Plaats je reisanekdote op de website van de Wereldfietser

Ik fietste vandaag het traject Shrewsbury – Newtown van de Lôn Cambria (NCR 81), een route die dwars door Wales loopt tot aan de Ierse Zee. Cambria is middeleeuws latijn voor Cymru, de Keltische naam van Wales. Het beginstuk in dit landje zou ‘challenging’ zijn en terecht - zo heb ik mogen constateren.

Gijs was vroeger een fervent wandelaar. Jaren geleden kampeerde hij met zijn gezin in Hospital de Orbigo, een klein Spaans dorpje aan de “Camino Frances”. Een eeuwenoude pelgrimsweg naar Santiago de Compostella. Daar bezwoer hij zichzelf om ooit die pelgrimstocht zelf te maken, te voet. Jarenlang heeft hij veel gewandeld. Hij genoot van de wisselende seizoenen, donker of licht,

Gelukkig komen er een auto en een bus langs. De enige manier om vooruit te komen is namelijk om in hun slipstream te blijven rijden. Het ruikt ontzettend naar verrotte krab, ik heb de krabsmurrie tot aan mijn bovenbenen zitten en moet een flink tempo rijden om de auto's bij te houden. Wat niet meevalt over de inmiddels spekgladde Doodgeredenkrabbenweg.

En nu heb ik vanaf de treinbank zicht op mijn trouwe bondgenoot, die ik van de conducteur aan de hengsels van een deur moest vastmaken, zodat deze niet zou vallen. In het buitenland doe ik altijd netjes wat ze van mij vragen. Om geen misverstanden te krijgen en om geen irritatie op te wekken.

Er zat al een paar dagen tijdens lange afdalingen een rare tik in mijn achterrem, ik had niet kunnen vinden wat het was. Het getik ging ook steeds weer weg als de remschijf afkoelde. Maar nu was het echt mis, de rem bleef hangen, fietsen was ineens erg veel zwaarder geworden. 

We weten dat als je gaat waar de Thai met hun brommertje gaan, alles gladjes verloopt. Maar ja, de Thai nemen hun brommer niet mee naar het Maleisische eiland Langkawi…

Met een pak Cubaanse valuta, CUC’s op zak trappen we vanaf Matanzas richting Havana. Zo begint onze tocht op Cuba. De bijzondere cultuur, natuur en Ruuds fascinatie voor oldtimers wekte onze nieuwsgierigheid naar Fidels Cuba.

Ik zag de zon opkomen in de bergen in Zwitserland, en de zon ondergaan op het water in Venetië. Ik voelde me vrij, ontspannen, ik deed 24u per dag vollenbak mijn goesting en genoot ervan om 4 weken lang buiten te leven. Lachen, huilen, angst, adrenaline, frustraties en boos zijn, het hoorde er allemaal bij.

Na een hectische tijd was ik toe aan avontuur, lekker in mijn eentje. Om daarvoor op de fiets te stappen leek mij perfect: volledig vrij, goedkoop, heel veel natuur, en ook nog eens sportief! Als tweeëntwintigjarige student was ‘goedkoop’ natuurlijk wel een belangrijke voorwaarde.....

In tijden van corona moet je pakken wat je pakken kunt. Zoals Anne en Marco, die zich in het Pontisch Gebergte in Noordoost-Turkije in een toeristisch gebied aan het eind van de wereld wanen. Ondanks de pandemie en een cartoonrel voelen ze zich meer dan welkom.

Ik was even vergeten hoe dat voelt, zo’n warme, tropische wind, als ik in Paramaribo uit het vliegtuig stap. Paramaribo, de prachtige hoofdstad van het niet zo prachtige Nederlandse koloniale verleden in de west, met zijn witte, houten, koloniale gebouwen en huizen.....

Er is niks aan om in de Baltische staten te fietsen. Het asfalt is druk, het gravel eindeloos. Ik wilde er niet per se fietsen. Finland was het doel, we waren in Polen, de Baltische staten lagen ertussen. Toch hadden die kleine landen aan de Oostzee iets exotisch. Dicht bij huis en modern, maar toch zo anders.