Ik zag de zon opkomen in de bergen in Zwitserland, en de zon ondergaan op het water in Venetië. Ik voelde me vrij, ontspannen, ik deed 24u per dag vollenbak mijn goesting en genoot ervan om 4 weken lang buiten te leven. Lachen, huilen, angst, adrenaline, frustraties en boos zijn, het hoorde er allemaal bij.
Ik heb conversaties in het Italiaans gevoerd (hoe zelfs?), menig mensen verbaasd doen kijken en mijn fiets omgetoverd tot een camion, tractor en een mountainbike. Na 10 km was mijn fietsbroek al gescheurd, ik vergat belangrijke klepjes om mijn voortassen te bevestigen, werd midden in de nacht wakker in een moeras en stond in Italië opeens bijna op een autostrade. Dit is geen sprookje, wél hoe ik het de afgelopen 5 weken op mijn fiets beleefde.
Allright, ik wil hier graag een verslagje schrijven over mijn eerste grote fietsreis. Voor al wie graag verslagjes leest, inspiratie nodig heeft, op zoek is naar info of gewoon wilt lezen dat een vrouw alleen ook op fietsreis kan! 
Antwerpen 
- Venetië 
1.777,77 km • +16.281m 
• 28 
dagen/ 4 
dagen
Ik volgde Eurovélo 5, ook echt een hele mooie route op goede & leuke fietspaden en meestal ook goed aangeduid (behalve in Zwitserland). De route loopt tot in Rome, maar ik volgde de route tot Como.
(check de website & de app voor de route)
Ik fietste door de Ardennen, door de Alpen en het laatste stuk langs de Dolomieten. De provincie Luik en Namen in België hebben mij aangenaam verrast, hoe mooi is het daar eigenlijk?! Ook het stuk tussen Strasbourg en Colmar was prachtig om door te fietsen. Zwitserland en de Alpen waren het neusje van de zalm. Prachtige meren, fenomenale bergen die adembenemend, beangstigend en ontzettend mooi zijn allemaal tegelijkertijd. Ik fietste sneller dan de overstromingen 
en had al bij al niet al te veel regen of echt slecht weer. Een aantal dingen deed ik voor de eerste keer: slapen in een eenpersoonstent, een maand lang vooral kamperen, de bergen oversteken met mijn fiets, met de fiets op de bus in het buitenland.. Ik verlegde heel wat grenzen, zowel fysiek als mentaal en ging uit mijn comfortzone. Ik was eenzaam, had moeilijke momenten maar was ook zo ontzettend trots en gelukkig als iets lukte of meezat. Dan maakte ik een dansje op mijn fiets, zong heel luid of trakteerde de natuur en mensen in de omgeving op mijn strijdkreten 
Een fietsreis is niet voor doetjes: je bent sportief, avontuurlijk, je bent flexibel omdat je voortdurend plannen moet wijzigen door omstandigheden die buiten jezelf liggen, je leert je plan trekken, creatief zijn, je leert sneller andere talen (of schaaft ze bij), je leeft op het ritme van je eigen lichaam, de natuur en de cultuur van de plaats waar je bent, je leert luisteren naar je lichaam maar je leert tegelijkertijd ook om door te zetten en niet op te geven op moeilijke momenten.
De Alpen stak ik over via de Gotthard pass, dit is wat ik er van vond:
2.112m • 42 km klimmen
Veiligheid vs 
: 
Moeilijkheidsgraad: ½
Wauw- factor:
Gotthard, je bent me er eentje. De kasseien de laatste 2,5 km maken het helemaal af. Maar als een echte flandrien, voelde ik me dan net helemaal thuis. De pass voelt aan als een autostrade vol met dure auto's en motards, zelfs op een weekdag. De klim is doenbaar, met een paar stevige stukken. Het uitzicht dat je daarna cadeau krijgt van moeder natuur is echt o n b e t a a l b a a r.
Zéker als je er zo hard voor hebt gewerkt. Meer dan 50 km dalen is dan ook echt wel super leuk. Ohnee wacht, ik had toen tegenwind 
PS: Waar zijn al die andere vrouwen die alleen met hun hebben en houden de berg opfietsen? 
PS2: Aan iedereen die ik tegenkwam onderweg: nee, ik rijd niet elektrisch, I only use my legs. And yes I am crazy 
Een dikke merci voor alle supporters thuis & onderweg! 
Ook alle passanten die zwaaiden, hallo zeiden, een praatje kwamen slaan, mee supporterden tijdens een klim en zéker iedereen die verbaasd keek, dat gaf mij extra energie
4 weken lang
- vooral overleven op ontelbaar veel bananen, snickers, eieren, rijst, pasta, croissants & koffiekoeken, m&m's, chips, chocolade, ice tea & cola.
- leven op mijn fiets en uit 5 fietszakken.
- al mijn talen bijschaven, ik spreek nu zelfs een mondje italiaans!
- overgeleverd worden aan de natuur en haar ritme volgen.
- elke dag opnieuw op mijn fiets springen (en dat nog leuk vinden ook, echt waar!)
- 24/7 stinken
- met zwarte voeten fietsen die ik nooit meer proper ga krijgen
- beenspieren kweken
- mijn eigen ritme gevolgd
- doorzetten - geloven in mijzelf - dipjes hebben om daarna te staan dansen op een brug of trots te zijn op een berg
- mijn gps volgen en toch nog verkeerd rijden
- beseffen dat campings áltijd in een dal of op een berg liggen, dus je dag altijd beginnen of eindigen met een stevige klim
- jeugdherbergen bijna nooit liften hebben en slaapzalen altijd (minstens) op de tweede verdieping zijn.
- de dolomieten echt wel bergen zijn
- de natuur super mooi is, wat heb ik dat gemist!
- ik dieren spotten in het wild súper leuk vind! ik bedoel: zwanen, reigers, ooievaars, otters, een wezel, eekhoorns, konijnen, een buizerd en nog wat vogels die ik niet bij naam ken
- een fietsvakantie niet voor doetjes is
- ik nu even moet rusten
eerlijk? het is echt niet altijd rozengeur en maneschijn. hoe leuk ik fietsen ook vind en het absoluut geen probleem vind om tegenwind te hebben of in de regen te fietsen. maar na een hele dag regen, slaap je graag ergens binnen zodat je kledij kan drogen voor de volgende dag. fysiek heeft mijn lichaam wel afgezien. één keer was het een lange vermoeiende dag en was ik zó moe dat ik uit pure vermoeidheid de gamel met spaghettisaus op de grond heb laten vallen jezelf blijven overtuigen dat je het kan, na de zoveelste klim is niet gemakkelijk. fietsen in 30 graden en meer (in Italië) is best zwaar. de rondpunten in italië zijn verschrikkelijk, en de auto's rijden gevaarlijk.
maar het gevoel dat je door de bergen fietst, de alpen hebt overgestoken en hélemaal Venetië hebt bereikt op eigen kracht is zoo krachtig! mensen zijn verbaasd, nieuwsgierig, vinden het super straf wat je doet, komen een babbel doen, dat geeft zoveel energie!
ohja, hoe ik terug thuis geraakte? wel,
- ik nam de trein Venetië - Verona
- de trein Verona - Milaan
- en de flixbus Milaan - Basel
- in Basel werd ik opgehaald met de auto
de treinstations Venetië (Mestre) en Verona hebben een lift op elk perron. Milaan heeft grote liften naar de verdieping waar alle perrons zich bevinden. In Italië kan je 'gemakkelijk' fietsen meenemen op de trein. geen of een overvolle fietswagon, dan maar in het gangpad gezet. maar het is wel mogelijk en bij mij werd er niet moeilijk over gedaan.
sorry voor de oostenrijkse mevrouw die ik ontmoette in het station van Verona, onze conversatie zou beneden, na de lift verder gezet worden. maar toen zag ik dat ik nog 3 minuten had om mijn trein te halen, dus ben ik naar mijn perron gespurt
duusss
voor al wie twijfelt als man/ vrouw en alles daartussen om alleen of met anderen op fietsreis te vertrekken, gewoon doen! je kan meer dan je denkt en het is het zo waard! en begin met kleine stapjes/ritjes
Evelien