Thuiskomen

[Shane]

Dag mensen,

Hoe ervaar jullie het thuiskomen na (x) maanden/jaren op stap zijn?

Vorig jaar ben ik thuis gekomen na maar 11 weken vakantie, ik was blij dat ik weer naar huis kon maar het thuiskomen viel me toch tegen. Waarom?

Het rit naar huis: in de auto van Schiphol vond ik het dood eng, het ging maar veel te snel die auto, ik was gewend om maar 20km/h te reizen, de snellen bochten en zo, echt eng!.

Het huis: het huis zelf was wel lekker (wel erg groot) maar om weer in mijn mooi grote schone badkamer onder de stort douche te kunnen staan was heerlijk.

De eerste keer naar de supermarkt: dit vind ik altijd erg moeilijk, zo veel keuze uit zo veel lekker dingen (en zo veel groente/fruit). Zelfs misselijk geworden van de keus na mijn reis in Rusland in 2006 (wat 20 verschilde brood zonder schimmel?).

Weer voorstellen aan je partner: dag ik ben Shane ik heb je gemist, maar hoe doe jij dit en dat tegenwoordig? Hoe zijn de laatste maanden voor jouw geweest? Mag ik mijn auto even gebruiken? Valt er wat te neuken?

Het werk: Na een week acclimatiseren thuis moest ik toch weer naar mijn werk! Dit was echt een HEL colega's die even je verhaal willen horen maar na 5 minuten toch af haken omdat ze jaloers zijn of gewoon niet snappen. OF een idioot die je gaat vertellen wat je moet gaan doen na dat je 3 maanden zelf heb uitgemaakt wat en wanneer je iets gaat doen.

Mijn eerste reactie na 2 dagen werken was "Ik moet weg hier" "hoe kom ik heir zo snel mogelijk weg om weer te gaan fietsen", dit vond ik raar want de laatst 3 weken van mijn vakantie wilde ik eigenlijk niets liever dan thuis zijn!

Dit noemt men vluchtgedrag en ik wist dat ik daar last van had, en mijn geld was toch op, dus door fietsen kon toch niet.

Maar ja, bijna een jaar verder.........ik ga full time werken, mijn vriendin is op de hoogte dat ik "itchy feet" heb , en nu maar sparen, q1 2012 gaat deze jongen op stap. Thuiskomen zal ik nooit meer doen, ik vind wel ergens onderweg waar ik thuis voel en daar zal ik weer(even) stoppen!

Maar hoe kommen andere mensen thuis na en lange tocht? Blij? klaar voor zijn? met tegenzin maar het geld is toch op?

Shane

[M.]

Leuk topic, Shane.
Ik heb nog niet zo heel veel reiservaring maar ik herken het uit duizenden.

Na mijn eerste reis (6 weken Noorwegen) was het het werk (op kantoor bij een grote verzekeraar) geen feest. De futiliteit van die cijfers, ongelooflijk. De hele dag kunstlicht. Niet aan je kruis kunnen krabben als je jeuk hebt . Maar serieus, die thuiskom-cultuurshock, ik was er totaal niet op voorbereid.
Toen ik vorig jaar uit Frankrijk terugkwam viel het wat dat betreft mee. Maar ook toen was thuiskomen een koude douche. Ik kwam zaterdagavond rond zevenen, achten aan op Utrecht Centraal, had dus voor de volgende dag absoluut boodschappen nodig!! Ik loop even met mijn fiets Hoog Catharijne in om boodschappen te doen bij de AH. Je kent het he, fiets even neerzetten, winkel in en winkel uit. Nou Fretsel en Frutsel van de beveiliging hadden het gezien, dit kon echt niet meneer, als iedereen dit zou doen wordt het hier een zootje, de volgende keer nemen we hem mee, u heeft nog geluk gehad dat we uw fiets hebben laten staan.

Welkom in Nederland!!

[nicolasfirst]

Shane, met het fietsen heb ik dat gevoel nog niet echt gehad, maar dat gaat ook een beetje moeilijk wanneer je 2 en een halve week op de tandem door NL hebt gefietst.

Toen in nog actief in de bergsport was en veel tochten maakte en klom in de Alpen had ik dat gevoel wel degelijk. Drie tot vier weken kom je amper beneden, je zit alleen maar tussen en op de bergen. Vaak in de stilte of alleen met het suizen van de wind en het gekras van de alpenkraaien.

Wanneer je daarna weer in de 'beschaving' terecht komt en vervolgens terug in NL moest ik altijd mijn heimwee naar de Alpen even wegslikken. Het duurde vaak een week voordat ik weer enigszins gewend was aan het leven in NL.

Toen ik na een vijf weken durende expeditie in Zuid-Amerika,voor het beklimmen van de Aconcagua, terug kwam had ik helemaal lange tijd nodig om weer mentaal terug te zijn in Nederland.

Helaas is de bergsport voor voortaan mij een afgesloten hoofdstuk. Maar met het fietsen wil ik dat gevoel zeker weer terug krijgen

Nico

[koenie]

Hey Shane,

100% herkenbaar.
Na mijn eerste lange reis (1 jaar en 3 maanden) heb ik het welgeteld 9 maanden uitgehouden 'thuis' en ben ik terug vertrokken.
Na opnieuw 2,5 fantastische jaren van vrijheid moest ik een beslissing nemen.
Nog wat 'aanmodderen' alles nog wat 'rekken' maar dan zonder financiele buffer terug naar huis komen, of een job zoeken in mijn favoriete deel van de wereld (z.o. azië) of terug huiswaarts keren en 'de draad opnemen'.

De eerste optie is er nooit echt één geweest.
De tweede was ook een sukkelstraatje want als je niet als expat naar dat soort gebieden gestuurd wordt, en je moet ginds zelf een job zoeken word je zwaar onder betaald, terwijl je ginds toch voor alles vaak iets meer betaald als een echte local, en je bovendien met een lokaal contract zit waarin je niets van pensioenrechten of i.d. opbouwt.
Dus huiswaarts gekomen met 'halve goesting' en veel twijfels.

Was ik misschien wat reismoe, en werd het tijd me te 'settelen', of kwam ik enkel terug uit financiële overwegingen ?

Na amper 6 maanden wist ik het wel.
Ik heb geproefd van de vrijheid, en deze zit voorgoed in mij.
Niet iedereen weet wat het is om dag na dag wakker te worden wanneer je wakker wordt (en niet omdat er één of andere machine je wakker maakt), je tentje af te breken en je neus achterna te fietsen, niet wetend waar je uitkomt.
Je belangrijkste 'zorgen' van de dag zijn eten, water en een goede slaapplek vinden, en niet jezelf wijsmaken dat die job waar je naartoe rijdt toch 'zo slecht nog niet is'.

Deze keer ben ik echter niet opnieuw 'holder-de-bolder' vertrokken.
Het kruipt in je kleren, elke keer terugkomen en een leventje opbouwen.
Dus ben ik keihard geweest voor mezelf (althans zo voelt het aan) en ben ik beginnen rekenen. Tot men pensioen in deze zinloze ratrace meedraaien is gewoon geen optie.
Zomaar vertrekken ook niet.
Ik heb een appartementje gekocht, betaal het af in 10 jaar (nog 9 te gaan ) en dan vertrek ik. Voorgoed.
Ondertussen is het behelpen met gewone vakanties, waarin ik probeer zoveel mogelijk Europa te zien.

Mijn keuze is zeker niet de enige juiste, en ik weet niet of ik de 9 jaar vol kan/ga maken, but it's a project ....

Conclusie is dat ik waarschijnlijk niet de echte avonturier ben die alles achter laat en het leven dag per dag bekijkt, maar toch net avontuurlijk genoeg om mits een kleine opgebouwde marge zo snel mogelijk opnieuw zen dromen achterna te gaan.

[Abacus]

Er is een woord voor dat gevoel bij het thuiskomen; afkickverschijnselen.

[HansvanderVeeke]

Tsja, ik ben maar 4 weken weggeweest maar ik begrijp het wel een beetje.

Thuis geeft dan een luxe die ik 4 weken niet gehad heb. Goede stoel om op te zitten, fijne douche en een zacht bed.

De meeste mensen begrijpen me sowieso niet dat ik zo lang (maar 4 weken...) ga fietsen en die afstand. Het ligt zou buiten hun belevingswereld dat ze inderdaad na 5 minuten afhaken. Het is haast aan een blinde uitleggen wat kleuren zijn. Daarom is dit forum zo leuk omdat hier mensen met dezelfde passie zijn waarmee je het gevoel kunt delen.

En werk... dat is wel even wennen, maar ik doe mijn werk met plezier waardoor ik er geen problemen mee heb. Wel de onzinvergaderingen en managementplannen die telkens weer een andere kant opgaan. Maar daar heb ik ook moeite mee als ik niet op reis ben geweest.

Al met al 'lokt' de verte wel weer maar moet eerst maar even in de ijskast. Dan kan het gevoel 'rente' opbouwen die ik dan volgende zomer weer uit laat keren.
Het plan is om niet te lang door te werken en vroeg 'met pensioen' te gaan om al die leuke dingen nog te doen.

[Gunter]

het "afkickverschijnsel" bij thuiskomen heb ik nog niet gehad na een fietsvakantie (weliswaar nog geen fietsuitstappen van maanden/jaren gedaan; wel al eens na een stage van 3 maand in het buitenland) maar ik volg deze topic met veel interesse want ik kan mij wel inbeelden dat het een enorme cultuurschok moet zijn na maanden weg te zijn en daar sta je niet bij stil als je maar enkele weken tijd hebt

persoonlijk zou ik het niet slecht vinden om ook geregeld thuis te komen omdat je dan ook weer kunt toeleven naar een volgende trip; het vele voorbereidingswerk vind ik zelf al een deel van het plezier (voor mij is dit meestal in de winter voorbereiden en in de zomer genieten)

Ivm werk telt hier het motto "werken om te leven" ipv "leven om te werken" overduidelijk bij de meeste wereldfietsers

[DriesBa]

Heel herkenbaar wat Shane schreef. Ik heb ook last van moving legs of wandering feet. Wel blij om het comfort van m'n woning te ondergaan. Douchen, schone toiletten....my home is my castle.
Waar ik vooral moeite mee heb, na een langere reis, is de sleur en de vaste patronen waar je weer in wordt getrokken. Na 44 jaar werken heb ik dat echt wel gezien. Er zijn geen vernieuwende ideeën. Ik hoop over 2jr te stoppen met werken en het gaat vaak door m'n hoofd om mezelf te verplichten elke dag tenminste 25km te fietsen, weer of geen weer.
Ik heb zeker die onrust een paar dagen na een reis en het onbegrip over fietsend vakantie te houden, interesseert me al jaren niet meer.
Ik ben wel blij dat er "soortgelijke gekken" bestaan met dezelfde liefhebberij.

[nicolasfirst]

[...] Ik hoop over 2jr te stoppen met werken en het gaat vaak door m'n hoofd om mezelf te verplichten elke dag tenminste 25km te fietsen, weer of geen weer.[...]
.

Dat plan heb ik nu al, zodra ik mijn nieuwe fiets heb.

Nico

[DriesBa]

[...] Ik hoop over 2jr te stoppen met werken en het gaat vaak door m'n hoofd om mezelf te verplichten elke dag tenminste 25km te fietsen, weer of geen weer.[...]
.

Dat plan heb ik nu al, zodra ik mijn nieuwe fiets heb.

Nico

Even voor de goede orde: nu ik nog werk fiets ik elke dag 17.4km v.v. van en naar m'n werk en ongeveer 200km p.w. recreatief in m'n vrije tijd.
Derhalve bovenop de beoogde 25km komt het recreatief annex vakantie- annex wereldfietsen per dag, per week, per maand, per jaar.......

[123456]

Ik hoop over 2jr te stoppen met werken en het gaat vaak door m'n hoofd om mezelf te verplichten elke dag tenminste 25km te fietsen, weer of geen weer.

Hoorde gisteren over een collega die alle steden, dorpen en gehuchten in Nederland met zijn fiets heeft bezocht. Heeft behoorlijk wat jaren gekost. Dus als je nog uitdagingen zoekt...

[DriesBa]

[Hoorde gisteren over een collega die alle steden, dorpen en gehuchten in Nederland met zijn fiets heeft bezocht. Heeft behoorlijk wat jaren gekost. Dus als je nog uitdagingen zoekt...

Ben een topografiefreak, derhalve de persoonlijke cartografie van Nederland is een toekomstbeeld. En dat ik hoop dat ik dat per fiets zou kunnen doen, is een mooi vooruitzicht.....echter alles is betrekkelijk: hoorde net het overlijden van een collega, net zo oud als ik, gelijkgekomen met mij: hij had er in december 2010 uitgekund. Ik heb een functie waar we 2jr en 8ndn langer moeten(bij hem verzwarende omstandigheden). Comprenez-vous?

[123456]

Even terug naar Shane. Werk is een ding - het wordt pas echt lastig als je kinderen krijgt (voor wie dat wil en lukt natuurlijk). Dat belemmert toch best wel je reisambities. Maar het is wel leuk thuiskomen.

[basovic88]

Lijkt mij wel moeilijk om je ouders, familie en vrienden lang niet te zien.

Bovendien is het ook afhankelijk van het type werk dat je doet. Als je steeds lange periodes weg bent en dan aan klopt voor tijdelijk werk, resulteert dat niet in de leukste/meest uitdagende baantjes.

[Wim]

Een heel lange vakantiereis heb ik nooit gemaakt. Wel heb ik diverse malen langdurig (tot enkele jaren aan toe) in het buitenland gewerkt. Ook dan geldt dat terugkomen het moeilijkste is, ook al kom je terug naar leuk werk. Ik denk dat het komt omdat jij heel veel hebt meegemaakt, en daardoor ook wel een beetje veranderd bent, maar de thuisblijvers minder hebben meegemaakt, en jouw verhalen niet willen horen. Daar komt bij dat Nederland een tamelijk gesloten en naar binnen gerichte weinig internationale samenleving is (al denken Nederlanders vaak dat het anders is).
Wim

[Leo van L1erop]

Het contrast tussen op reis zijn en weer in de dagelijkse sleur zitten is ook wel erg groot!





Beelden zeggen vaak meer dan woorden.

[Gunter]

zoals Willem hier al aanhaalt zijn kinderen wel een goede motivatie om naar huis te komen en blij te zijn dat je thuis bent

anderzijds zorgen ze er ook voor dat je moeilijker kunt vertrekken

in mijn situatie: werk kan je altijd wel op één of andere manier regelen maar mijn kinderen zou ik niet voor maanden kunnen missen eerlijk gezegd

[Shane]

Gelukkig ben ik niet de enige die last van heeft Hier een gevolg van mijn verhaal, omdat ik een paar pb's gehad heb over mijn openheid.....

Conclusie is dat ik waarschijnlijk niet de echte avonturier ben die alles achter laat en het leven dag per dag bekijkt, maar toch net avontuurlijk genoeg om mits een kleine opgebouwde marge zo snel mogelijk opnieuw zen dromen achterna te gaan.

Ik vermoed dat ik ook in deze categorie zit, maar hoop in 2012 mijn grensen te gaan verleggen en prof zwerver worden

Werk is een ding - het wordt pas echt lastig als je kinderen krijgt (voor wie dat wil en lukt natuurlijk).

Hier heb ik in 2005 een erg egoïstisch stap in genomen om te zorgen dat dit geen punt zou kunnen worden, ik denk niet dat ik hier ooit last van zal hebben , maar besef wel dat ik ook een hoop dingen zal missen.

Lijkt mij wel moeilijk om je ouders, familie en vrienden lang niet te zien.
Bovendien is het ook afhankelijk van het type werk dat je doet. Als je steeds lange periodes weg bent en dan aan klopt voor tijdelijk werk, resulteert dat niet in de leukste/meest uitdagende baantjes.

Ik ben op mijn 16de de Engelse leger ingegaan voor 9 jaar, dus ik ben gewend om elke 6-12 maanden ergens anders te gaan, en opnieuw beginnen.
De laatste 10 jaar heb ik een sort "rust" gehad door een burgerlijk leven te hebben, maar het ard van het beestje is toch steeds iets nieuws willen, of ik dat nou leuk vind of niet

Gelukkig met wat werk betreft ben in vrij international gericht, het is in Nederland ook gelukt om een redelijk baan te krijgen onlangs dat ik toen helemaal geen Nederlands kon (still a work in progress). Dus als ik ga zwerven heb ik een beter kans dan sommige mensen om af en toe een aantal maanden de spaarcentjes weer bij te verdienen .

En hoe moet het verder? Voor mijn gevoel wil ik gewoon weg, maar gelukkig zit ik toch 2012 aan mijn werkgever vast door een erg duur opleidingscontract. "gelukkig "klinkt raar, maar ik maak wel eens te snel een beslissing. Dus nu heb ik ruim de tijd om te denken wat ik wil, vooral sparen en wat zakelijk dingen thuis uitwerken (arme meisje ).

Het grootste angst is nu het feit dat ik toch aan het vluchten ben (ook al niet gelijk), maar ooit zou ik misschien wel "terug" moeten (misschien dat ik binnen een paar maanden al weer zat ben). Terug zal misschien nooit meer lukken omdat ik deze keer gevlucht heb. Dat en de eenzaamheid van de solo fietser.

Daarom is mijn instellen om thuis onderweg te vinden. En wie weet, bijna 9 jaar in dienst rond gereist (ook naar minder leuk plekken, waar je zo'n mooi blauw helm krijg ), nu 11 jaar rust gehad, misschien dat na wat reizen dat de rust weer de bovenhand krijgt.

Stay tuned!

Shane cycles home D-600 (zo lang mijn tent in de voortas zit fiets ik altijd richting thuis..... )

[Abacus]

Als ik een tijdje onderweg ben verlang ik vaak naar huis, zodra ik een tijdje thuis ben verlang ik weer naar het onderweg zijn. Fernweh heet dat laatste in goed Duits, geloof ik.

[HansvanderVeeke]

Als ik een tijdje onderweg ben verlang ik vaak naar huis, zodra ik een tijdje thuis ben verlang ik weer naar het onderweg zijn. Fernweh heet dat laatste in goed Duits, geloof ik.

De Duitsers zijn hier goed in. Ze hebben ook het woord Wanderlust.
Ik heb vaak last van de afgeleide term Raderlust (Nog niet bestaand woord)