ma 03 mei, 2004 13:00
Salaam,
We zijn na een ritje van een week in Yazd aangekomen. Het is een stad met een een heel erg oud centrum met huizen van leem. Gisterenavond hebben we de zon onder zien gaan op een van de hoogste gebouwen in Yazd, de Amir Chakhmaq Moskee. Het was een geweldig uitzicht.
In Shiraz zijn we met Farnaz, Marzieh en Hedayet in de tuinen geweest. Hier zagen we dat de meisjes van 9 jaar oud feestelijk werden ingewijd in het gebruik van een sluier en vanaf deze leeftijd wordt er van hun verwacht dat ze bidden. De meisjes hebben sprookjes sluiers aan met bontrandjes en dragen rozenkronen. Bij jongens ligt de leeftijd voor het bidden helaas bij 15 jaar. Zij kunnen wat langer de beest uithangen dan de meisjes. Sommige puberende jongetjes kunnen hier ook wel wat discipline gebruiken. Hedayet vertelde ons dat hij Lor is en dat is een etnische minderheid in Iran. Ze wonen vooral in het westen van Iran (Lorestan) en hebben ook een eigen dialect.
We nemen afscheid van de mooie stad Shiraz, de stad met de tuinen, dichters, en de mooie verlichting. De stad uitfietsen was nog zo'n ramp niet. We gaan via de Quran gate, waar we met de familie van Hedayet thee gedronken hebben, op het hoogste punt de stad uit. We rijden over een rode drukke weg naar Persepolis. Het is 55 kilometer uitlaatgashappen, maar een andere keus is er niet. Na flink klimmen, komt er een lang vlak stuk naar Persepolis. Vlak voor Persepolis ontdekken we een nieuw bungalow park waar we een kamer kunnen huren.
De archeologische site ligt op 1500 meter lopen van onze slaapplaats af. Op zich is Persepolis een kleine bezienswaardigheid, maar wel heel mooi. Er zijn veel beeldhouwwerken en reliefen. Er zijn veel afbeeldingen van koningen en allerlei volkeren die schatten komen brengen aan dit grote rijk. Persepolis is verwoest in 330 voor Christus door Alexander de Grote. We bezoeken in het complex de mooie rotsgraven van een aantal koningen. Deze zijn uitgehakt in de rotsen en het doet ons aan de koningsgraven in Petra in Jordanie denken. De site wordt druk bezocht door veel scholieren en wij zijn weer hun mikpunt om engels te oefenen. Helaas werd 's avonds de opgraving niet verlicht.
De volgende dag fietsen we via andere rotsgraven naar een dorpje. De weg is nog steeds heel druk en we besluiten 200 km te liften. We krijgen vrij gemakkelijk een pick up en we zijn blij dat we op de drukke rode weg in een auto zitten. Op een gegeven moment had de weg zelfs geen vluchtstrook meer om over te fietsen. Ook het aantal vrachtwagens op de weg was enorm en bij het klimmen zeker geen aanrader vanwege de uitlaatgassen.
Bij de splitsing naar Yazd wat hier ongeveer nog 200 km is worden we gedropt. Het landschap is kaal en woestijnachtig. Zijn we toch nog in de grote zandbak aangekomen.
We fietsen naar het mooie oase dorpje Aberkuh. Onderweg krijgt Gudy een bosje rozen aangeboden van 2 heren op een brommertje. Hoezo een vakantie in het land van het as van het kwaad. In Aberkuh hebben de oude lemen huizen windtorens. Deze zorgen als een soort schoorsteen voor koele lucht in de hete zomer.
De lucht wordt via deze kanalen over water geleid en dat is dus ietsje minder heet als de buitenlucht. In dit dorp staat een 25 meter hoge oude cypres, volgens het bordje moet hij tussen de 4500 en 5000 jaar oud zijn.
Rond het dorp wonen er families in lemen burchten. Na Aberkuh komen we langs een enorm zoutmeer. We doen er twee dagen over om door de vlakte te reizen. De hitte is zelfs in deze tijd van het jaar al behoorlijk. Af en toe zie je luchtspiegelingen van water (fata morgana) en ook zien we regelmatig kleine wervelwinden. In een dorpje aan het eind van de zoutvlakte zetten we de tent op in een granaatappelboomgaard. De dag erna is het flink klimmen naar de pas. Hierna volgt een afdaling van ongeveer 70 kilometer naar Yazd. Dit gaat echt fantastisch. We slapen in het dorpje taft, wat nog in de bergen ligt.
Vlak voor Yazd vragen we naar de torens van de stilte. Op deze torens legden de Zoroasters hun doden. De Zoroasters hebben een ontzettend oud geloof wat de zelfde wortels heeft als het Hindoeisme. Het geloof zelf draait om het dualisme het goed en het kwaad. De Zoroasters begraven hun doden niet omdat dat de aarde vervuild. Verbranden kan ook niet, want dat is slecht voor de lucht. Op de torens werden de lijken in gehurkte houding geplaatst. De gieren plukten de lichamen kaal tot op het bot. Zo werd er niets vervuild. De familie neemt de botten als aandenken mee. De priester kijkt welk oog er als eerste door de gieren wordt gepakt. Als het linker oog eerst gaat, heeft de ziel geen rust. Het rechter oog is natuurlijk de beste keus voor de ziel.
In Yazd bezoeken we ook een vuurtempel waar sinds 470 een vuur brandend gehouden wordt.
We vinden de torens en je kan ze langs de snelweg van Yazd naar Kerman zien liggen. We zijn blij dat we niet via deze weg verder hoeven. Het is er druk met verkeer en erg warm.
We fietsen de stad in. De stad heeft ongeveer 400.000 inwoners en is dus niet zo groot als al die andere steden die we bezocht hebben. De stad staat bekend om zijn bakkerijen, dus dat wordt heerlijk gebakjes eten. In de bakkerij c.q. snoepwinkels met zaken als nougat en stroopgebakjes met pistache noten eten we eindelijk weer wat anders als chicken kebab en chelo (rijst).
We wandelen kris kras door de smalle straatjes met mooie lemen huizen. Soms lopen we door tunnel achtige straatjes en hebben we mooie uitzichten op de windtorens. Yazd is een groot doolhof. In Yazd en eigenlijk in de omliggende dorpjes hebben de deuren twee kloppers. De één voor heren, de andere voor dames. Zo kan een vrouw horen wat voor een persoon er voor de deur staat. We bezoeken de vrijdag moskee. Hier worden we door een oud mannetje meegenomen naar een qanat. Dit is een ondergrondse watertunnel die water uit de bergen brengt. De tunnel is 60 km lang en al eeuwen oud, natuurlijk met de hand gegraven. In deze omgeving heb je veel qanats, het is de enige manier van overleven in dit klimaat. Om de tunnels te onderhouden dat is wel een speciaal beroep, voor velen van ons niet weggelegd omdat de tunnels op 100 meter diepte liggen.
Iran heeft het grootst aantal vluchtelingen in de wereld. Er zijn vluchtelingen uit de omliggende landen. Uit Turkije heb je Koerden, die nog steeds onderdrukt worden. Uit Irak de Lors en er zitten veel Afghaanse vluchtelingen. In Iran is het blijkbaar zo slecht nog niet.
De verhalen over handen en vingers afhakken bij diefstal kloppen volgens de mensen niet. Vroeger gebeurde het wel maar tegenwoordig krijgen de mensen celstraffen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je daar net zo goed wordt behandeld als in Nederland. Hier wordt nog op grote schaal de mensenrechten geschonden.
Morgenavond vertrekken we met de nachttrein naar Tehran en daar gaan we nog een paar dagen in een wat koeler klimaat de stad en omgeving bezoeken. We willen o.a. nog het paleis van de sjah in het noorden bezoeken en een hoge berg beklimmen in het noorden van Tehran. Misschien als we nog tijd over hebben een bezoekje brengen aan de heilige stad Qom.
Khoda hafez
Gudy en John
We zijn na een ritje van een week in Yazd aangekomen. Het is een stad met een een heel erg oud centrum met huizen van leem. Gisterenavond hebben we de zon onder zien gaan op een van de hoogste gebouwen in Yazd, de Amir Chakhmaq Moskee. Het was een geweldig uitzicht.
In Shiraz zijn we met Farnaz, Marzieh en Hedayet in de tuinen geweest. Hier zagen we dat de meisjes van 9 jaar oud feestelijk werden ingewijd in het gebruik van een sluier en vanaf deze leeftijd wordt er van hun verwacht dat ze bidden. De meisjes hebben sprookjes sluiers aan met bontrandjes en dragen rozenkronen. Bij jongens ligt de leeftijd voor het bidden helaas bij 15 jaar. Zij kunnen wat langer de beest uithangen dan de meisjes. Sommige puberende jongetjes kunnen hier ook wel wat discipline gebruiken. Hedayet vertelde ons dat hij Lor is en dat is een etnische minderheid in Iran. Ze wonen vooral in het westen van Iran (Lorestan) en hebben ook een eigen dialect.
We nemen afscheid van de mooie stad Shiraz, de stad met de tuinen, dichters, en de mooie verlichting. De stad uitfietsen was nog zo'n ramp niet. We gaan via de Quran gate, waar we met de familie van Hedayet thee gedronken hebben, op het hoogste punt de stad uit. We rijden over een rode drukke weg naar Persepolis. Het is 55 kilometer uitlaatgashappen, maar een andere keus is er niet. Na flink klimmen, komt er een lang vlak stuk naar Persepolis. Vlak voor Persepolis ontdekken we een nieuw bungalow park waar we een kamer kunnen huren.
De archeologische site ligt op 1500 meter lopen van onze slaapplaats af. Op zich is Persepolis een kleine bezienswaardigheid, maar wel heel mooi. Er zijn veel beeldhouwwerken en reliefen. Er zijn veel afbeeldingen van koningen en allerlei volkeren die schatten komen brengen aan dit grote rijk. Persepolis is verwoest in 330 voor Christus door Alexander de Grote. We bezoeken in het complex de mooie rotsgraven van een aantal koningen. Deze zijn uitgehakt in de rotsen en het doet ons aan de koningsgraven in Petra in Jordanie denken. De site wordt druk bezocht door veel scholieren en wij zijn weer hun mikpunt om engels te oefenen. Helaas werd 's avonds de opgraving niet verlicht.
De volgende dag fietsen we via andere rotsgraven naar een dorpje. De weg is nog steeds heel druk en we besluiten 200 km te liften. We krijgen vrij gemakkelijk een pick up en we zijn blij dat we op de drukke rode weg in een auto zitten. Op een gegeven moment had de weg zelfs geen vluchtstrook meer om over te fietsen. Ook het aantal vrachtwagens op de weg was enorm en bij het klimmen zeker geen aanrader vanwege de uitlaatgassen.
Bij de splitsing naar Yazd wat hier ongeveer nog 200 km is worden we gedropt. Het landschap is kaal en woestijnachtig. Zijn we toch nog in de grote zandbak aangekomen.
We fietsen naar het mooie oase dorpje Aberkuh. Onderweg krijgt Gudy een bosje rozen aangeboden van 2 heren op een brommertje. Hoezo een vakantie in het land van het as van het kwaad. In Aberkuh hebben de oude lemen huizen windtorens. Deze zorgen als een soort schoorsteen voor koele lucht in de hete zomer.
De lucht wordt via deze kanalen over water geleid en dat is dus ietsje minder heet als de buitenlucht. In dit dorp staat een 25 meter hoge oude cypres, volgens het bordje moet hij tussen de 4500 en 5000 jaar oud zijn.
Rond het dorp wonen er families in lemen burchten. Na Aberkuh komen we langs een enorm zoutmeer. We doen er twee dagen over om door de vlakte te reizen. De hitte is zelfs in deze tijd van het jaar al behoorlijk. Af en toe zie je luchtspiegelingen van water (fata morgana) en ook zien we regelmatig kleine wervelwinden. In een dorpje aan het eind van de zoutvlakte zetten we de tent op in een granaatappelboomgaard. De dag erna is het flink klimmen naar de pas. Hierna volgt een afdaling van ongeveer 70 kilometer naar Yazd. Dit gaat echt fantastisch. We slapen in het dorpje taft, wat nog in de bergen ligt.
Vlak voor Yazd vragen we naar de torens van de stilte. Op deze torens legden de Zoroasters hun doden. De Zoroasters hebben een ontzettend oud geloof wat de zelfde wortels heeft als het Hindoeisme. Het geloof zelf draait om het dualisme het goed en het kwaad. De Zoroasters begraven hun doden niet omdat dat de aarde vervuild. Verbranden kan ook niet, want dat is slecht voor de lucht. Op de torens werden de lijken in gehurkte houding geplaatst. De gieren plukten de lichamen kaal tot op het bot. Zo werd er niets vervuild. De familie neemt de botten als aandenken mee. De priester kijkt welk oog er als eerste door de gieren wordt gepakt. Als het linker oog eerst gaat, heeft de ziel geen rust. Het rechter oog is natuurlijk de beste keus voor de ziel.
In Yazd bezoeken we ook een vuurtempel waar sinds 470 een vuur brandend gehouden wordt.
We vinden de torens en je kan ze langs de snelweg van Yazd naar Kerman zien liggen. We zijn blij dat we niet via deze weg verder hoeven. Het is er druk met verkeer en erg warm.
We fietsen de stad in. De stad heeft ongeveer 400.000 inwoners en is dus niet zo groot als al die andere steden die we bezocht hebben. De stad staat bekend om zijn bakkerijen, dus dat wordt heerlijk gebakjes eten. In de bakkerij c.q. snoepwinkels met zaken als nougat en stroopgebakjes met pistache noten eten we eindelijk weer wat anders als chicken kebab en chelo (rijst).
We wandelen kris kras door de smalle straatjes met mooie lemen huizen. Soms lopen we door tunnel achtige straatjes en hebben we mooie uitzichten op de windtorens. Yazd is een groot doolhof. In Yazd en eigenlijk in de omliggende dorpjes hebben de deuren twee kloppers. De één voor heren, de andere voor dames. Zo kan een vrouw horen wat voor een persoon er voor de deur staat. We bezoeken de vrijdag moskee. Hier worden we door een oud mannetje meegenomen naar een qanat. Dit is een ondergrondse watertunnel die water uit de bergen brengt. De tunnel is 60 km lang en al eeuwen oud, natuurlijk met de hand gegraven. In deze omgeving heb je veel qanats, het is de enige manier van overleven in dit klimaat. Om de tunnels te onderhouden dat is wel een speciaal beroep, voor velen van ons niet weggelegd omdat de tunnels op 100 meter diepte liggen.
Iran heeft het grootst aantal vluchtelingen in de wereld. Er zijn vluchtelingen uit de omliggende landen. Uit Turkije heb je Koerden, die nog steeds onderdrukt worden. Uit Irak de Lors en er zitten veel Afghaanse vluchtelingen. In Iran is het blijkbaar zo slecht nog niet.
De verhalen over handen en vingers afhakken bij diefstal kloppen volgens de mensen niet. Vroeger gebeurde het wel maar tegenwoordig krijgen de mensen celstraffen. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je daar net zo goed wordt behandeld als in Nederland. Hier wordt nog op grote schaal de mensenrechten geschonden.
Morgenavond vertrekken we met de nachttrein naar Tehran en daar gaan we nog een paar dagen in een wat koeler klimaat de stad en omgeving bezoeken. We willen o.a. nog het paleis van de sjah in het noorden bezoeken en een hoge berg beklimmen in het noorden van Tehran. Misschien als we nog tijd over hebben een bezoekje brengen aan de heilige stad Qom.
Khoda hafez
Gudy en John
