Er zat al een paar dagen tijdens lange afdalingen een rare tik in mijn achterrem, ik had niet kunnen vinden wat het was. Het getik ging ook steeds weer weg als de remschijf afkoelde. Maar nu was het echt mis, de rem bleef hangen, fietsen was ineens erg veel zwaarder geworden.
Mijn partner Joke en ik waren op het eiland Cres, in Kroatië, gelukkig op 300 meter h
oogte en op weg naar de veerboot naar het vasteland. Dat dalen ging wel.
De telefoons hadden geen bereik, we besloten de pont te nemen naar het vasteland en dan een beroep te doen op de ‘wegenwacht’, die in mijn fietsverzekering zit.
Dat was de eerste fout.
Op de pont had mijn telefoon weer bereik, het alarmnummer van de verzekering werd vlot
opgenomen. Mijn polisnummer werd gecheckt, maar de wegenwacht-voorziening bleek alleen bedoeld om je terug te brengen waar je die dag gestart was. Daar hadden we niets aan, we hadden die nacht wild gekampeerd in the middle of nowhere. Daar was zeker geen fietsenmaker. De alarmdienst was onvermurwbaar, polisvoorwaarden zijn polisvoorwaarden.
Aan de overkant stonden we op een grote kale betonvlakte met alleen een weg steil omhoog. Er liep één man rond die het verkeer op en af de pont regelde. Ik legde hem ons probleem uit en vroeg of er een taxi-bedrijf was dat ik zou kunnen bellen, in de hoop dat die ons naar een fietsenmaker in Krsan zou kunnen brengen, een kilometer of 15 landinwaarts. ‘No taxi, I drive.’ Zodra alle auto’s op de pont waren propten we mijn fiets en alle tassen in zijn kleine auto, het voorwiel bengelde buiten. Joke zou op de fiets achter ons aan komen. We moesten opschieten want over een half uur zou de pont weer terug zijn en dan moest hij weer op zijn post zijn. Inmiddels was het zachtjes gaan regenen. Onderweg naar Krsan zocht ik nog eens op waar die fietsenmaker zat. Niet te vinden, die zat in Pazin, nog eens 30 kilometer verder.
Dat was de tweede fout.
In Krsan hoosde het. Mijn redder verontschuldigde zich dat hij me niet verder kon brengen en zette me af bij een bar. Hij wilde voor zijn moeite niets hebben behalve mijn dankbaarheid, maar accepteerde na aandringen 20€ om een biertje te kunnen drinken en vertrok schielijk terug naar zijn werk.
De barvrouw sprak goed Engels, ik legde haar mijn probleem uit en vroeg of zij een taxibedrijf wist, dat misschien een busje had waar twee fietsen in konden. Zij pleegde een telefoontje en zei dat ik een kwartier moest wachten. Ik begreep niet precies wie of wat ze nou gebeld had, kocht een kop thee en wachtte af. Een kwartier later verscheen er een Italiaanse heer, die vertelde dat hij manager was geweest van het Meridiana Kamen Team, een professionele wielerploeg die vorig jaar was opgeheven. Hij woonde tegenover de bar. Hij kon mijn fiets niet repareren maar hij zou wel even bellen. Weer een kwartier later arriveerde de mecanicien van het team. Met zijn bus, de bezemwagen van het team. En even later arriveerde ook een drijfnatte Joke. De fietsen en tassen gingen in de bus, Anatoliy Varvaruk vertelde verhalen over zijn leven als profrenner en zijn leven als mecanicien sinds hij na een ongeluk niet meer hard kon fietsen. In zijn werkplaats in Krsan vroeg hij of ik reserve remblokjes had. Die heb ik, alleen lagen die thuis, in Nederland. Joke had de hare wel bij zich, maar die passen dan weer niet op mijn remmen.
Fout nummer drie.
Gelukkig kende hij de fietsenmaker in het dorp, die was nu dicht maar hielp ons toch even aan nieuwe blokjes. Anatoliy repareerde mijn rem en maakte ook nog even mijn voorrem en ketting schoon. Ook hij wilde niets hebben voor zijn moeite, maar accepteerde een vergoeding voor zijn benzine. Het weer was opgeklaard, mijn fiets reed en remde weer als een zonnetje.
Twee weken later stuurde hij een appje, of we goed waren thuis gekomen. Dat waren we, na 3000 kilometer rond de Adriatische Zee, mede dankzij de hulp van mensen zoals hij en de naamloze man bij de pont.
Eindredactie: Chiel Broerse