Op het gevaar af dat ik mensen hiermee enorm voor hun hoofd stoot (sorry alvast daarvoor), maar er valt me toch iets op aan de vragen (en erop gegeven antwoorden) die ik op dit forum voorbij zie komen, en waar ik me gewoon over verwonder.
Het lijkt soms wel dat veel mensen in hun voorbereiding op een fietsreis enorm bezig zijn met het minimaliseren van risico's en het uitsluiten van verrassingen onderweg en daarmee de weerbarstige realiteit van het onderweg zijn lijken te (willen) ontkennen, en hun zelfredzaamheid onderschatten.
Om herkenning te voorkomen en mijn punt te verduidelijken heb ik even een fictieve hyperbolische voorbeeldvraag bedacht:
- 'Help, ik ga in 2021 van Pieterburen naar de Pietersberg fietsen volgens de route van Benjaminsema maar nou hoorde ik dat er ter hoogte van Luttelgeest-Oost een boomwortel door het asfalt van het fietspad steekt waar ik met de 2.4" tractorbanden van mijn IDworx Offrohler nooit heelhuids overheen kom, dus help wat moet ik nu doen?"
Waarop ik dan denk: "Nou, wat dacht je zelluf? Gewoon ter plekke kijken of je je fiets er overheen kunt tillen of dat je een paar kilometer om moet fietsen. Hemelsbreed moet je naar het zuiden, kan niet missen. En anders weet Google Maps het wel, en anders vraag je het aan een local. En zelfs al loopt alles in de soep: je zit in een veilig en ontwikkeld west-europees land met een gematigd klimaat, uitstekende infrastructuur, degelijk mobiel netwerk en fantastische medische voorzieningen, waar iedereen Engels spreekt (allez amai, in dit voorbeeld zelfs gewoon Nederlands he), dus waar maak je je druk om?"
Ook vragen en adviezen over bijvoorbeeld (reserve)materiaal en uitrusting neigen vaak naar 'beter ermee verlegen dan erom verlegen' Ook risicomijdend dus.
Is niet juist de charme van wereldfietsen (en van reizen in het algemeen, en van het leven in het algemeen) het accepteren van een bepaalde onzekerheid, het loslaten van je angsten en het vertrouwen op je eigen probleemoplossend vermogen en eventueel de hulp van aardige gastvrije behulpzame mensen (want die kom je overal ter wereld tegen)?
Of is mijn beeld gewoon vertekend omdat mensen nu eenmaal vragen stellen over zaken waar ze onzeker over zijn, en durven de meeste mensen wel zelf na te denken onderweg?
Het lijkt soms wel dat veel mensen in hun voorbereiding op een fietsreis enorm bezig zijn met het minimaliseren van risico's en het uitsluiten van verrassingen onderweg en daarmee de weerbarstige realiteit van het onderweg zijn lijken te (willen) ontkennen, en hun zelfredzaamheid onderschatten.
Om herkenning te voorkomen en mijn punt te verduidelijken heb ik even een fictieve hyperbolische voorbeeldvraag bedacht:
- 'Help, ik ga in 2021 van Pieterburen naar de Pietersberg fietsen volgens de route van Benjaminsema maar nou hoorde ik dat er ter hoogte van Luttelgeest-Oost een boomwortel door het asfalt van het fietspad steekt waar ik met de 2.4" tractorbanden van mijn IDworx Offrohler nooit heelhuids overheen kom, dus help wat moet ik nu doen?"
Waarop ik dan denk: "Nou, wat dacht je zelluf? Gewoon ter plekke kijken of je je fiets er overheen kunt tillen of dat je een paar kilometer om moet fietsen. Hemelsbreed moet je naar het zuiden, kan niet missen. En anders weet Google Maps het wel, en anders vraag je het aan een local. En zelfs al loopt alles in de soep: je zit in een veilig en ontwikkeld west-europees land met een gematigd klimaat, uitstekende infrastructuur, degelijk mobiel netwerk en fantastische medische voorzieningen, waar iedereen Engels spreekt (allez amai, in dit voorbeeld zelfs gewoon Nederlands he), dus waar maak je je druk om?"
Ook vragen en adviezen over bijvoorbeeld (reserve)materiaal en uitrusting neigen vaak naar 'beter ermee verlegen dan erom verlegen' Ook risicomijdend dus.
Is niet juist de charme van wereldfietsen (en van reizen in het algemeen, en van het leven in het algemeen) het accepteren van een bepaalde onzekerheid, het loslaten van je angsten en het vertrouwen op je eigen probleemoplossend vermogen en eventueel de hulp van aardige gastvrije behulpzame mensen (want die kom je overal ter wereld tegen)?
Of is mijn beeld gewoon vertekend omdat mensen nu eenmaal vragen stellen over zaken waar ze onzeker over zijn, en durven de meeste mensen wel zelf na te denken onderweg?