Op DEET3: fietsverslag Chiang Mai - Kanchanaburi

[Aniphys]

Proloog

Hier ben ik dan weer met een gloednieuw seizoen van de ‘op DEET’ serie.

‘Op DEET1’ ging van Bangkok naar Phuket, ‘Op DEET2’ van Bangkok naar Koh Chang en deze keer wordt het een tochtje van Chiang Mai naar Kanchanaburi.

Over de voorbereiding kan ik kort zijn: ik wist dat ik een goeie 2 weken fietstijd had en ik wou het rustig aan doen, met nu en dan een rustdagje. Mijn initieel plan om van Chiang Rai naar Bangkok te fietsen (ongeveer 1200 km) werd dan ook ingekort tot Chiang Mai – Kanchanaburi (ongeveer 1000 km inclusief extraatjes). Waarom van Noord naar Zuid en niet omgekeerd? Makkelijk – ik fiets graag wind mee en de dominante winden in december zijn noordoostenwinden – maar je kan natuurlijk altijd pech hebben. De fiets is ook geen probleem: mijn Thaicycle van ‘Op DEET2’ staat al een jaar ongeduldig te wachten bij mijn vrienden So en Kit in Bangkok. Rest me enkel nog de reis naar het startpunt: dat gebeurt met de nachttrein die in het nagelnieuwe station Bang Sue vertrekt - een monsterlijk groot gebouw waar de bewegwijzering helaas veel te wensen overlaat. Na wat heen-en-weer geloop bemachtig ik een ticket voor mijn fiets (dat maar een uur voor vertrek kan worden aangeschaft). Mijn eigen ticket had ik reeds een maand tevoor besteld via een lokaal reisbureau want die tickets gaan via de officiele website soms in enkele minuten de deur uit.

Hier zit ik dan, een beetje nerveus te wachten tot ik met de fiets het perron op mag. Mijn vrouw en vriendin So zwaaien me uit. Het avontuur begint.

De fiets wordt probleemloos in de vrachtwagon gezet en ik zoek mijn coupé in de trein. Ik reserveerde een laag bedje, want de hoogslapers liggen nogal dicht bij het airco-systeem, had ik op het internet gelezen. Boven me ligt een jonge Nederlander die voor de eerste keer Thailand zal verkennen. Na een leuk kort gesprek kruip ik in mijn bedje en trek de gordijntjes dicht zodat ik een knus minikamertje heb. De matras lijkt perfect en plaats is er ook genoeg – ik kan mijn fietszakken zelfs mee in bed nemen. Dit wordt een leuke nachtrust. Of toch niet – enkele luidruchtige Italianen beslissen er anders over. Ook het treingeluid wiegt me niet in slaap – daarvoor is het echt veel te luid. Het wordt dus gewoon wat rusten en enkele uren later met een slaperige kop genieten van het ochtendgloren en de opkomende zon over de Noord-Thaise jungle en rijstvelden.

[Aniphys]

Dag 1: Jetlagplooien gladstrijken in Chiang Mai

Wanneer de trein zijn eindstation bereikt kan het echte fietsavontuur beginnen. Of beter: bijna beginnen. Omdat slapen in de trein niet was gelukt besluit ik om niet onmiddellijk weg te fietsen uit Chiang Mai, maar om daar een dagje te blijven, wat tempeltjes te bezoeken en wat slaap in te halen.

Net buiten het station bevestig ik mijn trunkbag met uitklapbare zijtassen op mijn bagagedrager, hang mijn frametas in mijn frame, schuif ik mijn stuurtas over mijn ligstuurtje, en klik mijn lichtjes in hun houders. Zo! Klaar om naar een hotelletje te fietsen dat ik in de insomniatrein had uitgezocht! Dat wordt een ritje van amper 6 kilometer naar de zuidoostelijke punt van de vierkante stadsomwalling van Chiang Mai. Onderweg steek ik een koppel zwaarbeladen Santossen voorbij maar omwille van de drukte in de hoofdstraat begin ik geen babbeltje – gewoon even goeiedag en verder focussen om de stad in te geraken.

Ik bereik veilig het hotel en boek een kamertje, laat fiets en baggage achter, en doe een wandeling doorheen de oude stad. Hoewel ik hier al verschillende keren ben geweest, is het toch altijd een blij weerzien. De wandeling gaat langs de bekende hot spots zoals Wat Phra Singh, Wat Chedi Luang, Wat Chiang Man en Tha Phae Gate.

Mijn eerste hotelletje brengt me alvast in vakantiestemming.

Wat Phra Singh

[Aniphys]

Wat Phra Singh

[Aniphys]

Wat Chedi Luang

[Aniphys]

Wat Chiang Man

De beruchte duiven aan Tha Phae Gate

Ik zie dat ook hier in Chiang Mai, de laatste jaren de wietshops als paddo’s uit de grond zijn geschoten. Terug in mijn hotel rust ik wat uit en prep ik mijn fietsje door met duct tape een Samsung smarttag 2 onder mijn zadel te kleven. Ziezo, die kan ik nu tracken mocht-ie plots verdwijnen.

Helemaal vertrekkensklaar!

’s Avonds eet ik nog een bijzonder lekkere ‘chicken cashew nuts’ en, naar mijn persoonlijke smaak, een topdessert: macha ijs met rode bonenpuree. Smullen! Ik vind het zo lekker dat ik hier zelfs de naam van het restaurant wil laten vallen: Airniversary. Een aanrader.

Matcha ijs met rode bonenpuree: mmmmmm.

[Slow Moving Saddles]

Bedankt voor het delen! Ik geniet altijd van jouw verhalen en ben dus blij hier weer een nieuw deet-deel te zien

[CarlW]

Matcha-ijs in plaats van insecten... geen duurzame trend vrees ik.

[Aniphys]

Dag 2: Chiang Mai – Chom Thong (63.5 km – 23.0 km/u)

Na een stevig ontbijt ga ik over tot de ochtendlijke fietsreisrituelen: laagje zonnecreme smeren, alle spullen in de fietszakken steken, water uit de koelkast op de trunkbag binden, bidons vullen, dubbel checken of ik niks ben vergeten op de kamer, uitchecken, helmpje op, flikkerlichtjes aan, Osmand-navigatie aanzetten en go!

Vandaag fiets ik Chiang Mai uit langs the Ping rivier en blijf die gewoon volgen tot mijn eindbestemming Chom Thong, het dorpje aan de voet van Doi Inthanon (2565m), de hoogste berg van Thailand. Het is niet mijn ambitie om deze berg te beklimmen. Wel wil ik morgen naar de dichterbij gelegen Mae Ya waterval fietsen op een kleine 600 meter hoogte. Maar vandaag blijven het 63 vlakke kilometers, een makkelijk en zacht begin.

De rit begint in de ochtendspits van Chiang Mai – ik sta zelfs even in de file in de nauwe straten. Langsheen de Ping-rivier wordt het stilaan rustiger fietsen en de kwaliteit van de weg is meestal zeer goed. Sommige wegen zijn zo vers aangelegd dat er nog geen wegmarkeringen zijn aangebracht. Alles verloopt vlot en probleemloos en voor ik het besef zit ik in het centrum van Chom Thong een koekje te eten op een bankje bij de tempel. Het is nog maar middag, dus is er nog tijd om naar de Mae Ya waterval te fietsen en terug te keren naar Chom Thong. Toch doe ik het niet: uit internetfoto’s en mijn noties van basisgeografie had ik eerder afgeleid dat de waterval enkel ’s morgens vroeg mooi in het zonlicht baadt. Dat cadeautje is dus voor morgen. Ik boek terplekke een motelkamertje voor 15 Euro en tracht nog wat van mijn nachtrusttekort in te halen.

Klein verval in de Ping rivier

Kersvers asfalt en geen verkeer.

Ping

[Aniphys]

Dag 3: Chom Thong - Li (118.8 km – 20.8 km/u)

Vandaag staat Chom Thong – Li op het programma, een rit van 93 km, maar omdat ik eerst nog de Mae Ya waterval wil meepakken wordt het een kleine 120 km. Ik wil zo vroeg mogelijk aan de waterval staan en het nationaal park waarin hij gelegen is opent om 8u. De afstand en klim indachtig vertrek ik om 7u. Mijn bagage laat ik op de kamer want ik moet toch terug over Chom Thong als ik naar Li wil rijden. Enkel het hoogstnodige gaat in mijn frame- en stuurtasjes – dat klimt makkelijker.
Ik fiets Chom Thong uit en neem enthousiast de eerste zachte glooiingen, wetende dat er een pittige heuvel van 300 hoogtemetertjes op me wacht. Wat ik niet weet, is dat de ingang van het nationaal park aan de voet van de heuvel ligt en dat ik dus een dik half uur te vroeg voor de slagboom sta. Er is geen parkwachter te bespeuren, enkel een mannetje dat met een takkenborstel de straat netjes maakt. Hij doet me teken dat ik rustig mag verder fietsen zonder een ticket te kopen. OK, dat doe ik dan wel na mijn bezoek.

De klim is pittig, met hele stukken boven de 10% en passages van 14%. Blij dat ik het gros van mijn baggage in het motel heb laten staan. Exact om 8u kom ik als een bezwete tomaat aan bij het startpunt van de waterval. Een kort junglepaadje leidt me naar Mae Ya: een breed watergordijn dat in de ochtendzon ligt te glisteren, net zoals ik het gehoopt had. Dat ik daar helemaal alleen dit natuurschoon mag bewonderen maakt het tot een magisch moment. Ik kan de spontane glimlach niet van mijn gezicht vegen. Enkel het zweet. Dit is echt genieten. Een half uurtje later, wanneer de eerste Thaise toeristen aankomen, vertrek ik en laat me terug richting Chom Thong zakken. Bij de ingang van het nationaal park vergeet ik niet mijn schuld te vereffenen.

Op weg naar Mae Ya Waterfall

Magisch momentje

Een boompje dat van natte voeten houdt

Mae Ya Waterfall *click to enlarge*

[Aniphys]

Stroomafwaarts van de waterval

Mijn benen werken als twee vliegenklevers. Kleine vliegjes maken geen kans in de kleverige laag van zweet en zonnecreme. Sorry.

[Aniphys]

Ik pik mijn baggage op in Chom Thong en rij verder zuidoostwaarts via de glooiende 106 naar Li. Onderweg pik ik Tham Luang Pha Wiang mee, een grottempel op enkele kilometer van de hoofdweg. Wanneer ik aankom op het tempelpleintje is er geen ziel te bespeuren, op twee ongeïnteresseerde honden na. Een steil rotspaadje brengt me naar de ingang van de grot. Omdat het plafond op twee plaatsen ingevallen is komt er veel zonlicht binnen in het voorste deel van de grotkamer. Verderop wordt het wel donker en staat een rij van Boeddhabeelden in zwak kunstlicht te mediteren. Ik gebruik mijn fietslampje om de donkerste delen van de grot even te bekijken – druipstenen en grotfauna trekken altijd mijn aandacht. Het enige wat ik hoor zijn de talloze vleermuizen die scherp sjirpen boven mijn hoofd. Ik ben helemaal alleen in de grot. De bodem ligt bedekt met vleermuisdrek die ik zeker niet wil aanraken (alle virusvectorverhalen indachtig). Ik wil geen Covid-23 de wereld insturen.

Wat Tham Luang Pha Wiang

Op weg naar de grot

Mooie herpetologische verwelkoming

[Aniphys]

Deze heeft het niet gehaald.

Zicht bij het verlaten van de grot

[Aniphys]

De tocht gaat verder zuidwaarts over de 106, een baan met vele gezichten: soms is-ie breed, vierbaans en druk, maar soms ook rustig, tweebaans, met eenperfecte brede zijstrook in een groene omgeving. Het is de enige doorgaande weg in de streek, dus veel keuze heb ik niet.

Onderweg denk ik aan mijn Bangkokse vrienden die ik vanavond zal ontmoeten. Zij zijn op weg naar Li en deze >500km lange rit wordt de testrit voor hun nieuwe hybridewagen. De komende twee dagen zullen So en Kit me op de fiets vergezellen. Of toch één van beide – de andere rijdt het traject met de wagen.

Bij aankomst in Li waag ik mijn kans bij Funwan hotel, het sjiekste hotel in het dorp, maar dat blijkt volzet – blijkbaar is een groep Amerikaanse (denk ik) fietsers me voor geweest. Verderop krijg ik nog een ‘volzet’ te horen, maar het meisje vertelt me dat de eigenaar van dit hotel nog een kamer vrij heeft in een ander hotel dat hij ook bezit. ‘OK’ hoor ik mezelf zeggen zonder te vragen waar dat hotel precies is. Ik wil geen kans mislopen, zeker omdat ik mijn vrienden had beloofd ook voor hen een kamer te boeken. Het meisje doet teken dat ik haar moet volgen. Ze springt op haar scooter en rijdt weg zonder enig besef van de gemiddelde fietssnelheid die een vijftiger na bijna 120 glooiende kilometers nog kan halen. Tegen een kleine 30 km/u volg ik haar naar het andere hotel dat gelukkig maar een kilometertje verderop ligt. Ik neem de sleutels van beide kamers in ontvangst, neem een zalige douche en verwelkom kort daarna de vrienden die een lange rit vanuit Bangkok achter de rug hebben.

Wanneer ik 's avonds met de vrienden een restaurantje opzocht zag ik dit tafereel. Zijn dit e-zwaluwen die zich massaal opladen tot morgenvroeg?

[gios]

Genieten dit. Vanuit de sneeuw in Oostenrijk zo het tropische Thailand in

[Aniphys]

Dag 4: Li - Thoen (52.6 km – 22.5 km/u)

Een korte rit vandaag. Hoewel So heel sportief is, is me bijgebleven dat ze tijdens de vlakke openingsrit van ‘Op DEET2’ na 24 km uitgeteld was. Vandaag steken we een heuvelrug over en beginnen we met een klim van 100 hoogtemeters, waarna volgens mijn Osmand-analyse, een helse bochtenrit komt met stijgings- en dalingspieken van 15% en meer. Netto zouden we wel 400 meter zakken naar het stadje Thoen. Dat zou moeten volstaan voor So. De tweede heuvelrug, die voorbij Thoen ligt, wil ik haar niet aandoen op dezelfde dag. Thoen wordt dus de overnachtingsplaats.

Vooraleer we beginnen krijgen we een wel zeer spartaans ontbijt voorgeschoteld in het hotel: wit brood, boter en rietsuiker. That’s it. Of toch niet: er is ook rijstsoep – en dan nog behoorlijk goeie ook.

Karig ontbijt

So is een beetje zenuwachtig en bang dat ze me niet zal kunnen volgen. Ik stel haar gerust en zeg dat ik in het nadeel ben bij elke klim met mijn gesommeerde lichaams-, fiets- en baggagegewicht (bij mij +/- 85 kg, bij haar +/- 55 kg). En dat ik sowieso in haar buurt blijf. En dat ze bij de afdalingen nooit sneller mag gaan dan de snelheid waarbij ze zich comfortabel voelt. En dat ze vooral niet te snel mag klimmen. En moet schakelen om een vlotte cadans te houden. Enfin, cycling 101.

Klaar voor een rit met So

Off we go – vandaag volgen So en ik de hele dag de 106! Haar man Kit volgt ons met de wagen. De eerste glooiingen gaan wat stroef, maar al snel krijgt So het ritme te pakken en de klim naar het hoogste punt van de dag, het Khruba Sri Wichai monument op 600m, vormt geen enkel probleem. We brengen een kort bezoek aan de tempel en het klooster en genieten van het uitzicht onder de strakblauwe hemel en het monnikengezang op de achtergrond.

Khruba Sri Wichai onder strakblauwe hemel

[Aniphys]

Mijn Thaise vrienden wisten ook niet precies wat dit symboliseerde maar waarschijnlijk heeft het met de zonde van de gulzigheid te maken (zowel qua dingen willen zien als eten - en uitpoepen). Mijn interpretatie.

Dit tempeltje wordt mier/termietvrij gehouden omdat het met zijn pootjes in het water staat en geen contact maakt met het land (zelfs niet met het vernuftige brugje). Het witte touwtje aan de pomp lijkt me een vergissing in de hele opzet.

[Aniphys]

Het volgende deel van de etappe bestaat uit een 15-kilometer lange afdaling in de jungle met behoorlijke bokkensprongen omhoog en omlaag – volgens Osmand. Niets blijkt minder waar: we krijgen een kronkelend baantje dat enkel met een zacht percentage vloeiend naar beneden gaat. We zoeven heerlijk naar beneden met aangename snelheden tussen 30 en 40 kilometer per uur. Pure fun. We genieten zo hard dat we zelfs geen enkele foto nemen. We zijn gewoon in het moment. Dit is een van de leukste fietsafdalingen die ik al heb mogen doen. Hoewel dit een lokale hoofdweg is worden we niet ingehaald door auto’s of vrachtwagens - we rijden helemaal alleen omdat het gemotoriseerd verkeer niet sneller/trager rijdt dan wij op deze kronkelweg.

Aangekomen in Thoen zoeken we een motelletje. Het wordt het eenvoudige Thoen Happy Home. Bij het horen van de naam word je blij, bij het zien van de kamer iets minder. Ik krijg een kamertje in een lang gebouw waarvan de gevel bestaat uit raampje-deurtje-raampje-deurtje… De houten schuifdeurtjes naar de kamers hebben een uitwendig rolsysteem, wat het geheel op een stoeterijstal doet lijken. Maar hé, ’t is goed genoeg. Mijn vrienden krijgen een Zwitsers houten tuinhuisje dat samen met andere huisjes onder een grote kubistische luifel staat. Dit motel blijkt een voormalig benzinestation. ’s Avonds wandelen we nog even langs de oevers van de Wang rivier waar enkele mannen en wat jongetjes aan het vissen zijn.

Thoen Happy Home - mijn kamertje

Eenvoud siert

"Bridge over the river Wang"

Hengelaartje

Een netvisser maakt rimpelringen in de Wang.

[Aniphys]

Zonsondergang aan de Wang

Avondrood in de vorm van een kernexplosietje

Rustig genieten aan de oevers van de Wang

[Aniphys]

Dag 5: Thoen - Sukothai (109.3 km – 22.7 km/u)

So en Kit moeten vandaag huiswaarts keren want morgen moet er gewerkt worden. Toch is er nog even tijd om een stukje mee te fietsen. Deze keer is Kit aan de beurt en So volgt met de wagen.

Klaar voor een tochtje met Kit. Even poseren voor Happy Home.

Het gaat richting Thung Saliam – nog steeds via de 106 – en dat betekent dat we eerst over een heuvelrug van 300 hoogtemeters moeten. Dat gaat allemaal vlotjes en voor we het beseffen staan we op het hoogste punt zwartharige varkens te voeren met bananen. Een man heeft daar een kleine varkensweide annex stal en verkoopt kleine banaantjes om zijn dieren te voederen. Ik had altijd het idee dat de ogen van varkens behoorlijk zijdelings staan ingeplant, maar een diepe frontale blik van een Thaise beer leert me anders. Ik lees zijn gedachten “Kom op met die bananen, makker!”.

Normaal is de beloning na een klim een wijds panorama. Deze keer niet. Het is bananen voeren aan de varkentjes.

Grrmmmmfff... Gimme your banana!

Kit en ik rijden verder en laten ons lekker afdalen tot we terug in de vlakte zijn. Daar nemen ik afscheid van de vrienden: de fiets wordt in de wagen geladen en So en Kit verdwijnen richting Bangkok. Ik schakel terug om naar solotochtmodus en de weg leidt me verder doorheen een valei met weinig bewoning en vooral veel bos. Hier laat de 106 zich van zijn/haar meest sexy kant zien.

de 106 is hier een fietsracetrack in groene omgeving.

Batterijen opladen met een energy bar die So vers heeft bereid.

Ik passeer ook nog een klein maar pittig heuveltje waarna een kaarsrechte afdaling me toelaat mijn topsnelheid van de reis te behalen: 60.09 km/u. Adrenaline! Voor ik het weet sta ik in Thung Saliam, het stadje dat mijn eindbestemming voor vandaag zou zijn. Het is nog ruim voor de middag en het is maar 50 kilometer naar Sukothai. Ik besluit vandaag een ‘dubbeltje’ te doen en de ritten van twee dagen te combineren – ik voel me nog meer dan fris genoeg. Ik verlaat de 106 die ik nu al drie dagen heb gevolgd en kies voor de kleinere wegen doorheen de rijstvlakten die hier en daar worden onderbroken door spitse karstheuvels. Wat kan het Thaise platteland soms mooi zijn!

[Aniphys]

Het mooie Thaise platteland.

Jonge rijstvelden

De wat saaie laatste stretch richting Sukothai.