De andere kant van het fietsen door Cambodja

[Spironski]

Die hele posting van Fiets-ster is mij een raadsel. Hoe leeft zo iemand? Het komt op mij over als struisvogelpolitiek, niet willen zien wat je eventueel onwelgevallig is. Heeft ze het stuk van Marco überhaupt wel gelezen, vraag ik me af...
Als de foto's van Marco nu opdringerig en stuitend waren kan ik me er nog iets bij voorstellen, maar dat zijn ze niet (vind ik). Op een bijna zachte manier brengen ze toch iets over van een beladen en vreselijke tijd; gesublimeerd, heel mooi gedaan.
Marco, ik vind dat je heel helder en duidelijk hebt gecommuniceerd en dat je foto's een verrijking zijn voor dit forum. Ze hebben me getroffen en je bedoelingen zijn mij volkomen duidelijk. Mijn dank daarvoor.

[Spinnetje]

Ik vind de foto's geen reclame voor een lezing of beurs.

Off topic:
Maar ff Marco ik heb nog een vraag aan je:
Hebben jullie het stuk van Sen Monorom naar Balung in het noorden nog op de fiets gedaan?? Je-weet-wel die stippelweg(?) op kaarten?
Heb er jaren geleden al verhalen over gehoord en ben erg nieuwsgierig!

Groetjes Marieke

[Marco Meijerink]

Hoi Marieke,
Nee, helaas hebben we dat niet meer volledig kunnen doen. We hebben in het noorden een andere spoor gevolgt wat ons erg veel tijd heeft gekost. We zijn wel in Sen Monorom geweest en de weg een stuk naar het noorden gevolgd. Van de inwoners begrepen we dat er nu een goede weg ligt tot aan Kaoh Nhek en toen wij er een stuk opreden leek het inderdaad goed. Maar ja, je weet natuurlijk nooit wat het na de volgende bocht doet . Maar goed, dat klinkt al een stuk beter dan een paar jaar geleden. Ik denk dat als je voldoende tijd neemt je er wel doorheen komt. We hebben eventueel wel gps waypoints van dit gebied.
Groet,
Marco

update: nog een fotootje van een aardige vrouw die we onderweg hebben ontmoet

[fiets-ster]

Vanaf het moment dat ik mijn bericht had geplaatst zat het mij dwars. Kwam het niet te heftig, erg zwart-wit en veroordelend over?

Tual Sleng museum
13.000 tot 20.000 mensen, waaronder kinderen, zijn hier omgebracht door martelingen. In 1977 zijn er 100 mensen per dag op deze plek vermoord.....

Een plek om te gedenken. Ik laat mijn camera bewust in het hotel achter.
Ik sta in de ruimtes denk aan de geuren van niet gewassen mensen, bloed, angst. Geluiden: voetstappen in de gang "Halen ze mij op?". Ik zie de cellen kleiner dan een 1 persoonsbed, de staven waaraan ze vastgeketend zaten. Ik voel de wanhoop, de machteloosheid, de angst, de pijn, de wens dat dit voorbij zal zijn!

Al in de eerste ruimte heb ik de neiging naar buiten te lopen om over te geven. De marteltechnieken niet uniek. Ook in onze geschiedenis komen deze voor.
Het is het zijn op deze plek, inlevend wat voor hel deze ruimte geweest moet zijn. Iets wat met geen mogelijkheid in een foto is vast te leggen. We reizen om het er zijn anders zouden we een dvd tje thuis kunnen kijken. Sommige situaties en plekken zijn niet voor een foto. Voor mij lag de grens hier.

Cambodja staat ook bekend om kinderpornogravie maar ik hoef er geen foto's van te zien. Misschien een rare vergelijking maar dit is actueler.

Het is moeilijk gevoelens te beschrijven. Het riep bij mij afkeer op en klinkt al snel veroordelend. Ik was er een dag van te voren geweest. Een groot gevoel van afkeer, tegen de plek tegen de mensheid. L Pl schrijft: "It demonstrates the darkest side of humanity that lurks within us all". Het voelde alsof je dat stuk in de mensen in beweging wilde zetten. Nieuwsgierigheid, sensatie.

Ik hoop dat de keuzes bewust zijn gemaakt.
Ik hoop dat ik mijn vorige bericht heb kunnen verduidelijken maar als ik dit overlees twijfel ik daaraan. Sommige dingen zijn misschien niet door woorden (of dia's) over te brengen...

[bert sitters]

Wat mij het meest in het Tual Sleng museum in Phnom Penh aangreep zijn de foto's van april 1975: een enthousiaste menigte onthaalt de Khmer Rouge strijders na de verovering van de stad. Kinderen staan te dansen. De Khmer Rouge strijders zien er idealistisch uit op de foto's, maar kort daarna beginnen de eerste deportaties. De in de jaren zestig meest welvarende stad van Zuidoost-Azie veranderd in spookstad. Dood aan de intelligentia! Regels zijn regels: artsen zijn intelligent, dus geen uitzondering.

De een brengt zijn of haar gevoelens naar buiten door middel van woorden. De andere gebruikt daar ook beelden bij.
Het is helaas noodzakelijk dat de wereld met deze werkelijkheid wordt geconfronteerd. Te vaak wordt het ontkend

[Marco Meijerink]

Cambodja staat ook bekend om kinderpornogravie maar ik hoef er geen foto's van te zien. Misschien een rare vergelijking maar dit is actueler.

Het voelde alsof je dat stuk in de mensen in beweging wilde zetten. Nieuwsgierigheid, sensatie.

Tsja.....bovenstaande vergelijking maakt je verhaal er niet beter op.

Tweede gedeelte, eerste zin: klopt, mensen in beweging zetten.
Sensatie?
Graag nogmaals het verzoek het eerste gedeelte te lezen, daar staat: "Ik heb ervoor gekozen om allen niet-schokkende foto's te plaatsen omdat ik niet weet wie deze site bezoekt"

[Spinnetje]

Wat ik gek vond aan Tuol Sleng was dat je er alleen maar westerlingen ziet. Op t oog zijn er vooral westerlingen bezig met het geschokeerd zijn in Camboda, zie ook de 'killing fields' En de nare grot met botten bij Battambang, ik was daar door een gids mee naar toe genomen en hij stond een beetje tussen de mensenbotten te roepen 'Look, look human bone',. Maar ja Cambodja is ook zo arm dat er vaak geen geld is voor monumenten en er gewoon keiharde dollars aan de ellende moeten worden verdient. Vreemd genoeg is er wel geld voor heel veel grote auto's..

Groet Marieke.

[cyclingreddevil]

In de beginperiode werd dit lugubere 'museum' door veel Cambodjanen bezocht op zoek naar hun vermisten. De foto's en het archief hebben veel mensen een afschuwelijke zekerheid gegeven. Nog steeds wordt Tuol Sleng bezocht door Cambodjanen, veelal van overzee maar slechts in heel kleine aantallen. Ook de graven van de laatst gevonden slachtoffers worden nog steeds geëerd. Voor de meeste Cambodjanen echter roept het teveel gruwelijke herinneringen en emoties op die hen belemmeren het museum te bezoeken. Bovendien is het steeds meer een 'toeristenattractie' geworden. Dat geldt ook voor Battambang. Overigens is heel Cambodja een groot killing field, er worden nog steeds massagraven ontdekt en de Cambodjanen hebben zo hun eigen manier en hun eigen plaatsen om hun overledenen te eren.

Kan het niet laten om nog even te reageren op fiets-ster. Ik kan me heel goed voorstellen dat je er geen foto's wilt/kunt maken. Door de lens van de camera kijk je er weer heel anders naar, met een zekere afstand. Ik ben er meerdere keren geweest, mét en zonder camera en de beleving is dan ook heel verschillend. Zonder camera was dat voor mij veel intenser en emotioneler, ik werd niet afgeleid om het in beeld te brengen. Uiteindelijk heb ik wel foto's gemaakt omdat ik iets wilde overbrengen maar tijdens het fotograferen voelde het als ramptoerisme.

Bernadette
www.escaper.info

[maaike pfann]

Marco, je probeert de ambivilentie die -denk ik- in veel mensen leeft te verwoorden. Enerzijds hou je van mooie plaatjes, geniet je van het fietsen en de rijkdom die het is en geeft om dat te kunnen doen. Anderzijds voel je mee met de mensen die je ontmoet, die het zwaar hebben (gehad) in hun leven. Er is zoveel onrecht en leed in de wereld. En ook zoveel moois. Alleen 'mooie' plaatjes maken zou onrecht doen aan die andere kant. Foto's maken van de ellende en daarmee thuis pronken is wel het laatste wat je wilt.
Ik ben blij dat je daarin je eigen en naar mijn mening integere weg zoekt. En je foto's en gevoelens met mij wil delen. Ik heb je lezing gezien en de emoties in je verhaal gevoeld. De twijfel. Het zoeken.
Ik ben geraakt. Bewogen.

Ik weet nog precies wat ik voelde. Arbeid macht frei, Auschwitz. Was nog jong en student fotografie. Daar liep ik met mijn camera, te groot om te verstoppen. Als ik ergens een tijdje alleen kon zijn, vond ik rust om een foto te maken. Flits uit. Mijn manier om contact te maken met wat ik zag. Zwartwit. Van de stapels schoenen, gebitten, spullen. Van mensen die er niet meer waren. Onzinnig. Waanzinnig. Maar ik wilde het vastleggen. Bewaren. Om van te leren. Zodat het niet voor niets was.

Maaike.

[Gionchere]

Het idee dat Tuol Sleng een toeristische attractie aan het worden is, vind ik op zich al heel walgelijk. Ik ben nooit in Auschwitz noch in Tuol Sleng geweest. Dit jaar gaan wij naar Rwanda. Ik vraag me af in hoeverre we er verstandig aan doen om, bijvoorbeeld, de diverse locaties van de genocide van 1994 te bezoeken. Ramptoerisme vind ik verwerpelijk, aan de andere kant, is het sluiten van de ogen voor de recente historie van het land eigenlijk nogal hypocriet.

Hoe ga je hier mee om?

[Spinnetje]

Tuol Sleng en Killing Fields zijn inderdaad toeristische attracties! Triest, tsja het geeft een hoop mensen werk en daarbij de veelbegeerde en benodigde dollartjes..

Ik had zelf geen zin in Killing Fields maar vriendje Emiel en een vriendin van mij zijn wel geweest. En hebben daar een beetje ruzie gekregen met andere buitenlandse toeristen. Deze vroegen hen namelijk een foto te maken waarbij ze voor de schedels poseerden Ze hebben ja gezegd het fototoestel aangenomen en toen snel een foto van de grond genomen. De groep boos..

Volgens mij hadden beide 'attracties' weinig met herdenken te maken en zijn vooral op toeristen gericht. Ik vond de reactie van Bernadette hierboven wel verhelderend.

Eerlijk gezegd dat had ik tijdens het bezoeken van Tuel Sleng en de grot bij Battambang ook geen flauw idee wat ik daar deed. Ik had mij maar een beetje mee laten slepen. Wist ook weinig van de hele Rode Khmer, behalve dat we die film 'Killing Fields' op school moesten kijken maar ik lette nooit zo op. En natuurlijk dat suffe stukkie dat de Lonely Planet aan de geschiedenis besteedt en wat veel mensen op hun sites na kakkelen..(in het dankwoord v/d schrijver staat ook nog "to the wonderful Khmer-people who deserve so much better", doelend op de ellende in Cambodja. Zijn er soms volkeren die dit wel verdienen... )
Heb ook nog nooit een concentratiekamp in Europa bezocht. Over het algemeen lees ik liever wetenschappelijke boeken over dit soort onderwerpen. Heb niet voor niets geschiedenis gestudeerd.
Voor mij werkt het niet voor anderen misschien wel.

Groet Marieke

[Traveller69]

Mooie foto's van een lugubere plek. Bij het zien van die foto's was ik in mijn gevoel weer terug. Ben er 2.5 jaar geleden geweest en heb er ook foto's genomen. Kostte me wel wat moeite, maar wat hierboven ook al iemand schreef, door de lens van de camera schep je een afstand.

Gelijktijdig met mij liep een grote groep (wat oudere) Duitse toeristen rond in Tuol Sleng. De mannen liepen met tranen in hun ogen rond, zich waarschijnlijk zeer bewust van hun eigen geschiedenis. Zelf had ik last van een zeer groot brok in mijn keel. De wetenschap dat er mensen zijn die andere mensen om zulke onlogische redenen kunnen martelen, dat mensen uberhaupt andere mensen kunnen martelen, vind ik heel zwaar.

Eind dit jaar wil ik terug naar Cambodja. Allereerst voor Angkor Wat, maar als ik in Phnom Penh ben, breng ik zeker een bezoek aan Tuol Sleng. Deze plek heeft op mij grote indruk gemaakt en dat wil ik nog eens ondergaan. Niet uit ramptoerisme, maar uit interesse en eerbetoon voor de mensen die daar of in de Killing Fields aan hun eind zijn gekomen.

[cycle maniac]

Ik zag een jaar geleden een documentaire over Combadja nu. Een Nederlandse filmploeg die een Rode Khmer lid opzocht. Hij kon gewoon vrij rondlopen in z'n dorp. En een nabestaande van de slachtoffers deed ook haar verhaal. Op het eind van de documentaire confronteert ze hem met het leed. Hij was 'n leidinggevende persoon, ontkende zelf aan de martelingen te hebben deelgenomen. Betuigde z'n spijt, maar legde ook uit in opdracht van z'n meerderen te hebben gehandeld. Verder een boedhistische priester die hen zei vergevingsgezind te zijn.

Ik moet ook in 'ns denken aan 2e Wereldoorlog-beeldmateriaal welk ik op Discovery heb gezien: Stadions met mensen die opgedragen word de nazi-groet te brengen. En eerlijk gezegd; Ik denk niet dat ik het lef had gehad om m'n arm omlaag te laten... Want ook de nazi's hielden al George Bush regel 'Wie niet met ons is, is tegen ons' aan.
En dat is 't enge; De maatschappij raakt in 'n zwart-wit verdeling. Verdraagzaamheid naar andere groepen word als zwak beschouwd, en is uit den boze.

@Marco: Indrukwekkende foto's. Maar toch: Ik zie de foto's. En besef dat 't nog slechts fractie is van wat daar is gebeurd. Dat moet iets zijn geweest wat je voorstellingsvermogen gewoon te boven gaat. Vreemd, raar. Dat zulke totale krankzinnigheid toch zo'n heel land in z'n macht kan krijgen...

Marco

[bert sitters]

De schedelkaart.
De keiharde realiteit uit de jaren '70


Tegenwoordig toch wel een ander land