di 30 jun, 2015 10:50
MANAGEMENTSAMENVATTING: De meeste fietsenmakers zijn beunhazen, ook in Zeeland. Wie weet er een échte vakman te zitten?
Voor mijn ouders, vitale babyboomers die jaarlijks bovengemiddeld veel fietskilometers afleggen, ben ik op zoek naar een fietsenmaker in Zeeland (Walcheren). Nu zou je denken dat dat niet heel erg moeilijk hoeft te zijn, het wemelt in Zeeland van de fietsgerelateerde ondernemers. Maar schijn bedriegt: échte, góede fietsenmakers zijn dun gezaaid, zoals overal het geval is.
Mijn ouders zijn net terug van een fietsvakantie in Duitsland, en hebben onderweg en na thuiskomst weer wat akkefietjes meegemaakt dat het vertrouwen in het Zeeuwse fietsenmakersgilde een fikse knauw heeft gegeven.
De fiets van mijn moeder, een vijftien jaar oude, stalen Koga TerraLiner, kreeg langs de Main ineens last van een weigerachtige achterrem. Diagnose van een haastig opgezochte, Duitse fietsenmaker: "de buitenkabel is volledig versleten en bovendien zit het balhoofd los. Dit zijn dingen die bij de grote beurt voor vertrek absoluut gevonden en verholpen hadden moeten worden." Waarbij ik me volledig aansluit. Exit de fietsenmaker die deze "grote beurt" voor vertrek had uitgevoerd.
De fiets van mijn vader, een bijna twintig jaar oude Batavus Cibola, heeft iets te vaak last van een aflopende ketting. Na thuiskomst moest er vanwege bovenstaand verhaal een nieuwe fietsenmaker gezocht worden, dus waarom niet de oude vertrouwde fietsenmaker in Vlissingen opgezocht, waar wij vroeger al onze fietsen kochten en lieten onderhouden? Welnu, deze is intussen onder een nieuwe eigenaar, die al snel een diagnose stelde: "niets meer aan doen, deze fiets is op. Weggegooid geld. Tijd voor een nieuwe." En waarom dan wel? " Omdat er speling op het stuur zit. Levensgevaarlijk." Dat bleek dus gewoon een loszittende stuurpen te zijn. Twee slagen met de binnenzeskantsleutel, en hij stuurt weer strak en geeft geen krimp bij het remmen. Nu kan de fiets verder weleens wat nieuwe tandwielen en een goede grote beurt gebruiken, maar zolang er niks mis is met het frame en er (half)jaarlijks onderhoud gepleegd wordt, kan-ie naar mijn mening nog prima mee tot de ouwelui op de E-bike moeten overstappen.
Zelf sleutel ik met veel plezier aan (mijn eigen) fietsen, en zo af en toe een klusje aan die van mijn ouders zie ik ook niet tegenop, maar ik ben daar niet vaak genoeg om het gebruikelijke onderhoud op me te nemen. In geval van calamiteiten ben ik al helemaal van geen nut, want ik kan niet op stel en sprong afreizen om kleine reparaties uit te voeren. Dus is het zaak een fietsenmaker te vinden die mijn ouders niet alleen ziet als wandelende geldbuidels die overprijsde, liefst gemotoriseerde, nieuwe meuk moet worden aangepraat.
De meeste fietsenmakers in Zeeland leven vooral van de fietsverhuur, en in tweede instantie van het verkopen van peperdure (E-)fietsen aan vermogende pensionado's. Onderhoud en servicebeurten zijn vooral een hoop werk dat relatief weinig oplevert. Toch moeten ze bestaan: vaklui die nog enige beroepstrots in zich dragen. Dn die bereid zijn een paar prima, zij het wat oudere, fietsen nog vijf tot tien jaar op de weg te houden. En als het onvermijdelijke zich alsnog aandient, zijn mijn ouders heus ook wel zo netjes diezelfde vakman te belonen met de aanschaf van een topmodel E-bike met alle denkbare toeters en bellen.
Voor mijn ouders, vitale babyboomers die jaarlijks bovengemiddeld veel fietskilometers afleggen, ben ik op zoek naar een fietsenmaker in Zeeland (Walcheren). Nu zou je denken dat dat niet heel erg moeilijk hoeft te zijn, het wemelt in Zeeland van de fietsgerelateerde ondernemers. Maar schijn bedriegt: échte, góede fietsenmakers zijn dun gezaaid, zoals overal het geval is.
Mijn ouders zijn net terug van een fietsvakantie in Duitsland, en hebben onderweg en na thuiskomst weer wat akkefietjes meegemaakt dat het vertrouwen in het Zeeuwse fietsenmakersgilde een fikse knauw heeft gegeven.
De fiets van mijn moeder, een vijftien jaar oude, stalen Koga TerraLiner, kreeg langs de Main ineens last van een weigerachtige achterrem. Diagnose van een haastig opgezochte, Duitse fietsenmaker: "de buitenkabel is volledig versleten en bovendien zit het balhoofd los. Dit zijn dingen die bij de grote beurt voor vertrek absoluut gevonden en verholpen hadden moeten worden." Waarbij ik me volledig aansluit. Exit de fietsenmaker die deze "grote beurt" voor vertrek had uitgevoerd.
De fiets van mijn vader, een bijna twintig jaar oude Batavus Cibola, heeft iets te vaak last van een aflopende ketting. Na thuiskomst moest er vanwege bovenstaand verhaal een nieuwe fietsenmaker gezocht worden, dus waarom niet de oude vertrouwde fietsenmaker in Vlissingen opgezocht, waar wij vroeger al onze fietsen kochten en lieten onderhouden? Welnu, deze is intussen onder een nieuwe eigenaar, die al snel een diagnose stelde: "niets meer aan doen, deze fiets is op. Weggegooid geld. Tijd voor een nieuwe." En waarom dan wel? " Omdat er speling op het stuur zit. Levensgevaarlijk." Dat bleek dus gewoon een loszittende stuurpen te zijn. Twee slagen met de binnenzeskantsleutel, en hij stuurt weer strak en geeft geen krimp bij het remmen. Nu kan de fiets verder weleens wat nieuwe tandwielen en een goede grote beurt gebruiken, maar zolang er niks mis is met het frame en er (half)jaarlijks onderhoud gepleegd wordt, kan-ie naar mijn mening nog prima mee tot de ouwelui op de E-bike moeten overstappen.
Zelf sleutel ik met veel plezier aan (mijn eigen) fietsen, en zo af en toe een klusje aan die van mijn ouders zie ik ook niet tegenop, maar ik ben daar niet vaak genoeg om het gebruikelijke onderhoud op me te nemen. In geval van calamiteiten ben ik al helemaal van geen nut, want ik kan niet op stel en sprong afreizen om kleine reparaties uit te voeren. Dus is het zaak een fietsenmaker te vinden die mijn ouders niet alleen ziet als wandelende geldbuidels die overprijsde, liefst gemotoriseerde, nieuwe meuk moet worden aangepraat.
De meeste fietsenmakers in Zeeland leven vooral van de fietsverhuur, en in tweede instantie van het verkopen van peperdure (E-)fietsen aan vermogende pensionado's. Onderhoud en servicebeurten zijn vooral een hoop werk dat relatief weinig oplevert. Toch moeten ze bestaan: vaklui die nog enige beroepstrots in zich dragen. Dn die bereid zijn een paar prima, zij het wat oudere, fietsen nog vijf tot tien jaar op de weg te houden. En als het onvermijdelijke zich alsnog aandient, zijn mijn ouders heus ook wel zo netjes diezelfde vakman te belonen met de aanschaf van een topmodel E-bike met alle denkbare toeters en bellen.
