wo 28 jan, 2009 14:31
Josie Dew kan gezien worden als de Engelse Frank van Rijn maar dan in een vrouwelijke vorm. Ze wordt ook wel vergeleken met Bill Brison omdat die de neiging heeft om op dezelfde manier te reizen en te schrijven.
Ik had al eerder het boek 'The wind in my wheels' (De wind in mijn wielen) van haar gelezen en heb me nu door 'Slow coast home' geworsteld. Ik zeg expres geworsteld want het boek heeft meer dan 450 pagina's en dat zijn er, wat mij betreft, ongeveer 200 te veel.
Ze volgt de Engelse kustlijn rond op de fiets. Wat leuk is aan haar boek is dat het voor mij heel herkenbaar is. Ik ben vaak in Engeland geweest en bij veel van de plaatsen die ze noemt komt bij mij een herinnering boven drijven. Ook de kleine stukjes verklaring, historie en uitleg die ze geeft bij plaatsen en gebeurtenissen maken het interessant.
Wat me tegenstaat is het feit dat het erg langdradig wordt en ze vaak in een herhaling van oninteressaent gebeurtenissen valt. Waarom die genoemd worden is me niet altijd duidelijk. Ze is ook héél erg negatief over het Engelse weer. Als je haar leest, dan zul je niet snel geneigd zijn om in Engeland te gaan fietsen terwijl het er toch heel erg mooi kan zijn. Ook haar continue hetze tegen de automobilisten komt steeds weer terug.
Al met al geeft het wel een goed beeld over hoe het is om met de fiets onderweg te zijn in Engeland. Veel verschillende landschappen, aardige, maar soms ook vreemde mensen, volle campings, kamperen bij particulieren en de soms erg steile wegen die het land heeft.
Het boek is erg gemakkelijk en goedkoop te vinden op de 2e hands markt, bijvoorbeeld via abebooks.
