zo 05 nov, 2023 12:31
Rondje om de kerk Venlo 28 oktober 2023
Proloog: na de zomer sprak ik een vriend over fietsen en motivatie. We rijden allebei redelijk solitair, race, mtb, gravel, woon/werk. Tijd vinden om op pad te gaan is de laatste jaren een flinke uitdaging, het gaat sinds kort de goede kant op. Soms spreken we eens samen af voor een rondje. Motivatie voor de wat langere afstanden, motivatie om ergens voor te trainen, motivatie om soms even kort weg van huis te zijn. We pikken het 200km brevet gereden vanuit Venlo als doel, de bewuste kerk ligt 100km verderop. Grappig om eens op deze manier Keulen in (en uit) te rijden. Al decennia op de hoogte van de wereld van brevetten maar toch eens met eigen benen zien hoe dat gaat bevallen.
Vrijdag: de keuze is gevallen op een hotelovernachting vlakbij de startlocatie. Op het gemakje in de middag die kant op, in het hotel de tijd genomen voor wat baantjes in het zwembad, een rondje sauna, een paar bladzijden in een boek en een glas bier in het café. Een rondje fietsen is leuk en aardig, maar dat kan thuis ook dus dan moet ik er hier maar meer uit halen dan wat thuis zou kunnen. Een short break noemen ze dat.
Zaterdag 4.00: een heel scherpe hoofdpijn. Vrijdag voelde ik hem al opkomen, spanning van de afgelopen weken die het lichaam wil verlaten? En heeft de hotelkamer nu zo’n ongemakkelijk klimaat of is mijn eigen thermostaat stuk? Ik ga nu toch geen koorts hebben. Wat dan straks? Niet gaan rijden met koorts. En dan? Wat is wijsheid?
Zaterdag 7.00: thermostaat lijkt weer goed geijkt. Opluchting. Wel fikse koppijn maar niks wat koffie, een royaal ontbijt en frisse lucht niet op zou kunnen lossen. Het weer voorziet in max 15 graden en wel vrijwel geheel droog, netjes voor de laatste dag zomertijd. De tasjes zijn gevuld met wat kleding en proviand, we rijden richting startlocatie.
Zaterdag 9.00 0km: er heerst een heel gemoedelijk sfeer op de fietsclub. Fietsers komen aan, praatje, kop thee, laatste dingen gereed maken. We worden aan de start verzocht met enkele wijze woorden vanuit de organisatie en de groep mag op pad. 50 fietsers? Misschien 60? Racefietsen, een enkele met spatborden, drager, ligstuurtje en/of verlichting. Veel tasjes uit het bikepackingschap. Mensen die gewend zijn aan véél uren onderweg. We rijden meteen Duitsland binnen via aardig natuurgebied. De grote groep versnippert langzaam in kleinere groepjes met een paar km/u verschil. Ik rijdt uiteindelijk op een heel ontspannen tempo hoog in de 20, laag in de 30, op zoek naar iets wat uren goed zou kunnen gaan. Sommigen rijden harder, 200km is dan ook een afstand die ook ‘gewone’ wielrenners nog goed kunnen verdragen. De route is landelijk, kriskras langs allerlei kleinere dorpjes en stadjes. Niet per se lekker doorrijden, de typische fietstrottoirs in de dorpjes, glibbermodder op de landwegen, aantrekkelijke vergezichten over de akkers. Wat zijn de Duitse stoplichten toch stom. Heel wat minuten staan wachten op niks en groen. De fietsers in dit groepje rijden over het algemeen prettig voorspelbaar, dat geeft ontspanning. Iedereen rijdt met navigatie, amper verrassingen in het verkeer. We maken bij de Flughafenbrücke een verplichte foto, voor de controle.
11.30 60km: nog nooit in Düsseldorf geweest. Keulen ken ik vrij goed. Lieber arm in Köln als reich in Düsseldorf am Rhein, er is een eeuwenoude animositeit tussen de steden. Mij bevalt de etappe over de boulevard op een stille zaterdagochtend prima. In de stad valt het groepje verder uit elkaar. Bijvoorbeeld wij gaan een Bäckerei in voor een koffie met broodje, en tevens wissel ik mijn fietsbroek van lang naar kort. Het zeem van de lange bevalt me niet en daar kan ik straks problemen mee krijgen. Bij het verlaten van de stad treffen we wat fietsers met een wat lager tempo en besluiten dat het goed is zo. Energie sparen voor wat nog komen gaat is verstandig.
13.45 105km: Kölner Dom. De route richting stad was niet bepaald charmant maar hé, dat hoeft ook niet altijd. Afwisselend is het zeker en ik geef het gemiddelde nog altijd een 7. Verplichte foto voor de controle genomen voor de poort van de dom en nota bene via het werkelijk overvolle voetgangersgebied het centrum verlaten. Stapvoets, rustig aan, geen conflicten met de lokale aanjagers van de economie. Soort van gezellig is het wel, maar toch, eenmaal meer in een stadsparkachtige omgeving verder de stad uit komt er weer rust over ons. Na een krentenbol besluiten we met z’n tweeën door te rijden naar de volgende controle op 135km en daar wat meer tijd te nemen voor eten. De etappe kent open veld en wind tegen, de gespaarde energie kan ik hier goed inzetten. Lekker diep in de beugel, diep in de ademhaling, diep in de ontspanning. Een heel herkenbaar gevoel van endorfine voor mij in deze etappe.
15.45 135km: de onwerkelijke aanblik van Braunkohle Tagebau Hambach. Bizar dat het krachtenveld in Duitsland zo ligt dat dergelijk ingrijpen in het landschap mogelijk is. Het stomme is: ik vind het nog een soort van mooi ook. Op een surrealistische manier. De schoonheid van dystopie, mag dat? Tja, wie is het altijd met zichzelf eens. De aardige bediening van Forum :Terra Nova voorziet ons van Bratwurst met Pommes en o daar hadden we al een tijdje zin in! Behoorlijk ontspannen verlaten we de locatie, de fietsen staan te trappelen. Paar kilometer verderop pikken we een viertal fietsers op waarmee we (naar achteraf blijkt) terug naar Venlo zullen rijden. Windje draait nu half in de rug, dat was voorzien en die ondersteuning is welkom.
18.00 ongeveer: het tempo is heerlijk, in een groepje van 6 personen weet je snel wat je aan elkaar hebt. De ene is nu eenmaal wat sterker dan de ander. De ene leest wat makkelijker GPS, de ander klimt wat soepeler, de ander heeft wat meer bescherming nodig. Ik fiets zonder een noemenswaardig probleem, kracht en conditie zijn in orde. De korte fietsbroek in combinatie met Turbo zadel is geweldig vandaag, zelden zo weinig hinder van mijn kont gehad. Maar mijn GPS valt op enig moment uit. Het bijladen bij Terra Nova is blijkbaar niet goed gegaan. Jammer, want ik had graag wat kopwerk overgenomen maar zo komen we er ook. O ja. 18.00 en de eerste fluoriserende hesjes gaan aan, en kort daarna ook de verlichting. Het is zwaar bewolkt, het kan flink donker zijn op het Duitse platteland. Het is werkelijk genieten om in alle rust met zo’n groepje de avond in te rijden. De temperatuur zakt merkbaar maar zolang eten en inspanning op orde zijn is dat niet vervelend. In de verte zien we een groepje rode lichtjes een bocht naar links nemen.
19.15 211km: terug bij de fietsclub. Het lichaam helemaal in balans, de kop eigenlijk ook. Na vertoon van de bewijsfoto’s krijgen we een stempel op de kaart waarmee het uitrijden van dit brevet bevestigd is. Lieve mensen van de organisatie voorzien ons van een kom soep met een broodje, veel fietsers zijn alweer weg, een aantal komt nog binnen. Geen idee hoe ons ritme zich verhoudt tot ‘gemiddeld’. Dat doet er ook niet toe, want iedereen doet wat hem/haar het beste past en dan kom je vanzelf die mensen tegen die daar enigszins bij in de buurt komen.
Epiloog: dankzij het rondje om de kerk heb ik tijd voor mezelf gemaakt, tijd om te trainen, tijd om weg te gaan. Het lichaam heeft moeten werken en heeft dat prima verdragen. De dagen na het brevet voelde ik me sterker en beter in balans dan ervoor. Het is ronduit lollig om ineens een dag in Duitsland rond te fietsen. Gisteren ontving ik van mijn vriend een appje met een voorstel voor een volgende 200km brevet.
Proloog: na de zomer sprak ik een vriend over fietsen en motivatie. We rijden allebei redelijk solitair, race, mtb, gravel, woon/werk. Tijd vinden om op pad te gaan is de laatste jaren een flinke uitdaging, het gaat sinds kort de goede kant op. Soms spreken we eens samen af voor een rondje. Motivatie voor de wat langere afstanden, motivatie om ergens voor te trainen, motivatie om soms even kort weg van huis te zijn. We pikken het 200km brevet gereden vanuit Venlo als doel, de bewuste kerk ligt 100km verderop. Grappig om eens op deze manier Keulen in (en uit) te rijden. Al decennia op de hoogte van de wereld van brevetten maar toch eens met eigen benen zien hoe dat gaat bevallen.
Vrijdag: de keuze is gevallen op een hotelovernachting vlakbij de startlocatie. Op het gemakje in de middag die kant op, in het hotel de tijd genomen voor wat baantjes in het zwembad, een rondje sauna, een paar bladzijden in een boek en een glas bier in het café. Een rondje fietsen is leuk en aardig, maar dat kan thuis ook dus dan moet ik er hier maar meer uit halen dan wat thuis zou kunnen. Een short break noemen ze dat.
Zaterdag 4.00: een heel scherpe hoofdpijn. Vrijdag voelde ik hem al opkomen, spanning van de afgelopen weken die het lichaam wil verlaten? En heeft de hotelkamer nu zo’n ongemakkelijk klimaat of is mijn eigen thermostaat stuk? Ik ga nu toch geen koorts hebben. Wat dan straks? Niet gaan rijden met koorts. En dan? Wat is wijsheid?
Zaterdag 7.00: thermostaat lijkt weer goed geijkt. Opluchting. Wel fikse koppijn maar niks wat koffie, een royaal ontbijt en frisse lucht niet op zou kunnen lossen. Het weer voorziet in max 15 graden en wel vrijwel geheel droog, netjes voor de laatste dag zomertijd. De tasjes zijn gevuld met wat kleding en proviand, we rijden richting startlocatie.
Zaterdag 9.00 0km: er heerst een heel gemoedelijk sfeer op de fietsclub. Fietsers komen aan, praatje, kop thee, laatste dingen gereed maken. We worden aan de start verzocht met enkele wijze woorden vanuit de organisatie en de groep mag op pad. 50 fietsers? Misschien 60? Racefietsen, een enkele met spatborden, drager, ligstuurtje en/of verlichting. Veel tasjes uit het bikepackingschap. Mensen die gewend zijn aan véél uren onderweg. We rijden meteen Duitsland binnen via aardig natuurgebied. De grote groep versnippert langzaam in kleinere groepjes met een paar km/u verschil. Ik rijdt uiteindelijk op een heel ontspannen tempo hoog in de 20, laag in de 30, op zoek naar iets wat uren goed zou kunnen gaan. Sommigen rijden harder, 200km is dan ook een afstand die ook ‘gewone’ wielrenners nog goed kunnen verdragen. De route is landelijk, kriskras langs allerlei kleinere dorpjes en stadjes. Niet per se lekker doorrijden, de typische fietstrottoirs in de dorpjes, glibbermodder op de landwegen, aantrekkelijke vergezichten over de akkers. Wat zijn de Duitse stoplichten toch stom. Heel wat minuten staan wachten op niks en groen. De fietsers in dit groepje rijden over het algemeen prettig voorspelbaar, dat geeft ontspanning. Iedereen rijdt met navigatie, amper verrassingen in het verkeer. We maken bij de Flughafenbrücke een verplichte foto, voor de controle.
18.00 ongeveer: het tempo is heerlijk, in een groepje van 6 personen weet je snel wat je aan elkaar hebt. De ene is nu eenmaal wat sterker dan de ander. De ene leest wat makkelijker GPS, de ander klimt wat soepeler, de ander heeft wat meer bescherming nodig. Ik fiets zonder een noemenswaardig probleem, kracht en conditie zijn in orde. De korte fietsbroek in combinatie met Turbo zadel is geweldig vandaag, zelden zo weinig hinder van mijn kont gehad. Maar mijn GPS valt op enig moment uit. Het bijladen bij Terra Nova is blijkbaar niet goed gegaan. Jammer, want ik had graag wat kopwerk overgenomen maar zo komen we er ook. O ja. 18.00 en de eerste fluoriserende hesjes gaan aan, en kort daarna ook de verlichting. Het is zwaar bewolkt, het kan flink donker zijn op het Duitse platteland. Het is werkelijk genieten om in alle rust met zo’n groepje de avond in te rijden. De temperatuur zakt merkbaar maar zolang eten en inspanning op orde zijn is dat niet vervelend. In de verte zien we een groepje rode lichtjes een bocht naar links nemen.
19.15 211km: terug bij de fietsclub. Het lichaam helemaal in balans, de kop eigenlijk ook. Na vertoon van de bewijsfoto’s krijgen we een stempel op de kaart waarmee het uitrijden van dit brevet bevestigd is. Lieve mensen van de organisatie voorzien ons van een kom soep met een broodje, veel fietsers zijn alweer weg, een aantal komt nog binnen. Geen idee hoe ons ritme zich verhoudt tot ‘gemiddeld’. Dat doet er ook niet toe, want iedereen doet wat hem/haar het beste past en dan kom je vanzelf die mensen tegen die daar enigszins bij in de buurt komen.
Epiloog: dankzij het rondje om de kerk heb ik tijd voor mezelf gemaakt, tijd om te trainen, tijd om weg te gaan. Het lichaam heeft moeten werken en heeft dat prima verdragen. De dagen na het brevet voelde ik me sterker en beter in balans dan ervoor. Het is ronduit lollig om ineens een dag in Duitsland rond te fietsen. Gisteren ontving ik van mijn vriend een appje met een voorstel voor een volgende 200km brevet.
