Door de uitgestorven bergen van Oost-Turkije
In tijden van corona moet je pakken wat je pakken kunt. Zoals Anne en Marco, die zich in het Pontisch Gebergte in Noordoost-Turkije in een toeristisch gebied aan het eind van de wereld wanen. Ondanks de pandemie en een cartoonrel voelen ze zich meer dan welkom.
De reis begint avontuurlijk, op een manier die we niet gewoon zijn. Mijn vriend Marco en ik boeken onze vlucht twee dagen voor vertrek en zijn pas zeker dat we echt naar Turkije kunnen wanneer we in de luchthaven van Zürich aan de gate aan het wachten zijn. Het is 22 oktober en vele landen in Europa staan weer op het punt een lockdown in te lassen. In deze coronatijden voelt reizen nóg exoti- scher aan. De mogelijkheid bestaat dat we bij terugkeer in quaran- taine moeten. Dit nemen we voor lief. Eens aangekomen in Trabzon, normaal gezien een redelijk toeristische stad aan de Zwarte Zee, ruiken we het avontuur. Ondanks het feit dat we geen woord Turks spreken, verlopen zaken als het organiseren van onze eerste over- Meer dan een paar verschrompelde tomaten, nachting, eten kopen en geld wisselen ongelooflijk drinken en het leren van een nieuwe taal. Het is ons direct duidelijk dat ook hier corona serieus genomen wordt. Iedereen op straat draagt een mondmasker en men vraagt ons maar al te graag uit over de situatie thuis.
Kachel van autovelgen
De volgende dag rijden we over de drukke uitvalswegen Trabzon uit om een deel van het Pontisch Gebergte te doorkruisen. We mijden de allerhoogste toppen, uit schrik voor sneeuwval en hun alpine karak- ter. De Kaçkar Dağı, de hoogste berg hier, ligt namelijk op 3942 meter hoogte. Na een paar uur fietsen nemen we een zijweg in de richting van de bergen. De weg kronkelt langzaam naar boven en pas op het einde verandert deze in een grindweg. Deze route passeert ook het indrukwekkende Sümelaklooster.
Lees hier verder in het tijdschrift (pagina 11)