De treinreis van Constanta naar Boekarest is 
aangenaam. Ik zie landschappen voorbij komen zonder dat ik er moeite voor hoef te doen. De Donau steek ik twee keer over. De prachtige rivier die ik vanaf Boedapest helemaal heb befietst tot aan de Zwarte Zee. Door Hongarije, Kroatië, Servië, zelfs een stukje Bulgarije en de laatste 1000 kilometer door Roemenië.
En nu heb ik vanaf de treinbank zicht op mijn trouwe bondgenoot, die ik van de conducteur aan de hengsels van een deur moest vastmaken, zodat deze niet zou vallen. In het buitenland doe ik altijd netjes wat ze van mij vragen. Om geen misverstanden te krijgen en om geen irritatie op te wekken.
Toen ik de fiets de trein in wilde tillen riep de conducteur, die op het perron kwam aanlopen, tegen mij: ‘Ticket?’ Ik zette de fiets weer op het perron. Bij de balie van de Roemeense spoorwegen had ik een treinkaartje kunnen kopen voor mezelf, maar voor een fietsticket verwezen ze mij naar de conducteur. ‘Wat kost een ticket voor de fiets?’ had ik de norse dame achter glas gevraagd, maar daar ging zij niet over, dat weet alleen de conducteur. Niet geheel gerust ging ik naar het betreffende perron, want de verhalen over corruptie en machtsmisbruik van conducteurs had ik onderweg al van verschillende kanten gehoord. Nu geldt het devies: je overgeven aan de gebruiken van het land.
Toen ik op het perron nergens een conducteur, zag wilde ik mijn fiets alvast in de trein zetten. Dat ging niet gemakkelijk want deze trein had enkele smalle, hoge traptreden dus dat zou nog een flinke krachtsinspanning vergen om de fiets met bagage en al omhoog te krijgen. Gelukkig werd ik gered door de bel en op zijn vraag liet ik mijn treinkaartje en daarmee mijn goede gedrag zien, hoewel ik wist dat hij dat waarschijnlijk niet bedoelde. ‘And bike?’ zei hij terecht. ‘No, you have ticket for me’? vroeg ik in mijn beste Engels. Inmiddels waren er nog twee conducteurs aangeschoven bij deze bespreking en één ervan pakte een mobiel apparaat en toetste wat gegevens in. Toen liet hij mij een bedrag zien dat bijna net zo hoog was als ik voor mezelf had betaald. ‘For bike’ zei hij er voor alle duidelijkheid bij. ‘Ok’ zei ik, want er zat niks anders op dan de portemonnee te trekken. Tenslotte was het nu drie tegen één en zin in een woordenwisseling had ik niet.
Ik betaalde het fietskaartje aan de conducteur die mij had aangesproken en mocht vervolgens mijn fiets de trein in zien te krijgen. Zij bleven gedrieën dit tafereel gadeslaan. Al duwend naar boven moest ik het stuur loslaten dat vervolgens naar links boog waardoor het wiel omklapte. Ik weer op het trapje naar beneden, opnieuw proberen zowel de fiets als het stuur in bedwang te houden en ondertussen waren zij met elkaar in gesprek en voelde ik hun ogen in mijn rug prikken. Mijn trots belette mij om hulp te vragen, ze moeten het onderling maar even lekker uitzoeken, zo dacht ik. Nogmaals duwde ik de fiets omhoog en uiteindelijk lukte het mij om deze in het gangpad te krijgen. Ik manoeuvreerde mezelf erlangs en ging op een bankje bij een raam zitten met uitzicht op de volbepakte fiets. Op naar Boekarest!
Eindredactie: Chiel Broerse