We weten dat als je gaat waar de Thai met hun brommertje gaan, alles gladjes verloopt. Maar ja, de Thai nemen hun brommer niet mee naar het Maleisische eiland Langkawi…
In het hotel werd aangegeven dat de ferry om 11:30 zou vertrekken maar omdat ik (Ernst-Jan) 
nogal snel de zenuwen krijg waren we al om 08:00 bij de ferry om een kaartje te bemachtigen. Eenmaal aangekomen was alles nog verlaten. Het kantoor ging pas om 09:00 open. We weten, dit is gewoon Thais, dus geen probleem.
De man van het wisselkantoor kwam binnen en bleek de Bokito van de Ferry terminal te zijn. Wij wilden een kaartje kopen maar dat ging niet zomaar, eerst maar even op een stoeltje zitten en wachten.
Na een tijdje de vraag of wij een hoes hadden voor de fiets. Nee, die hadden wij niet. OK, ga maar weer zitten.
Volgende vraag: of we de fietsen wilden verplaatsen? Daarna maar weer gaan zitten.
Er kwam iemand uit India naar Maya met de boodschap “gewoon vriendelijk blijven, alles doen en glimlachen”. Natuurlijk wisten we dit al, maar we waren nu extra gewaarschuwd.
Weer een vraag: of de wielen verwijderd konden worden? Ja, dat kon. Gaat u maar weer zitten en wachten.
Mag ik de paspoorten? Ja hoor, hier zijn de paspoorten. Weer zitten en wachten. Geen idee waar de paspoorten heen gaan.
OK, het is 900 Baht en 10 Baht extra omdat het weekend is…En oh ja: de boot gaat pas om 14:30, is dat een probleem? Welnee, we wachten nog wel iets langer, glimlach.
Dit had ondertussen uren geduurd. Ik wilde zo graag boos worden maar we blijven glimlachen. Intern voelde ik de woede en ik merkte dat zelfs mijn zintuigen anders gingen werken. Mijn zicht vernauwde en ik kon minder goed horen.
Daarna met de fietsen door de douane. Ferryticket laten zien, de dames vonden de fietsen maar gek maar lieten ons maar gewoon gaan. De fietsen werden zo achterop de ferry gezet en vastgemaakt. De bagage ging mee in de ferry. Onderhand was het 15:00 geworden.
Na de overtocht en aangekomen en aangemeerd, werden de fietsen op de kade gezet. We konden de fietsen nog niet meenemen, maar moesten eerst betalen, ergens verderop in de terminal.
Bij de douane kwam ik een "official” tegen die, na wat aansporing, even mee liep. Door zijn aanwezigheid mocht ik de fietsen weer meenemen, maar wel even RM 10 betalen bij een andere man. Maar ik had geen RM want nog geen pin-automaat… Kan ik ook met Baht betalen? Ik heb er nog 100. Het was 50 Baht maar de man had geen wisselgeld. Ik heb 100 Baht betaald en was allang blij dat we verder mochten. Later besefte ik dat de fietsen als “cargo” mee waren gegaan en niet als “handbagage”. Blijkbaar maakt dat het verschil.
Door de douane, pinnen, en we waren vrij en konden weer fietsen. Snel 24km gefietst om voor het donker “thuis” te zijn.
De terugreis verliep een stuk makkelijker. Op woensdag bij het resort gevraagd of we moesten reserveren voor de ferry naar Perlis. Ja, dat moet. OK, kunnen jullie helpen? Ja, dat kan. Er zou één ferry gaan om 14:00.
Bij de ferry terminal ging men weer vragen stellen over de wielen van de fiets. We wisten dat dit ging gebeuren dus Maya liet meteen de foto zien van de fietsen aan boord van de ferry (als cargo). We mochten meteen doorlopen :)
De moraal? Ondanks dat we een lastige dag hebben gehad in Satun hebben we wel een lesje in nederigheid gekregen. En het is goed om dat af en toe te voelen :) En wellicht had een kleine betaling aan Bokito ook geholpen maar dan zit ik nog liever 6½ uur op een stoeltje en krijg ik mijn lesje in nederigheid.
En met straatslimheid stoot een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen.
Eindredactie: Chiel Broerse