt. Een kiekje van een ingestorte brug kostte hem maar liefst omgerekend 30 euro, omdat het een militair object bleek te zijn. De Amstel drinkende douanier had dus ook weer een (hele) goede dag. Gelukkig mochten we de foto wel houden.Fysiek gezien was het ook aardig zwaar. Voor het eerst in onze mountainbike carrière hadden we de allerlaagste versnelling nodig. We hebben dan ook wel 1.000 hoogtemeters afgelegd om bij het hotel te komen in Buea. Daarnaast zorgde de laatste naweeën van het regenseizoen voor de nodige nattigheid.Tijdens een van de vele Cola-Fanta stopjes liepen we twee Nederlanders tegen het lijf: hoe kan het ook anders. Als het meezit komen we ze later op de reis weer tegen, want ze gaan in het noorden een project in de gezondheidszorg doen. Morgen rijden we richting de kust om het strand uit de film ‘chocolat’ te bekijken. Vervolgens willen we koers zetten richting het nationale park Korup: het oudste regenwoud van Afrika.
--------------------------------------------------------------------------------------
Limbe, 9 oktober 2005, 16:15 (42 km)
Vandaag hebben we Buea alweer verlaten. We hebben blikvoer ingeslagen om aan het echte werk te beginnen: morgen trekken we de jungle in! We gaan langs de kust om Mount Kameroen heen fietsen om vervolgens vanaf de zuidkant het Korup National Parc in te gaan, wat tegen de Nigeriaanse grens ligt. Kunnen we eindelijk de tent en de benzinebrander gaan gebruiken.Vandaag hebben we ons snelheidsrecord gebroken; het stuk wat we gisteren geploeterd hebben, konden we vandaag zonder inspanning naar beneden sjezen. In Limbe werden we hartelijk onthaald op het tourist office: hij gaf ons zelfs een CD-ROM mee met promotie material zodat we reclame kunnen maken in Nederland.Vergeleken met Beua is het hier weer bloedheet. We hebben de Botanische Tuinen bezocht, wat rond geslenterd in Limbe en op het strand, maar de mooie stranden komen morgen pas. Het zal nu waarschijnlijk wel even duren voor we weer internet hebben, maar je weet maar nooit.
--------------------------------------------------------------------------------------
Koto, 10 oktober (73 km)
Van Limbe zijn we om Mount Kameroen heengefietst langs de natste plek in Afrika en de op een na natste plek op aarde: +/- 10.000 mm regen per jaar. Alleen regende het net niet toen wij er waren. Een stuk verderop was de weg geblokkeerd door lava gesteente van een vulkaanuitbarsting in 1999; op z’n Afrikaans was het gewoon blijven liggen en is er een weg omheen aangelegd. Eerder hadden we de “prins” van Edenau ontmoet en deze stond ons al in Edenau op te wachten. Hij stond er op dat we een tour door zijn dorp maakten. Zo ontmoetten we de politie commissaris, de deputy commissioner en zelfs de burgemeester. De laatste had een broer van Mandela kunnen zijn. Na een stevige lunch met de prins konden we verder.Nu begon het echt bush-bush te worden. Het was flink ploeteren over de onverharde weg vol stenen en modder. Ondertussen waren we wel in het regenwoud beland. Van het kleine dorpje Koto hadden we het adres van de ‘chief’ (dorpshoofd) van de prins van Edenau gekregen. We werden door zijn vrouw uitgenodigd om daar te komen slapen. We vroegen om een douche omdat we nog al smerig waren. We werden meegenomen naar de rivier voor een bad. Ons zelfvertrouwen was in een klap verdwenen toen we in onze blote kont tussen die negers stonden ; je kunt wel raden waarom.‘s Avonds hebben we nog een bezoek gebracht aan de plaatselijke “ nachtclub”. Dit begrip dien je wel ruim te nemen: een houten hutje met aggregaat, stereo, tv en bier.
--------------------------------------------------------------------------------------
Mundemba, 11 oktober (56 km gefietst)
Vanmorgen ontmoetten we de chief; een beetje vreemde gewaarwording, maar wel grappig. De weg daarna was wel iets slechter dan verwacht. Toen er een truck voorbij kwam hebben we maar om een lift gevraagd en die kregen we. De lading bestond uit benzine in vaten van 200 liter; niet nadenken dus wat daar mee zou kunnen gebeuren.In Ekondo Titi werden we afgezet wat ons minimaal een dag fietsen scheelde op onze geplande route. Vandaar zijn we op dezelfde dag richting Mundemba vertrokken. Door het regenseizoen was de weg erg nat: het leek wel pottenbakkersklei. Na nog geen 500 meter zat Michel er tot aan de assen van zijn fiets in. In de eerste beste waterstroom kostte het nog flink wat moeite om de fiets weer schoon te krijgen. De route was echt schitterend; dwars door het schitterende regenwoud.Onderweg kwamen we de eerste alligator tegen. Gevangen door de lokale bevolking weliswaar, maar dat leverde wel een mooie foto op. De fietsen begonnen ondertussen behoorlijk te lijden onder de kleverige modder; alles begon te piepen te kraken en het stuur van Michel zat bijna vast (uit het stuurlager kwam en komt allemaal ijzerslijpsel; we hopen dat hij het vol blijft houden).Ook de rest van het verkeer had te lijden onder de modder: de enige toegangsweg tot Mundemba werd geblokkeerd door een vrachtwagen met palmolie die met z’n assen in de modder stond. Na flink doorbikkelen kwamen we in Mundemba aan voor het donker. We dachten daar een soort toeristen resort aan te treffen van waar we het Nationale Park Korup in konden. Dat ‘resort’ was niet veel meer dan alle andere dorpjes.
--------------------------------------------------------------------------------------
Korup National Park, 12, 13 & 14 oktober
In Mundemba hebben we een driedaagse trip naar het nationale park geregeld. Dit is het oudste tropische regenwoud van Afrika. Met voldoende voedsel voor drie dagen, een drager en een gids gingen we op pad. Er waren ons van te voren olifanten, verschillende apen soorten, krokodillen en nog veel meer van dat soort beloofd. De gids bleef maar roepen: “ If you’re lucky you see one today or tomorrow morning very early!”. Uiteindelijk hebben we de boomtoppen zien en horen ritselen (dat moesten dan de apen zijn) en we kwamen zelfs olifantenshit tegen. Verder was de tocht wel ongelofelijk gaaf; de gids en de drager waren super, de uitzichten en het verdere ‘wildlife’ waren fantastisch. In totaal hebben we in drie dagen 51 kilometer gelopen.Terug in Mundemba hebben we het geheel afgesloten met een biertje met de gids, de drager en nog een onderzoeker die we ook tegen waren gekomen. De mensen zijn hier echt ongelofelijk aardig en gastvrij.
--------------------------------------------------------------------------------------
Kumba, 15 oktober
De weg van Mundemba naar Kumba hebben we besloten met de taxi af te leggen, omdat we een groot deel van die weg al gefietst hadden. We werden ’s ochtends uitgezwaaid door onze eerder gemaakte vrienden. De reis verliep echt op zijn Afrikaans: 8 mensen, een baby en een kip in een 4-persoons pick-up. De bak zat stampvol met bagage (waaronder onze fietsen en tassen) en nog eens een aantal mensen. Er leek geen einde aan de reis te komen; telkens moesten we stoppen om mensen af te zetten en op te pikken en zo’n beetje elke 5 kilometer was er wel een politie controle post. Op de plaatsen waar de weg te slecht was, had de lokale bevolking zelf een omweg gemaakt, maar daar diende wel tol voor betaald te worden. Op een zeker moment was onze chauffeur dit schijnbaar zat en ramde dwars door de bamboe slagboom heen. Uiteindelijk zijn we ongedeerd (wij wel; de fietsen hebben ernstige lakschade opgelopen) in Kumba aangekomen. Morgen of overmorgen zetten we koers richting Mamfe, waar we de twee Nederlandse verpleegster op gaan zoeken die we eerder in Buea ontmoet hebben.
--------------------------------------------------------------------------------------
16 & 17 oktober, Kumba-Nguti-Mamfe (179km)
Er was ons verteld dat de weg van Kumba naar Mamfe ongelofelijk slecht was. Vol goede moed vertrokken we uit Kumba. Sommige delen van de weg waren onverhard, maar goed te berijden en de rest was heerlijk asfalt. Het afstandsrecord van deze vakantie was meteen gebroken: 104 kilometer op een dag. Onderweg hebben we de meest aardige mensen ontmoet. We kregen onder andere uitgebreid uitleg over hoe cacao geproduceerd wordt en in een dorpje werden er speciaal voor ons kokosnoten uit een palm gehaald: een jongetje van een jaar of zes klom in een mum van tijd in de 15 meter hoge boom om de kokosnoten naar beneden te gooien. Verder werden we voor het eten uitgenodigd door een traditioneel genezer. Het voorgerecht bestond uit 'garden eggs' met wormpjes en het hoofdgerecht was Fufu wat een gefermenteerde puree van cassave is geserveerd met een vissaus. De balletjes deeg dienen zonder te kauwen te worden doorgeslikt en we kunnen je wel vertellen dat dat niet meevalt. Nguti was in een dag dus relatief makkelijk te bereiken en we dachten dat de verhalen over de slechte wegen rijkelijk overdreven waren. We begonnen de 79 kilometer naar Mamfe dan ook weer vol goede moed. Het duurde wel even voor we het hotel konden verlaten, want de eigenaar dacht ons even een half Kameroenees maandsalaris in rekening te kunnen brengen. Daar trapten we niet in. We vroegen om een gespecificeerde rekening en na lang rekenen kwam het bedrag een stuk lager uit. Dezelfde eigenaar ging de avond tevoren vrolijk verder aan het bord met eten dat Michel had laten staan zonder het ook maar enigszins raar te vinden.De wegen die volgden zijn niet met een pen te beschrijven. We zullen een poging doen: Jeeps stonden zo'n beetje tot aan het dak in de moddersporen gezakt. In modderpoelen van wel twee meter diep probeerden 6-wielaangedreven trucks zich in convooi een weg te banen. En door die puinhoop moesten wij dan ook nog eens onze fiets zien te krijgen. Er kleefden kilo's modder aan de fietsen en het was een wonder dat alles nog bleef werken.Iedere keer als we dachten dat we het ergste wel gehad hadden kwam er wel weer een stuk met nog meer en diepere modder. Na verloop van tijd zagen we er uit als varkens. Na wat pitstops om de fiets te wassen en na verscheidene drink- en eetpauzes zijn we uiteindelijk toch voor het donker in Mamfe geraakt. Bij de laatste kilometers hadden we weer asfalt; we neigden er toe om even om de knieën te gaan en het asfalt te kussen.
--------------------------------------------------------------------------------------
18 oktober, Mamfe
In Mamfe hebben we geslapen bij de twee Nederlandse verpleegsters die we in Buea ontmoet hebben. We hebben na onze barre tocht eerst eens van een goed maaltijd genoten: kip met friet (helaas geen appelmoes). We hebben het stadje te voet verkent. Op de lokale markt dachten we brokken druivensuiker te kopen. Toen we een stukje daarvan in ons mond stopten creëerde dat hilariteit alom: het bleek namelijk schoolkrijt te zijn. Typisch een gevalletje van een misverstand. De Afrikanen zullen er waarschijnlijk nog weken lol om hebben. Morgen vertrekken we richting Bamenda en komen we weer terecht in het Franstalige deel van Kameroen.
--------------------------------------------------------------------------------------
19 oktober, Mamfe-Batibo (94 kilometer)
Vandaag hebben we afscheid genomen van Marieke en Leonie. Nog voordat we ook maar een kilometer hadden afgelegd constateerden we al een lekke band bij Ronny zijn fiets; deze hebben ze meteen vakkundig vervangen. Ondanks de minder slechte weg was het een zware dag. Het was flink klimmen geblazen en we kregen meteen een flinke regenbui over ons heen. De afstanden op onze wegenkaarten bleken niet geheel nauwkeurig: de geplande eindbestemming voor die dag lag 30 kilometer verder dan verwacht.Het bleek ook maar weer eens dat je altijd alert moet blijven in de bush; Ronny ontsnapte ternauwernood aan een beet van een slang die de weg overstak. En dat was geen tuinslang! Toen na eindeloos klimmen eindelijk een dorpje van formaat nabij was, was het tijd voor de tweede lekke band van Ronny; “Today Ronny Day!!!”. Toen we ook deze vakkundig aan het repareren waren kwam het water voor de tweede keer deze dag met bakken uit de hemel zetten. Het is nu in ieder geval bewezen dat de fietstassen 100% waterdicht zijn; Ortlieb bedankt!Omdat het al donker werd en we geen fatsoenlijke slaapplaats konden vinden, hebben we de laatste 30 kilometer met de taxi afgelegd zodat we toch Batibo bereikten.
--------------------------------------------------------------------------------------
20 & 21 oktober, Batibo-Bamenda
We hebben het tropische regenwoud nu helemaal achter ons gelaten. We zitten nu in bergachtig gebied wat qua begroeiing op de Alpen lijkt. Dit scheelt aanzienlijk in de aantallen vervelende beestjes. In het regenwoud werden we bijna overal waar we stil stonden aangevallen door kleine zwarte enge vliegjes die meteen een hapje van je nemen en daarbij een klein wondje achterlaten dat gaat bloeden. Ze schijnen ook wormpjes over te kunnen brengen. Nu maar hopen dat ze dat niet gedaan hebben.In Bamenda hebben we vanwege het vele klimmen een dagje rust ingepland. Ook hier waren we zoals in eigenlijk elk hotel de enige gasten. Op de rustdag hebben we de fiets een flinke onderhoudsbeurt gegeven en hebben we een cultureel uitstapje gemaakt naar een meer in de buurt: Lake Awing. ‘s Avonds zijn we boven onze stand uit eten geweest in het meest chique hotel dat we tot nu toe gezien hebben: we vonden dat we dat wel verdiend hadden.
--------------------------------------------------------------------------------------
22 oktober, Bamenda-Bafoussam (81 kilometer)
Uit voorzorg hadden we stevig ontbeten omdat er weer een flinke klim op het programma stond. Er werd ons gebakken koeienmaag aangeboden, maar dat vonden we net weer iets te stevig en hebben het bij omelet en steak gelaten. Dit ontbijt samen met de milde temperaturen hier zorgden ervoor dat de klim naar 2550 meter ons vrij gemakkelijk afging. Wat heerlijk als alle mechanische delen van de fiets het weer naar behoren doen. We waren de modder (wat we 300 kilometer lang gehad hebben) ondertussen ook wel spuugzat; tot Douala verwachten we nog alleen maar asfalt tegen te komen.Zoals al de hele vakantie werden we vandaag ook weer regelmatig nageroepen met “whiteman, whiteman!”. Moet je in Nederland eens naar een neger roepen “zwarte man, zwarte man!”; kijken wat er dan gebeurt.Een dag eerder dan verwacht zijn we aangekomen in Bafoussam. Dit is weer het franstalige gedeelte van Kameroen; we hebben meteen kunnen genieten van croissants en beignets. Als het goed is gaan we hier de koning van Bafoussam ontmoeten en daarom blijven we hier een dagje langer. De totaal gefietste afstand staat nu op 675 kilometer.
--------------------------------------------------------------------------------------
23 oktober, Bafoussam
In de derde grootste stad van Kameroen is het bijna nog meer behelpen dan in de bush-bush. We hebben meer dan anderhalve dag zonder stromend water gezeten en gisterenavond tijdens het bijwerken van deze website viel ook de stroom nog eens uit wat zeker een uur duurde. Ondanks dat we ons niet hadden kunnen douchen mochten we toch in het paleis van de koning van Bafoussam komen. We kregen eerst een rondleiding door de paleistuinen. Daar kregen we onder andere uitgelegd dat de koning 60 vrouwen heeft die over twee wijken verdeeld naast het paleis wonen. Verder werd ons van alles bijgebracht over de koninklijke rituelen en het daaraan gekoppelde bijgeloof. Het centrale gebouw waar alle belangrijke en officiele rituelen plaats vinden was slechts een grote bamboehut met een golfplaten dak.Volgens zijn rechterhand hadden we erg veel geluk dat we de koning meteen te spreken kregen; soms moeten mensen meer dan een maand wachten. Nu stond er ook een rij wachtenden waar wij meteen voorbij mochten. Eenmaal in zijn paleis warden we hartelijk ontvangen, we kregen een heerlijk Afrikaans gerecht voorgeschoteld en we mochten met hem op de foto. Omdat hij erg druk was en ons bezoek onaangekondigd was heeft hij morgenochtend nog wat tijd voor ons vrij gemaakt om adressen uit te wisselen, nog wat te babbelen en ons uit te zwaaien. We gaan hem proberen zo gek te krijgen om een rondje op onze fiets te rijden.Terug in het hotel werden we getrakteerd op stromend water. Aangezien het gisteren niet mogelijk was om groente bij het diner te krijgen (wat hier vrij regelmatig voorkomt) hebben we vandaag zelf maar een blik doperwtjes aan de kok gegeven. Zo is hier overal wel een oplossing voor te vinden.
--------------------------------------------------------------------------------------
24 t/m 27 oktober, Bafoussam-Bafang-Loum-Douala (271 km)
Stipt om half 8 stonden we paraat bij de King. We werden er eerst subtiel op gewezen dat in Afrika tijd niet zo belangrijk is en dus ook niet het op tijd op een afspraak zijn. Vervolgens kregen we na anderhalf uur wachten te horen dat de King een onverwachts belangrijke (?) vergadering had en ons helaas niet kon ontmoeten vandaag. Na uitwisseling van adressen werd ons nog een verassing aangeboden; een schitterend stuk prullenbakvulling van hout. Althans dat is de omschrijving van Michel. Ronny kon het toch niet over zijn hart verkrijgen om dit kado weg te gooien, dus nou is hij de trotse eigenaar van maar liefst twéé stuks prullenbakvulling. Vervolgens zijn we nog even bij de moeder van Samuel op bezoek geweest in Bafoussam. Samuel is een vriend van Ronny uit Canada die ons heeft doen besluiten om naar Kameroen te gaan. Ondertussen hadden we de hoogste bergen achter ons gelaten en daalden we netto meer dan we moesten klimmen. Hierdoor verliep de reis een stuk spoediger dan verwacht, alhoewel de recht-toe-recht-aan asfaltweg er wel voor dat we minder hebben meegemaakt dan ploeterend door de modder. Dus verder eigenlijk weinig sterke verhalen tot aan Douala.In Douala werden we als helden onthaald in het hotel waar we in het begin van de vakantie ook al verbleven.
--------------------------------------------------------------------------------------
27 oktober, Douala-Kribi (175 km)
Na lang overleg met de bazin van het hotel mochten we onze bagage en fietsen daar achter laten. We zijn met de bus naar Kribi gegaan: volgens velen dè kustplaats van Kameroen. Na nog geen 60 kilometer onderweg ging uiteraard onze bus stuk. Zelfs de lokale technische dienst die arriveerde per brommer met een handvol gereedschap was niet in staat het euvel te verhelpen. Enig uren later arriveerde er een touringcar die ons met snelheden van ver boven de 100 kilometer per uur naar Kribi heeft gebracht. Hier hebben we een toplocatie aan het strand van de Atlantische Oceaan waar we een paar daagjes tot rust kunnen komen.We dachten nu echt in een plaats met Europese standaard terecht te komen, maar ook hier is het weer dezelfde bende als overal. We gaan een paar dagen genieten van zee en strand en als het mee zit ook nog wat zon.
--------------------------------------------------------------------------------------
31 oktober, Kribi
Kribi is dè weekend-uitvalsbasis voor de blanken die in Douala wonen en werken. Behalve de bende die we vorige keer beschreven zijn er talloze redelijk goede hotels die direct aan het strand zitten. De prijzen neigen echter behoorlijk richting Europese maatstaven. Dit gold ook voor het eerste hotel waar we in zaten. Ze hadden dan ook alleen maar familiekamers vrij, dus hadden we wel 4 bedden voor ons tweeën.Na twee nachten zijn we verhuisd naar een hotel dat iets meer bij ons budget past. Door een van de lokale vissers werd ons een stukje varen in zijn pirogue aangeboden; dat is een klein bootje uit een boomstam gemaakt. Hij bleek nog hij ons te laat door de golven heen met als gevolg een bootje tot aan de rand toe gevuld met water en twee natte blanken. Wederom kwamen onze waterdichte Ortlieb tassen weer goed van pas. Toen we eindelijk door de golven heen waren gaf hij na nog geen kilometer aan dat hij te moe was om verder te gaan dus konden we alsnog lopend over het strand verder. Weer typisch staaltje Afrikaanse ‘customer service’.Voor het eerst tijdens onze vakantie zijn we andere (blanke) reizigers tegen gekomen. In de lokale supermarkt van Kribi kwamen we een Engelsman tegen die de schrijver van het Nigeria en Kameroen gedeelte van de Lonely Planet van West-Afrika bleek te zijn. Voor de mensen die de Lonely Planet niet kennen: dit is voor velen de reizigersbijbel. Voor bijna elk land ter wereld bestaat er wel een Lonely Planet.. Ook hij was nog nauwelijks andere reizigers tegengekomen in de 9 weken dat hij al onderweg was. We hebben samen met hem wat gegeten en gedronken. We hebben hem de nodige info gegeven over reizen door Kameroen per fiets, dus wie weet worden we in de nieuwe West-Afrika uitgave wel vermeld.’s Avonds ontmoetten we nog een Duits stel dat net in Kameroen was aangekomen. Met hen hebben we de afgelopen twee avonden gegeten en gedronken. Al met al waren het een paar erg relaxte dagen in Kribi. Nu zitten we op de bus te wachten terug naar Douala.
--------------------------------------------------------------------------------------
6 november, 't Goy
Tsja hier had nu een mooi verhaal kunnen staan over hoe we de laatste dagen in Kameroen lekker niks hebben gedaan en hebben gerelaxed als voorbereiding op het drukke leven in Nederland. Het liep allemaal anders….Na de heerlijke dagen op het strand in Kribi hebben we maandag de bus terug naar Douala genomen. Woensdagnacht zou onze vlucht vertrekken naar Nederland, dus eigenlijk kwam het er op neer dat we ons zelf nog een 2.5 dagen zouden vermaken in Douala. Dinsdag hadden we een beetje rondgeslenterd over de eindeloze markten. ’s Avonds heerlijk gegeten, waarna we te voet naar het hotel terug gingen. We liepen door wat doorgaans een van de drukste straten van Douala is. Het regende die avond iets, waardoor het wat rustiger was op straat dan normaal. Op een gegeven moment wordt ik (Ronny) vanachter door iemand aangestoten, ik draai me om en die persoon pakt mijn tas vast die ik om mijn nek had. Ik pak hem terug en op dat moment trekt hij een mes met een lemmet van pak hem beet 20 centimeter. Ik val achter over op de straat en hij snijdt de band van de tas door. Een paar meter verder op stond al een brommertje te wachten en ze gaan er vandoor. Ik schreeuwde als een gek en overal vandaan kwamen mensen aan rennen. Een taxichauffeur weet de brommer nog aan te rijden, maar wonder boven wonder konden ze toch weg komen.Daar sta je dan midden Afrika zonder paspoort, zonder geld, zonder bank/VISA card, zonder vliegticket, zonder camera, zonder telefoon, etc (weet je meteen hoe een illegale Afrikaan zich in Nederland voelt). En dat dan een dag voor vertrek. Gelukkig waren we beiden ongedeerd en had Michel nog wel al zijn spullen. Vanaf dat moment moet er een hoop geregeld worden. Dan krijg je te maken met ongelofelijk veel goede en behulpzame mensen, maar ook met corrupte en niets-willende politie agenten en ongeïnteresseerde Afrikaanse Royal Air Maroc medewerksters. Uiteindelijk is Michel woensdagnacht vertrokken met beide fietsen en ben ik gebleven met het kleine beetje geld dat we nog over hadden. Ik ben de volgende dag (donderdag) meteen naar de hoofdstad Yaounde gegaan (3 uur met de bus) om een nieuw tijdelijk paspoort (laissez-passer) te halen. Dat was gelukkig vrijdag al klaar. Vervolgens ben ik als een speer terug gegaan naar Royal Air Maroc in Douala, want ’s avonds zou er weer een vlucht naar Nederland zijn.De eerste keer toen we daar kwamen om het ticket te annuleren moesten we zelf papier gaan kopen om de verklaring op te schrijven en vervolgens moesten we een envelop kopen om de papieren in te bewaren. Even daarna zeiden ze over de telefoon geen ticket voor me te kunnen regelen zonder contact met het hoofdkantoor, maar het hoofdkantoor was nu niet te bereiken. Dat was de druppel die spreekwoordelijke emmer deed overlopen. Ik heb ze toen over de telefoon even in vrij 'krachtige' taal uit de doeken gedaan wat ik van ze vond. Ik had me dus al op het ergste voorbereid toen ik daar kwam om een nieuw ticket te regelen. Gelukkig was er dit keer een man die er wel verstand van had en alles heeft geregeld. Ik moest meteen denken aan wat een Franse militair zei over de vrouwen in Kameroen: ‘very pretty but no brain’.Vrijdagavond kon ik mijn ticket ophalen op het vliegveld. Met nog precies 10.000 CFA (+/- 15 euro) in mijn zak stapte ik in het vliegtuig; ik had het precies allemaal gered. Toen zat het nog niet allemaal mee, want net zoals Michel miste ik de aansluitende vlucht in Casablanca, dus moest ik over Madrid vliegen. Dat was niet met Royal Air Maroc, maar met Iberia. In die vluchten moet je betalen voor je eten, ik had geen cent op zak, dus ik zat een dag zonder eten of drinken. Ik heb uiteindelijk geld aan een Afrikaan gevraagd om te kunnen eten; de omgekeerde wereld dus
. Eindelijk in Nederland was mijn bagage er ook nog eens niet, dus alles zat zo ongeveer wel tegen. Mijn ouders en Michel stonden me op Schiphol op te wachten; blij dat ik er was en ik was zelf ook blij dat ik er weer was. Al met al was het een schitterende vakantie. Het stukje wat we al hadden geschreven als afsluiting volgt nog (dat zat namelijk ook in de tas die gestolen is). Ik wil in ieder geval iedereen bedanken die als een gek is bezig geweest om alles voor ons te regelen; de ouders van mij en Michel in het bijzonder. Groeten, Ronny en Michel
