Dennis en Astrid in Chihuahua (Mexico)

[Dennis de Vries]

Hallo allemaal,

We (Dennis de Vries en Astrid Blom) zijn momenteel drieenhalve week aan het fietsen door de staat Chihuahua in Noord Mexico. Laat ik jullie even lekker maken door onze belevenissen van de afgelopen week te vertellen.

Onze reis begon helaas voor ons niet zo heel voorspoedig. Tijdens onze overstap op Mexico City bleek bij navraag dat onze fietsen niet automatisch in het toestel naar Chihuahua waren gepakt. Met krap een uur voor vertrek zat er dus niets anders op dan de boardingruimte te verlaten op zoek naar de bagageruimte. Eenmaal aan compleet de andere kant van het vliegveld aangekomen zagen we de fietsen inderdaad staan. Als een dolle renden we met onze loodzware handbagage en de fietsen naar de incheckruimte voor binnenlandse vluchten, de fietsdozen voor ons uit schuivend. Compleet buiten adem en met nog 40 minuten te gaan stonden we voor de Aero Mexico balie. Met enige overredingskracht lukte het flink voor te dringen en zelfs om de zwaar gehavende fietsdozen te laten oplappen door het baliepersoneel. Vervolgens al voordringend de handbagage weer eens door de scanner en voila daar waren we weer terug in de boardingruimte. Niet echt relaxed dus...

Midden in de nacht kwamen we aan in Chihuahua (spreek uit zoals het gelijknamig hondje) en bracht een taxi ons en de fietsen naar het hotel. Hoewel we inmiddels al begrepen hadden dat Chihuahua niet het idillische dorpje van zon 40000 inwoners was dat we toen we boekten dachten, schrokken we enorm van de omvang van de stad. Ruim 700.000 inwoners, net zo groot als Amsterdam dus, maar dan alleen laagbouw. Super uitgestrekt en druk dus zodat fietsen niet echt aantrekkelijk leek. Tot overmaat van ramp zat het door ons uitgezochte hotel (gekozen omdat de reisgids vermeldde dat ze niet moeilijk deden over het stallen van bagage, onze fietsdozen dus) 50 meter van de doorgaande noord-zuid driebaans snelweg te liggen. Astrid haat oordopjes maar deze keer moest ook zij er toch echt aan geloven. Toen ook nog bleek dat uit Chihuahua maar 4 doorgaande wegen gaan en dat allemaal driebaans snelwegen waren was de maat vol. Weg hier. Op naar Cuauhtemoc.

De ellende van de eerste twee dagen was snel vergeten toen de bus ons na anderhalf uur in Cuauhtemoc afzette. Dit was vergeleken met Chihuahua een oase van rust. Hoewel al voorbereid waren, kwam de eerste ontmoeting met een in 16e eeuwse Nederlandse kledij gestoken Mennonieten dame toch als een complete schok. Een groep van 15.000 volgelingen van de Friese priester Menno Simonis is in vorige eeuwen naar Canada vertrokken en zijn uiteindelijk in Cuauhtemoc beland waar ze vrij hun geloof kunnen belijden. De kleding is nog exact als toen ze vertrokken en je gelooft werkelijk je ogen niet.

Ook onze langverwachte eerste fietskilometers stonden in het teken van de Mennonieten. Hollands aandoende boerderijen op een buitengewoon onhollandse woestijnhoogvlakte. Onze eerste fietsdag voerde nog door de uitlopers van de Chihuahua woestijn, een enorm uitgestrekte kale dorre vlakte. Tot onze verrassing kwam de overgang naar het landschap waar we voor gekomen zijn al op de eerste fietsdag: zo maar plotseling bij een heuvel begonnen ineens de bomen en fietsten we door het groene, heuvelachtige, met canyons bezaaide landschap waar deze streek beroemd om is: de Copper Canyon.

Het prachtige landschap in combinatie met de vele onverharde wegen en de traditionele Tarahumara indianenbevolking en het ideale klimaat (zo n 25 graden overdag) maakt Chihuahua voor ons een geweldige vakantiebestemming. Met name de tweede en derde fietsdag fietsten we over een geweldige 85 kilometer lange ruige onverharde weg. Door de slechte weg en de vele heuvels reden we gemiddeld minder dan 10 kilometer per uur. Omdat er volstrekt geen dorpjes in het eerste deel waren vertrokken we met een ruim 25 liter water uit Carichi en overnachten we halverwege wild in het bos met op de achtergrond het jankende gehuil van de plaatselijke coyotes. Kan fietsreizen mooier zijn?

De bevolking in de staat Chihuahua is heel erg vriendelijk. Dit deel van Mexico is erg prettig om door te reizen. De mensen zijn relatief rijk (vergeleken met onze vorige reizen in Malawi, Burkina Faso en Bolivia) en laten je met rust. Een beetje nieuwsgierig zijn ze wel maar je staat niet continu in het midden van de belangstelling, wat het fietsen erg prettig maakt. Ook voelen we ons verstrekt veilig. De bevolking lijkt nauwelijks aandacht voor ons en onze spulletjes te hebben.

Gisteren zijn we na een lange etappe weer even in de bewoonde wereld aangekomen: Creel, een plaatsje van 4.000 inwoners en verreweg het grootste dat we de komende 10 dagen verwachten tegen te komen. Hier stopt de beroemde trein door de Copper Canyon en zien we voor het eerst andere toeristen. Creel ligt op 2300 meter hoogte omringd door naaldbossen en werkelijk overal rotsen. Waar je ook kijkt, het is een imposant gezicht. Vanaf hier gaan de echt grote canyons beginnen. Morgen vertrekken we richting Batopilas, een tocht van 140 kilometer naar de bodem van de gelijknamige canyon. De komende periode zullen we nog vele canyons te zien krijgen. Maar daarover later meer.

Groeten,
Dennis en Astrid

[Dennis de Vries]

Hallo allemaal,

Hierbij eindelijk een tweede reisverslag uit Mexico. We zijn de afgelopen weken naar Batopilas en de Basaseachi watervallen gefietst en daar hadden ze niet zoveel internetmogelijkheden. Laat ik jullie bijpraten vanaf Creel.

Vanuit Creel vertrokken we bijna twee weken geleden naar wat het hoogtepunt van deze reis is geworden: de 140 km naar Batopilas door 4 verschillende canyons. Gelijk de eerste dag fietsen we al door de naamgever van dit gebied met 12 diepe canyons, de Copper Canyon. We waren zo enorm onder de indruk van het landschap dat we er een korte dag van maakten en op een droomplek bovenaan de bergen kampeerden. ´s Avonds werden we wat ongerust van wild Indianen getrommel dat flink weerkaatste op de 100 meter hoge en een kilometer lange rotswand boven ons, maar later begrepen we dat dit niet te maken had met Tarahumara indianen die gringo´s hadden ontdekt op de berg, maar dat dit een dagelijks gebruik is.

De afdaling naar Batopilas (van 2400 naar 400) was adembenemend mooi. Echt zo´n etappe waarvan je hoopt er 1 te hebben in een vakantie, dan is de reis al geslaagd. Wel ongelooflijk afgezien op het enorm slechte onverharde wegdek. We fietsten bijna 6 uur over 60 kilometer voornamelijk afdalen en moesten racen om voor het donker binnen te zijn. Onderweg beleefde Astrid nog twee bange momenten: eerst maakte ze een zeldzame slippartij en kon nog net met haar voet op de laatste centimeter voor de canyonrand tot stilstand komen. Toen we daar even van bijkwamen, ketste een steen zo groot als een ei van de rotsen naar beneden en miste Astrid op 20 centimeter.

Maar all is well that ends wells en dus gingen we weer vrolijk verder. Niet naar Guachochi zoals we eigenlijk van plan waren, want het essentiele verbindingsweggetje bleek net zoals op de kaart stond aangegeven in 3 kilometer de bijna 1000 meter hoogteverschil over onbereidbaar slecht wegdek af te leggen. Over dus naar plan B, op naar de Basaseachi watervallen.

In plaats van naar het zuiden gingen we dus terug naar het noorden. Vanuit Creel vertrokken we via San Juanito over een 96 kilometer lange, ongelooflijk stoffige weg. Helaas hielden onze twee 1 op 250000 detailkaarten hier op en onze overige 7 kaarten konden niet duidelijk maken dat dit een weg was die dwars op alle rivieren lag en we dus 2 dagen ongelooflijk moesten afzien. Gelukkig was de beloning ook daar: dit is een houthakkersgebied met veel houten cabanas, een soort houthakkershutjes met open haard en al. Op Rancho San Lorenzo lastten we twee rustdagen in om even bij te komen en naar de watervallen te kijken.

Helaas was het met deze watervallen (we zagen er 1 van 300 meter hoog) al net zo als met alle andere watervallen: als je er eenmaal bent is het precies als op de foto in de reisgids en vraag je je af waarom je daar op af gekomen bent. Maar de omgeving waqs werkelijk prachtig en Fernando, een Mexicaanse piloot en grootgrondbezitter, was een fantastische gastheer. Alleen die mountainbiketochten van hem; erg mooi, maar wel de helft van de tijd met je fiets op je rug...

Omdat we niet genoeg tijd meer over hadden om naar het toeristische maar erg mooie Urique te gaan, besloten we naar Otachique te fietsen. Ook deze weg stond niet op onze detailkaart en wij praten inmiddels over de hel van Otachique: op 32 kilometer 6 korte maar supersteile klims die niet in de Ronde van Vlaanderen zouden misstaan als ook het wegdek niet zo abominabel slecht was. Mede door een enorme hagel en onweersbui (we lagen 16 uur in de tent..) deden we 2 dagen over een afstand van niets.

Maar eenmaal in Otachique aangekomen was de beloning daar: een fabelachtig mooi dal en een prachtig uitzicht op de Oteros canyon, de eerste echte canyon naar ons gevoel, want dit was echt een enorm diep dal uitgesleten door een nauwelijks zichtbaar dal met bergwanden van ongeveer gelijke hoogte. Met als toetje een enorm boog uitgesleten in een van de bergen. Dit maakte de helletocht weer een beetje goed.

Helaas moesten we precies hetzelfde stuk weer terugfietsen. Het grootste nadeel van de Copper Canyon is dat vrijwel alle mooie uitzichtpunten op doodlopende wegen liggen, zodat er niets anders op zit dan terugfietsen. De laatste drie frietsdagen fietsten we dan ook over exact dezelfde wegen terug naar San Juanito, waar we momenteel van onze laatste dagen aan het genieten zijn in de meest gastvrije cabana die we tegengekomen zijn. Het heet Noritari (www.noritari.com voor de nieuwgierigen) en onze gasfamilie Lauro, Sol en hun dochtertje Solecita zijn zo vreselijk aardig en kunnen zo goed koken dat we hier graag onze fiestocht wilden beeindigen. Morgen stappen we op de bus naar Chihuahua en overmorgen weer op het vliegtuig naar Nederland.

We vonden Chihuahua een geweldige reisbestemming en voegen Mexico toe aan het hele korte lijstje met niet Europese landen waar we nog wel een keer willen fietsen (samen met Marokko en Bolivia). We zullen Mexico missen. Dat gekke land waar de helft van de auto´s zonder nummerplaat rijd omdat de politie die er bij een verkeersovertreding er vanaf geschroefd heeft in de ijdele hoop de bestuurder tot het betalen van de boete te dwingen. En het land van de meest gevaarlijke verkeersdrempels, een soort halve kanonskogels die ook voor fietsers een gevaar vormen.

Mexico, hasta luego!

Dennis en Astrid