Lees Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeiffer over deze stelling. Het boek prikkelt en doet je nadenken over deze thematiek. Het houdt me sindsdien behoorlijk bezig. Even een paar gedachtengangen uit zijn roman:
We leven in een hunkering naar het verleden. Europa wordt een groot Museum waar op den duur honderden millioenen Aziaten komen kijken naar onze oude steden, gebouwen en dergelijke. We koesteren ons verleden in een sfeer van ‘vroeger was alles beter’ en conservatisme overheerst dientengevolge. Waar we toeristen die om ons verleden naar hier komen omarmen - met uitwassen in Amsterdam en Venetie en op steeds meer plaatsen tot gevolg - weren we nieuwkomers die in Europa een nieuwe toekomst willen opbouwen. Gevolg is dat Europa alleen nog maar omkijkt en niet meer vooruit. Tegelijkertijd vergeet Europa in het weren van nieuwkomers dat men in de eerste helft van de 20e eeuw zelf massaal naar andere werelddelen is geemigreerd, alleen uit Italie vertrokken al 20 miljoen mensen - een kwart van de bevolking - naar wat Italianen noemden ‘Lamerika’.
Is de toekomst dan elders en hier alleen nog maar het verleden?
We leven in een hunkering naar het verleden. Europa wordt een groot Museum waar op den duur honderden millioenen Aziaten komen kijken naar onze oude steden, gebouwen en dergelijke. We koesteren ons verleden in een sfeer van ‘vroeger was alles beter’ en conservatisme overheerst dientengevolge. Waar we toeristen die om ons verleden naar hier komen omarmen - met uitwassen in Amsterdam en Venetie en op steeds meer plaatsen tot gevolg - weren we nieuwkomers die in Europa een nieuwe toekomst willen opbouwen. Gevolg is dat Europa alleen nog maar omkijkt en niet meer vooruit. Tegelijkertijd vergeet Europa in het weren van nieuwkomers dat men in de eerste helft van de 20e eeuw zelf massaal naar andere werelddelen is geemigreerd, alleen uit Italie vertrokken al 20 miljoen mensen - een kwart van de bevolking - naar wat Italianen noemden ‘Lamerika’.
Is de toekomst dan elders en hier alleen nog maar het verleden?