“Waarom doe ik dit eigenlijk?” Die vraag galmde meer dan eens door het hoofd van Floor Pekelharing (29) tijdens haar vier maanden durende fietsreis door Peru, Ecuador en Colombia. Op woensdag 28 mei stond zij in het maandelijkse WereldfietserCafé voor een publiek van zo’n veertig luisteraars, en nam hen mee in een openhartige en visueel rijke voordracht over hoogte, hoofdpijn, hoop en heroïsche afdalingen.
Zes jaar geleden, op 23-jarige leeftijd, besloot Floor haar hang naar avontuur en het onbekende serieus te nemen. Samen met haar toenmalige partner trok ze op de fiets door het grillige Andesgebied. “We fietsten vaak tussen de 2000 en 5000 meter hoogte, met beklimmingen waaraan geen einde leek te komen. Zuurstoftekort was geen uitzondering. En chagrijn ook niet,” vertelde ze met een glimlach die haar eerlijkheid kracht bijzette.
Die hoogte, zo typerend voor vooral Peru en Ecuador, maakt fietsen fysiek en mentaal een opgave. De beloning? Adembenemende afdalingen van soms wel 50 kilometer lang, haar favoriete onderdeel. “Op zulke momenten voelde ik me grenzeloos. Het landschap, de snelheid, de stilte… Dat was mijn antwoord op alle twijfel.”
Spaans en spaken
Met slechts een basiswoordenschat Spaans begon Floor aan haar reis, maar onderweg leerde ze bij. Halverwege volgde ze een taalcursus, waardoor ze al snel in staat was om diepere gesprekken te voeren met de lokale bevolking. Vooral in afgelegen regio’s, waar het leven zich traag en vriendelijk ontvouwt, ontstonden er mooie ontmoetingen. “Mensen verwelkomden ons alsof we familie waren en we mochten overal onze tent neerzetten,” vertelde ze.
Toch ging het niet alleen over de landschappen of gesprekken. Floor deelde ook haar twijfels. Was haar fiets wel goed genoeg? Hadden ze niet beter andere banden kunnen kiezen, vooral op die zanderige en rotsachtige wegen in Peru? “Ik ben dol op mijn fiets, echt, maar soms sloeg de twijfel toe als ik andere supergoed uitgeruste fietsers tegenkwam” zei ze. Haar foto’s – van steile passen, stoffige dorpen en uitzichten die je de adem benemen – spraken boekdelen.
Toekomstplannen en existentiële vragen
Aan het slot van haar lezing deelde Floor haar plannen voor een volgende reis: Iran. Maar ook die zit vol vragen. “Ga ik alleen? Wil ik dat? En is dat wel veilig? Of kies ik een reisgenoot? En hoe combineer ik het met mijn carrière?” Het publiek herkende zich in haar afwegingen, die ze met ontwapenende eerlijkheid op tafel legde.
Inmiddels is ze alweer aan het trainen. Zo fietste ze onlangs door Italië en Albanië, opnieuw zonder vastomlijnd plan. “Ik laat me leiden door wat zich aandient.” In Italië sloeg ze haar tent op op het binnenplein van een univers
iteit waar studenten protesteerden tegen de oorlog in Gaza. “Het voelde goed om daar even stil te staan bij iets groters dan mezelf,” zei ze.
De reis als levensvorm
Floor Pekelharing belichaamt een generatie reizigers die niet alleen kilometers wil maken, maar ook wil reflecteren op de betekenis ervan. De combinatie van openhartigheid, twijfel, daadkracht en idealisme maakte haar verhaal tot een inspirerende geheel. Een WereldfietserCafé waar het publiek niet alleen meereisde door de Andes, maar ook werd aangezet tot de vraag: Waarom doen wij dit eigenlijk? En net als Floor, vonden velen het antwoord in de schoonheid van het onderweg zijn.
Houd de website en socials in de gaten voor de programmering van het volgende WereldfietserCafé op -naar verwachting- donderdag 26 juni in Utrecht.